4 Ιουλίου 2004. Η Ελλάδα στους επτά ουρανούς. Πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο. 7 Ιουνίου 2016. Η θρυλική εκείνη παρέα έρχεται στη Λέσβο για ένα σπουδαίο φιλικό με τους παλαίμαχους του Παλλεσβιακού. Έχει αξία λοιπόν να διαβάσουμε ένα… χρονογράφημα των Θοδωρή Ζαγοράκη και Γιώργου Καραγκούνη για εκείνο το ασύλληπτο κατόρθωμα:

Ζαγοράκης:
«Μπορεί “στα χαρτιά” το 2004 να μην ήμασταν η καλύτερη ομάδα, όμως στην πραγματικότητα και στο γήπεδο ήμασταν με διαφορά η καλύτερη ΟΜΑΔΑ. Με όλη τη σημασία της λέξης. Κι αυτό ήταν το μεγάλο όπλο μας απέναντι σε μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Στα γήπεδα της Πορτογαλίας εμφανίσαμε μια ομάδα, που -ας μην το ξεχνάμε- είχε ξεκινήσει πριν από 2-2,5 χρόνια μια σκληρή προσπάθεια και την έφτασε μέχρι το τέλος του δρόμου. Ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας μας ήταν και η απόλυτη εμπιστοσύνη που έδειξε η διοίκηση της Ομοσπονδίας στον προπονητή σ’ όλα τα επίπεδα.

Στην Πορτογαλία και λίγο νωρίτερα έγινε το φυσιολογικό. Ο προπονητής, οι ποδοσφαιριστές, η διοίκηση γνώριζαν καλά το ρόλο τους, τα όριά τους και έτσι κατορθώσαμε να φθάσουμε στην κορυφή.
Τελικά, τι μετράει περισσότερο στο ποδόσφαιρο; Το αποτέλεσμα ή το θέαμα; Γυρνώντας πίσω στις εικόνες του 2004, η απάντηση είναι πολύ εύκολη: το αποτέλεσμα. Εμείς τότε αποδείξαμε στο χορτάρι ότι αξίζαμε -όχι τυχαία- το τρόπαιο και την πρώτη θέση. Αρκετοί μιλούν για το “ελληνικό θαύμα”, αλλά ξεχνούν ότι, αν προσπαθήσεις, μπορεί να αποδειχθείς καλύτερος κι από αυτόν που “στα χαρτιά” θεωρείται ανώτερός σου.

Όταν ο Έλληνας προσπαθεί, έχει πίστη στις δυνατότητές του, κοιτάζει μπροστά και όχι πίσω μπορεί να πετύχει πολλά. Ακόμη και… θαύματα σαν αυτό της Πορτογαλίας!

Εκείνο το βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004, στο “Ντα Λουζ” της Λισαβόνας, το έχω πει πολλές φορές, θα το επαναλάβω και σήμερα ένδεκα χρόνια μετά, όλα ήταν μαγικά. Εκατομμύρια Έλληνες ζούσαν τότε ένα όνειρο. Δεν ήθελαν να ξυπνήσουν και εγώ δεν ήθελα να “σηκωθούν” οι διακόπτες που είχαν “πέσει” με το που σφύριξε για τελευταία φορά ο Μάρκους Μερκ…».
 
Καραγκούνης:
«Eλλάδα: Πρωταθλήτρια Ευρώπης 2004! Πόσο όμορφο ακούγεται και διαβάζεται. Έντεκα χρόνια μετά και μπορείς να αντιληφθείς, σαν να συνέβη χθες, το πόσο μεγάλο αλλά και δύσκολο ήταν εκείνο το κατόρθωμα! Πραγματικά νιώθω ευλογημένος που το ζήσαμε όλο αυτό.
Για εμάς πια δεν υπήρχε τίποτα πιο δύσκολο από εκείνη την πρόκριση και μετά. Ακολούθησε η επική πρόκριση στον τελικό με το γκολ του Δέλλα και φυσικά η δεύτερη νίκη-κούπα απέναντι στους Πορτογάλους. Μακάρι να μπορούσα να παίξω σε εκείνο το ματς. Με την Τσεχία ο διαιτητής μου έδειξε την κίτρινη στο 88', “συμπλήρωσα” και έμεινα εκτός.
Ήμασταν μια οικογένεια, ο καθένας έβαζε πάνω από όλα το εθνόσημο και μετά τον εαυτό του. Φυσικά μεγάλο ρόλο έπαιξε και ο προπονητής. Ο Ότο Ρεχάγκελ.

“Έχτισε” μια ομάδα από την αρχή, μας έκανε να πιστέψουμε στις ικανότητές μας. Όλοι σαν σύνολο αλλά και ο καθένας ξεχωριστά είχε δείξει τι μπορεί να κάνει.
Ακούω μέχρι και τώρα να μιλούν για τύχη. Ναι σίγουρα, για να κάνεις αυτή την υπέρβαση χρειάζεσαι και τύχη, αλλά μην ξεχνάμε πως η τύχη πηγαίνει με εκείνον που την κυνηγάει. Έντεκα χρόνια μετά και αυτή η επιτυχία μπορεί και πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Ποδοσφαιριστών και φιλάθλων της Εθνικής.

Αυτή η δεκαετία που ακολούθησε την κατάκτηση του Euro, με τη συνεχή μας παρουσία στις μεγάλες διοργανώσεις, μπαίνει σε ένα μεταβατικό στάδιο. Πολλές ομάδες στο πέρασμα των χρόνων πέρασαν δύσκολες στιγμές, όπως η Γαλλία, η Γερμανία και άλλα μεγαθήρια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Το θέμα είναι να δουλέψουμε σκληρά, να βάλουμε την Εθνική πάνω απ’ όλα και να μη χάσουμε τις επόμενες ευκαιρίες».