Δωρεάν παιδεία, όχι δωρεάν αμάθεια» ήταν μια ιστορική φράση του Γεωργίου Παπανδρέου, που απηύθυνε στους μαθητές της Μέσης Εκπαίδευσης, την δεκαετία του 1960, θέλοντας να τους παροτρύνει να επιδείξουν μεγαλύτερο ζήλο  στην απόκτηση των μορφωτικών  αγαθών που επαγγέλλονταν  η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησής του  (  Ένωση Κέντρου).

Αν ζούσε, σήμερα, ο πρωθυπουργός της «Δωρεάν Παιδείας», θα κατακεραύνωνε, με την ρητορική δεινότητα που τον χαρακτήριζε, πρωτίστως τους πανεπιστημιακούς άρχοντες  για την αλυσιτελή- έως και ζημιογόνο για την δημόσια εκπαίδευση- κατοχή και αχρηστία  της πρυτανικής «καρέκλας», οι οποίοι επέτρεψαν- διαχρονικά- την ασύδοτη κομματοκρατία και την ανεξέλεγκτη  δράση, εντός του πανεπιστημίου, διαφόρων κακοποιών στοιχείων, που είχε ως αποτέλεσμα  τον  ευτελισμό και την υποβάθμιση της «δωρεάν Παιδείας» στα δημόσια πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Το πελώριο και αμείλικτο ερώτημα που απευθύνει, σήμερα,  η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας στους  πανεπιστημιακούς άρχοντες είναι πώς διαχειρίστηκαν,  επί  μισόν περίπου αιώνα, το «αυτοδιοίκητο» των πανεπιστημίων;

Κακοποιοί «φοιτητές» του πανεπιστημίου και των… Εξαρχείων τους προπηλάκισαν, τους απείλησαν, τους γρονθοκόπησαν, τους έσπασαν το κεφάλι, έχτισαν την είσοδο του Γραφείου τους, άδειασαν τους  κάδους των απορριμμάτων  πάνω στο γραφείο τους, τους  εμπόδισαν να συνεδριάσουν και να ψηφίσουν, έκαναν κατοχή σε πανεπιστημιακούς χώρους που τους χρησιμοποίησαν ως « γιάφκες» και εργαστήρια κατασκευής μολότοφ· και το έσχατο, τους διαπόμπευσαν με αναγραφή ατιμωτικών συνθημάτων σε ταμπέλα που κρέμασαν στο λαιμό τους!

Και παρά την υποβάθμιση που υφίσταται η πανεπιστημιακή εκπαίδευση, παρά τον ευτελισμό που υφίστανται οι ίδιοι ως πνευματικοί ταγοί και παρά τις τεράστιες  φθορές και το « πλιάτσικο» που προκαλείται  στην πανεπιστημιακή περιουσία, από την καταστροφική μανία των « εισβολέων» και των «καταληψιών» ( οι οποίες αποκαθιστώνται, κάθε φορά, με τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών), οι πανεπιστημιακοί άρχοντες συνεχίζουν να καμαρώνουν για την μεταξωτή τήβεννό τους και να επιμένουν στην μακάρια απραξία τους επικαλούμενοι το « αυτοδιοίκητο» των πανεπιστημίων!

Επί σαράντα πέντε χρόνια, όποιος θέλει εισβάλει στου πανεπιστημιακούς χώρους και όποιος θέλει διακινεί, εκεί μέσα, την πραμάτεια του, χωρίς κανένα έλεγχο στις εισόδους. Επί χρόνια καταγγέλλονται βιαιοπραγίες και κακουργηματικές πράξεις που διαπράττονται εντός της περιοχής ευθύνης των πρυτανικών Αρχών, καθώς και  παράνομες καταλήψεις από εξωφοιτητικά στοιχεία των φοιτητικών Εστιών.

Πότε οι πρυτανικές Αρχές- ως άρχοντες του αυτοδιοίκητου πανεπιστημίου- σχεδίασαν και αποφάσισαν να  εφαρμόσουν κάποιο σύστημα ελέγχου για τους εισερχόμενους στους πανεπιστημιακούς χώρους;  Πότε εφάρμοσαν τον Πειθαρχικό Κανονισμό για τους  κακουργούντες φοιτητές τους; Πόσες φορές  κατήγγειλαν ότι διαπράττονται κακουργηματικές  πράξεις και ζήτησαν την επέμβαση της αστυνομίας;

 Ποτέ!

Δικαίως, λοιπόν, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας- μετά από συζήτηση με τις πρυτανικές Αρχές, και μετά την αρνητική τους στάση- αποφάσισε  να αναλάβει το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη την φύλαξη και την προστασία των πανεπιστημιακών χώρων από έκνομες δράσεις, με την μόνιμη εγκατάσταση στα πανεπιστήμια- μετά από κατάλληλη εκπαίδευση- ειδικού σώματος φυλάκων που θα υπάγεται στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

Οι  περισσότεροι από τους Πρυτάνεις, στο όνομα του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, επιμένουν  ότι στην δική τους… «επικράτεια» δεν  μπορεί να εγκατασταθεί ένα  τέτοιο σώμα  και διεκδικούν να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη της  φύλαξης  και της προστασίας των πανεπιστημίων, με την οργάνωση και την διοίκηση δικού τους ειδικού σώματος!

Με λίγα λόγια,  θέλουν να μας πείσουν ότι, αυτήν την φορά, θα αφυπνιστούν- ως δια μαγείας-οι- επί μισόν αιώνα-υπνώττουσες διοικητικές ικανότητές τους και θα «πατάξουν» κάθε παράνομη δράση! Και με αυτή την στάση τους τροφοδοτούν  τον αντιπολιτευτικό παραλογισμό, εξερεθίζουν την αντικυβερνητική υστερία και ξεσηκώνουν τις κομματικές οργανώσεις και τους φοιτητές.

Φταίει, άραγε,  ότι εθίστηκαν και προσαρμόστηκαν στην  πολύχρονη « μπαχαλοποίηση»,  ότι αρκούνται στους βαρύτιμους τίτλους και είναι ικανοποιημένοι με τα μεγαλεία του πανεπιστημιακού αξιώματος;

Μήπως αδρανοποιούνται από ιδεολογικές αγκυλώσεις ή  μήπως φοβούνται για το «σαρκίο» τους;

Όποιος κι αν είναι ο λόγος της μακρόχρονης απραξίας τους και της σημερινής άρνησής τους στην πρόταση του Υπουργείου Παιδείας, ας λάβουν σοβαρά υπόψη τους την  λαϊκή παροιμία « τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και αντάξια σκέλια». Και εάν φοβούνται, τότε κακώς παραμένουν στην επικίνδυνη πρυτανική πολυθρόνα. Ας  καταφύγουν στην  ασφάλεια και την άνεση του καναπέ, στο σπίτι τους, και ας αφήσουν να καθίσει στην πρυτανική θέση κάποιος άλλος που μπορεί να φοβάται λιγότερο.

Πώς κατασκευάζονται οι « επαναστάτες»;

Και το πλέον παράλογο και θλιβερό για πανεπιστημιακούς δασκάλους- οι οποίοι, εννοείται,  σκοπεύουν, πρωτίστως, στη γνώση και την μόρφωση των νέων- είναι ότι κάποιοι από τους πρυτάνεις έχουν προσβληθεί από την πολιτικάντικη επιδημία του λαϊκισμού.

Να τους δικαιολογήσουμε στο θέμα του ειδικού σώματος των φυλάκων, που προτείνει η Κυβέρνηση για την προστασία των πανεπιστημιακών χώρων  και την αποτροπή έκνομων δράσεων, ότι φοβούνται τις αντιδράσεις των κομματικών φοιτητικών οργανώσεων· πώς να δικαιολογήσουμε, όμως, την στάση τους στο θέμα των «αιώνιων φοιτητών», καθώς και τις ενστάσεις που προβάλλουν, αναφορικά με την «ελάχιστη βάση» εισαγωγής των υποψηφίων στα ΑΕΙ;

Πώς να δικαιολογήσουμε ότι κάποιοι φοιτητές διατηρούν την φοιτητική ιδιότητα και τα φοιτητικά προνόμια, επί δέκα και είκοσι χρόνια, επιβαρύνοντας τις δαπάνες  και την λειτουργία των πανεπιστημιακών Σχολών;

Μήπως έτσι- με την μη διαγραφή τους και με πλασματικούς αριθμούς φοιτητών-  δικαιολογούν οι πανεπιστημιακές Αρχές τις απαιτήσεις τους για την αύξηση της κρατικής επιχορήγησης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ( από τους φόρους, πάντα, που πληρώνουν τα φορολογικά υποζύγια, οι φορολογούμενοι πολίτες);

Και το άκρον άωτον του  πολιτικάντικου λαϊκισμού και της « δωρεάν αμάθειας» που επαγγέλλονται οι ακαδημαϊκοί μας δάσκαλοι:

εάν, λένε, ισχύσει η «ελάχιστη βάση εισαγωγής στα ΑΕΙ», θα ερημώσουν κάποια τμήματα πανεπιστημιακών Σχολών, με αποτέλεσμα να κλείσουν. Και αυτό θα πλήξει την  οικονομική ζωή των τοπικών κοινωνιών!

Είναι προτιμότερο, λοιπόν, αποφαίνονται οι… σοφοί μας δάσκαλοι, να διατηρούμε άχρηστα πανεπιστημιακά τμήματα (για να βολεύονται κάποιες εκατοντάδες καθηγητάδων), να κοροϊδεύουμε κάποιους σπουδαστές αυτών των Σχολών και τους γονείς τους ότι έχουν τα προσόντα- τις απαιτούμενες βασικές γνώσεις- για να σπουδάσουν, και να τους βαυκαλίζουμε με την ιδέα ότι, εάν κάποτε καταφέρουν να τελειώσουν τις σπουδές τους και πάρουν το πτυχίο τους, από αυτές τις Σχολές, αυτό το πτυχίο θα έχει μεγαλύτερη αξία από ένα απλό χαρτί… « περιτυλίγματος ιχθύων»!

Τελικά, με την διαιώνιση της βαριάς παθογένειας

στην λειτουργία των πανεπιστημιακών Σχολών, την διατήρηση, εσαεί, της ιδιότητας του «αιώνιου  φοιτητή» και με την εισαγωγή, με ανύπαρκτες γνώσεις, στο πανεπιστήμιο, επιτυγχάνεται το «θαυμαστό» αποτέλεσμα: η μαζική παραγωγή «επαναστατών»! Κάποιοι που υπηρετούν κομματικές σκοπιμότητες στα πανεπιστήμια διευκολύνονται να  παραμένουν, επί πολλά χρόνια, «εν διατεταγμένη υπηρεσία», ως αιώνιοι φοιτητές και « ινστρούχτορες»·  και κάποιοι άλλοι, που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των σπουδών τους, εκδικούμενοι το « σύστημα» αυτοανακηρύσσονται σε Τσε Γκεβάρα των Εξαρχείων και του… «ενδόξου πανεπιστημιακού ασύλου», όπου- με την ανοχή, μέχρι χθες, των πανεπιστημιακών Αρχών- περιθάλπονταν και «σιτίζονταν» δωρεάν όλα τα «απολωλότα» της αριστερίστικης  κουλτούρας και της επαναστατημένης μωρίας!