«Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, δεν έχει σημασία· αρκεί να πιάνει τα ποντίκια».

Ντενγκ Ξσιάο Πίνγκ, Κινέζος ηγέτης

Άλλο το κυβερνώ και άλλο το παριστάνω ή νομίζω πως κυβερνώ. Το έχουμε γράψει και παλιότερα. Οι επιβαίνοντες στην «πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς» -οι οποίοι βρέθηκαν, από τα κομματικά « καφενεία», στο Μαξίμου και στα υπουργεία- ήταν οι περισσότεροι …«κατά φαντασίαν» κυβερνώντες. Κυβερνούσαν εν ονόματι του κόμματός τους και για το κόμμα τους, συνθηματολογώντας ασταμάτητα και ξεχωρίζοντας τους Έλληνες πολίτες στους «δικούς μας» και στους «άλλους», υβρίζοντας, μέχρι και την τελευταία μέρα τους στην εξουσία, και διαβάλλοντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους.

Όλη η έγνοια τους και η κυβερνητική προσπάθειά τους εξαντλούνταν στον στόχο να μη κλείσει πρόωρα η «αριστερή παρένθεση» και να διατηρηθεί -όσον το δυνατόν περισσότερο- η… ευωχία της εξουσίας τους!

Όσον αφορά στην ανάπτυξη, τις επενδύσεις και την αύξηση του ΑΕΠ, την ασφάλεια των πολιτών και την εφαρμογή των νόμων, την αξιοκρατική στελέχωση του κράτους, την σύγχρονη και ουσιαστική παιδεία, όλα αυτά ήταν -στο δικό τους μυαλό- «αστικές συνήθειες» που χαρακτήριζαν και εξυπηρετούσαν το καπιταλιστικό σύστημα!

Έτσι οδηγηθήκαμε στα πρόθυρα του διχασμού της κοινωνίας μας και στην κατάρρευση του κράτους (με αποκορύφωμα τις εθνικές τραγωδίες στην Μάνδρα και το Μάτι). Στην κατάρρευση του Σωφρονιστικού Συστήματος και της Δημόσιας Ασφάλειας,. Στην κατάρρευση των τραπεζών και της ΔΕΗ. Ακόμα και στην επανεμφάνιση του δημοσιονομικού προβλήματος, λόγω των προεκλογικών παροχών…

Και επιβεβαιώθηκε ο ισχυρισμός της Αντιπολίτευσης, Μείζονος και Ελάσσονος, ότι «όσο νωρίτερα φύγουν, τόσο το καλύτερο για τη χώρα, διότι όσο παραμένουν γαντζωμένοι στην εξουσία, τόσο γίνεται μεγαλύτερη η βλάβη που προξενούν».

Μετά το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών της 7^ης Ιουλίου και την συγκρότηση αυτοδύναμης κυβέρνησης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, οι μεν παλαιότεροι βλέπουν με ικανοποίηση να ισχυροποιούνται τα βασικά και ουσιαστικά στοιχεία που πρέπει να χαρακτηρίζουν την συγκρότηση μιας κυβέρνησης, η οποία δεν καταλαμβάνει -απλώς- τις πολυθρόνες του Μαξίμου, αλλά φιλοδοξεί και να ασκήσει πραγματική διακυβέρνηση· οι δε νεότεροι έχουν την δυνατότητα να συγκρίνουν τα χαρακτηριστικά της «μπαχαλοποίησης» του κράτους και -ειδικότερα την «ασυλοποίηση» των πανεπιστημίων- με εκείνα τα χαρακτηριστικά μιας διακυβέρνησης που προσιδιάζει σε μια χώρα του δυτικού κόσμου.

Χωρίς να προδικάζουμε τα αποτελέσματα που θα έχει η διακυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, τα οποία θα εξαρτηθούν από πολλούς παράγοντες -ακόμα και από αστάθμητους- εκείνο που προς το παρόν κρίνεται ως θετικό δείγμα γραφής είναι: Α. η δήλωση του πρωθυπουργού ότι η κυβέρνησή του εκπροσωπεί ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον λαό και κυβερνά εν ονόματι ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του λαού. Β. η συγκρότησή της από άξιες και εγνωσμένης ικανότητας προσωπικότητες -ακόμα και από διαφορετική κομματική προέλευση- για την επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων και την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Γ. ότι πιάνει δουλειά, χωρίς χρονοτριβή, χωρίς ανούσιες φιγούρες και επιδείξεις, ξηλώνει το σάπιο και το άχρηστο, αποκαθιστά και οικοδομεί το χρήσιμο και το ωφέλιμο για την πρόοδο της κοινωνίας και της χώρας.

Τα πρώτα δείγματα γραφής εμφανίστηκαν και από την πλευρά της Μείζονος και της Ελάσσονος Αντιπολίτευσης που προέκυψε από τις πρόσφατες εκλογές. Είναι εμφανή τα σημάδια της αμηχανίας τους, καθώς και η βιασύνη τους να δηλώσουν -έστω και εκθέτοντας την πολιτική σοβαρότητά τους- την αντιπολιτευτική τους παρουσία.

Ο πανικός και η βιασύνη είναι αρνητικός παράγοντας στην άσκηση της πολιτικής, από όποια θέση κι αν ασκείται αυτή. Ο κοινοβουλευτικός βίος της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα είναι μακρύς και οπωσδήποτε, εφόσον θα κυβερνά, όπως ευελπιστούμε, «σπάζοντας αυγά», θα προσφέρει πολλές αφορμές και ευκαιρίες για την άσκηση και σοβαρής -και ευχόμαστε «δημιουργικής»- αντιπολίτευσης.

Σε κάθε περίπτωση ο δημοκρατικός διάλογος, τα επιχειρήματα και οι προτάσεις είναι περισσότερο χρήσιμες στην χώρα από τον πετροπόλεμο και τις υλακές.

Οι σκεπτόμενοι πολίτες -με τον λόγο τους και την γραφίδα τους- θα συνεχίσουν να ασκούν το δημοκρατικό δικαίωμά τους να κρίνουν, τόσο τους κυβερνώντες, όσο και τους κρίνοντες τα κυβερνητικά τεκταινόμενα.

Και οι νέοι μας -ορμητικοί, ανυπόμονοι και ρομαντικοί από την φύση τους- είναι φυσικό και επόμενο να επιμένουν… ιδανικά και να αναρωτιούνται, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Ποιητή:

«Πότε θα ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;

πότε θα έρθουν καινούριοι άνθρωποι

να συνοδεύσουν την βλακεία

στην τελευταία της κατοικία»;

Στην Δημοκρατία, όλοι μπορούν να ονειρεύονται και να διεκδικούν το καλύτερο, ατομικά και συλλογικά· όλοι μπορούν να προβάλλουν και να διεκδικούν, ο καθένας το δικό του «δίκιο », με την προϋπόθεση ότι όλοι, κυβερνώντες και κυβερνώμενοι, σέβονται την Δημοκρατία!