Όσοι επιζούμε, ακόμα, από στην εποχή της εθνικής παραφροσύνης της δεκαετίας του 1940 και 1950 αφήσαμε τους βρικόλακες να αναπαύονται στα σκοτεινό κατώγι της Ιστορίας, καταθέσαμε τα αδελφοκτόνα χαντζάρια να σκουριάζουν στο «Μουσείο της Εθνικής Καταισχύνης» και προσπαθήσαμε- με τον ίδιο καημό και το ίδιο όνειρο, «Δεξιοί», «Αριστεροί» και «Κεντρώοι», να εξασφαλίσουμε μια πατρίδα- μητέρα και στοργική αγκαλιά- για όλα τα παιδιά και τα εγγόνια μας και όσο, ακόμα, ζούμε, προσπαθήσαμε να τους διδάξουμε όσα ζήσαμε και διδαχτήκαμε μέσα στις συμφορές που προκάλεσαν, τυφλωμένοι από τον φανατισμό τους- «εθνοσωτήρες»- καμματάρχες-δικτάτορες-αυλόδουλοι και ξενόδουλοι.

Προ πολλού, σίγησαν και τα μεγάφωνα που μετέδιδαν, ακόμα και την δεκαετία του 80, τα συνθήματα « ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» και από το άλλο «πεζοδρόμιο», κάποιοι που απαντούσαν, χωρίς μεγάφωνα, και «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά»!

Οι περισσότεροι ηγέτες των παρατάξεων, στις τελευταίες δυο δεκαετίες, (των οποίων οι παππούδες και οι πατεράδες κρατούσαν, κάποτε, τα φλάμπουρα της Δεξιάς και της Αριστεράς και οι οποίοι τώρα πια, αναπαύονται στις…«ένδοξες δάφνες» τους - για τις οποίες έχει αποφανθεί η ζωή και η Ιστορία), δεν γνώρισαν ούτε την ταραγμένη περίοδο του 60 και κάποιοι ούτε καν την «δικτατορία των Συνταγματαρχών» και γι΄ αυτό - ως πολιτικοί επίγονοι εκείνων και ως εκπρόσωποι των παρατάξεων που, σήμερα, εμπνέονται από τα ιδεώδη της Δημοκρατίας και σέβονται τις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης- προσπάθησαν να πολιτευτούν ως ηγέτες, στο όνομα και προς όφελος, όλων των Ελλήνων -χωρίς τους παλιούς διαχωρισμούς σε καθαρόαιμους και μη πατριώτες και χωρίς τους ανιστόρητους και υβριστικούς αλληλοχαρακτηρισμούς σε μειοδότες, Γερμανοτσολιάδες και πράκτορες των ξένων∙ προσπάθησαν, επιτυχημένα ή αποτυχημένα, να λύσουν προβλήματα, να αντιμετωπίσουν απειλές και κινδύνους και να κρατήσουν την χώρα όρθια μέσα σε ένα σύγχρονο κόσμο, πολύπλοκο, εξελισσόμενο ιλιγγιωδώς και, συγχρόνως, περιδινούμενο, μέσα σε πρωτοφανείς κρίσεις∙ προσπάθησαν να επιτύχουν την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο, ώστε να πάψει η πενία να είναι, «αεί, σύντροφος τη Ελλάδι» και ο ελληνικός λαός να ζει, εσαεί, με δανεικά.

Θλιβερή και μόνη εξαίρεση αποτέλεσε ο πολιτικός επίγονος που διαδέχτηκε τους ηγέτες και τους σημαντικούς εκπροσώπους της συνετής Αριστεράς: του Ηλία Ηλιού, του Χαρίλαου Φλωράκη, του Λεωνίδα Κύρκου, του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, του Νίκου Κωνσταντόπουλου, του Αντρέα Λεντάκη, οι οποίοι είχαν πλήρη συνείδηση της σύγχρονης πραγματικότητας, των σύγχρονων οριζόντων, των προκλήσεων και των διακινδυνεύσεων, αλλά και των ευοίωνων προοπτικών που διανοίγονταν για την χώρα μας, μετά την πτώση της Χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και, ιδίως, με την ένταξη της Χώρας μας, στην ευρωπαϊκή οικογένεια των κρατών.

Ο Αλέξης Τσίπρας, που ανέλαβε την ηγεσία του Συνασπισμού της Αριστεράς, επιχείρησε να επαναφέρει το εμφυλιοπολεμικό κλίμα στην χώρα και να διχάσει τον λαό σε «αυτούς και εμείς»: «εμείς οι διαθέτοντες το ηθικό πλεονέκτημα» και «οι άλλοι, οι διεφθαρμένοι», αυτοί που κατέστρεψαν την Ελλάδα και έριξαν τον λαό στην δυστυχία και εμείς οι…αναμάρτητοι που υποσχόμαστε να τον οδηγήσουμε, ως δια μαγείας,- άκοπα και ανέξοδα- στην γη της Χαναάν!

«Παιδιαρίσματα», τα οποία, όμως, τα πλήρωσε ακριβά η χώρα. Η ζημιά που προκάλεσε δεν ήταν μόνο οικονομική (το αχρείαστο Τρίτο Μνημόνιο, η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια...)∙ η μεγαλύτερη και μακροχρόνια ζημιά - που δύσκολα μπορεί να αποκατασταθεί- είναι ηθική και πολιτική: υποβάθμισε την πολιτική σε επίπεδο «αλάνας», εισήγαγε τον «Πολακισμό», την θρασύτητα και την χυδαιότητα του λόγου, την ύβρη και την «λάσπη», την διαστρέβλωση της πραγματικότητας, την παρόξυνση των παθών και του φανατισμού και καθιέρωσε ως τρόπον άσκησης… «γενναίας» πολιτικής τον «κουτσαβακισμό», την παραπλάνηση του λαού με ψεύτικες υποσχέσεις και εξωπραγματικές επιδιώξεις!

Διέφθειρε ένα σημαντικό τμήμα της Νεολαίας με την ανοχή -ακόμα και με την ενθάρρυνση- που επέδειξε στην παραβατικότητα και την ανευθυνότητα∙ υπερασπίστηκε την βία ως «συνταγματικό δικαίωμα» και την ασυδοσία του πανεπιστημιακού ασύλου ως τρόπο «δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης», υπέθαλψε το πνεύμα της «ήσσονος προσπάθειας», χαρακτηρίζοντας την «Αριστεία» ως στίγμα και υποσχόμενος την κατάργηση της αναγκαίας γνωστικής επάρκειας για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, δυσφήμισε την αξιολόγηση ως «τιμωρητική διαδικασία» και απαξίωσε κάθε προσπάθεια- και,συχνά, υπονόμευσε κάθε μέτρο για τον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού συστήματος και την αναβάθμιση των σπουδών.

Αμετανόητος και εμμονικά αυταπατώμενος επανήλθε στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, προκειμένου να διεκδικήσει, ξανά, την εξουσία, με το δανεικό σύνθημα της δεκαετίας του 80, «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» και με το…επιχείρημα ότι είναι αυτός που θα σώσει την χώρα και τον ελληνικό λαό από τον «πλέον καταστροφικό και επικίνδυνο πρωθυπουργό και την χειρότερη κυβέρνησητης Δεξιάς»!

Και οι πολίτες τον άκουσαν, για άλλη μια φορά, να προφητεύει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναδειχθεί πρώτος και με διαφορά» ότι «οι Δημοσκοπήσεις θα διαψευστούν και θα πεταχτούν στον κάδο των απορριμμάτων», ότι «στις 22 του Μάη ο Μητσοτάκης θα έχει πακετάρει τα πειστήρια του εγκλήματος και θα έχει αποδράσει από το Μαξίμου», όπου θα έχει, ήδη, εγκατασταθεί η «Προοδευτική Κυβέρνηση», που θα εγκαινιάσει αμέσως το εθνοσωτήριο έργο της με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου! Και άλλα ευτράπελα!

Ο ελληνικός λαός, όμως, ήταν αλλού. Άλλα τον βασάνιζαν. Άλλες οι προτεραιότητές του. Άλλα γι΄αυτόν τα διακυβεύματα των εκλογών της 21^ης Μαΐου και αλλιώς εκτιμούσε όσα έγιναν και αυτά που προσδοκούσε και ήλπιζε να γίνουν στο μέλλον∙ γι΄ αυτό, ο ελληνικός λαός, τελικά, άλλον θεώρησε ως τον πλέον φερέγγυο και ικανό να τα πραγματοποιήσει.

Και, έτσι, σε μία από τις «προφητείες», από τις τόσες που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας, … δικαιώθηκε πανηγυρικά: οι Δημοσκοπήσεις, πράγματι, έπεσαν έξω στις εκτιμήσεις που είχαν κάνει, αλλά από την ΑΝΑΠΟΔΗ!