Άλλη μια διαπραγμάτευση τελείωσε (σχεδόν), επιτέλους. Μέχρι την επόμενη. Είναι η διαπραγμάτευση για την πρώτη αξιολόγηση και όχι μόνο, του νέου σετ αξιολογήσεων, τον αριθμό των οποίων... αγνοώ. Δεν τον έχω πρόχειρο δηλαδή. Είναι όμως, όχι ακριβώς νέο σετ. Μπορείς άνετα να την υπολογίσεις, σαν συνέχεια της πέμπτης αξιολόγησης, που δεν ολοκληρώθηκε. Κάπως σαν αυτόνομη... συνέχεια!

Ο αστυνόμος Σα­ΐνης ήταν κάπως έτσι. Είχε πάντα τον ίδιο εχθρό, αλλά όλα τα επεισόδια ήταν αυτοτελή. Φυσικά, δεν υπήρχε τεράστιο πεδίο δράσης. Οι βασικές ομοιότητες, νομίζω πως είναι δύο. Η λέξη «Σαΐνης» ως έννοια, γιατί έχουμε την τύχη να μας περιτριγυρίζουν σαΐνια, και η «αυταπάτη» των δύο εχθρών, που προσπαθούσαν να παγιδέψουν τον αντίπαλο, ενώ άλλοι, οι σεναριογράφοι, κινούσαν τα νήματα...

Η αλήθεια είναι πως η εξέλιξη ήταν πιο εύκολη αυτή τη φορά. Το ρεκόρ δεν το σπάσαμε. Η όλη διαδικασία κινήθηκε σε χαμηλούς ρυθμούς και χωρίς τις εντάσεις που χαρακτήρισαν άλλες παρόμοιες στιγμές. Κρίσιμα ήταν, αλλά... όχι τόσο. Λεπτή πάντα η ισορροπία, αλλά... όχι τόσο. Το πέλμα πατούσε πιο σταθερά.
Το 17ωρο, όπου όλοι εισήλθαν ξυρισμένοι και τους βρήκε ο ήλιος σαν άλλους Tom Hanks στο «Ναυαγό», έμεινε αλώβητο. Δεν το πλησιάσαμε.

Ούτε καν, που λέει η νεολαία. Οι 11 ώρες είναι μάλλον αστείο ποσό. Τσάμπα τα χρήματα που ξοδέψαμε στο πήγαινε­ - έλα. Δεν είναι αριθμός ικανός, ώστε να προσθέσει κύρος στη διαδικασία. 11 ώρες! Μία σαιζόν του «Game of Thrones» και ένα επεισόδιο από την επόμενη. Άνετα έβλεπα δύο στην σειρά. Αν με πληρώνανε; Έβλεπα και τρίτη...

Μη σας πω, πως δεν έκαναν κάτι διαφορετικό εκεί μέσα. Σαν καλοί υπάλληλοι, συμπλήρωσαν ώρες. Κάπως έτσι το φαντάζομαι. Τους πρόδωσε αυτή η βιασύνη. Καταλαβαίνω πως το Brexit, οι ισπανικές και οι γερμανικές εκλογές, οι φασαρίες στη Γαλλία, καθώς και μια μεγάλη ποσότητα εξωγενών παραγόντων, έβαλαν το δαχτυλάκι τους, όμως έπρεπε για το ονόρε, να το τραβήξουν λίγο. Έδειξαν πως είχαν πάρει τις αποφάσεις από καιρό σε κορυφαίο επίπεδο, αλλά βιαστικά.

Έτσι η παράνοια δεν έλειψε και σε αυτό το παιγνίδι. Ένας κανόνας υπήρχε. Να μην υπάρχουν κανόνες ή να ορίζονται διαφορετικοί ανά πάσα στιγμή. Το φιάσκο με τις εξωχώριες εταιρίες είναι τρανή απόδειξη.
Είδα, πάντα με την πιθανότητα να κάνω λάθος, άμυνες σε ανύπαρκτες επιθέσεις. Είδα να παίρνω αυτά που είχα, να δίνω την ώρα που είναι να πάρω και να μου παίρνουν την ώρα που είναι να δώσω! Εξέλιξη χειρότερη από την προηγούμενη αν το σκεφτείτε.

Υπάρχει τεράστια διαφορά στο «δίνω» και στο «μου παίρνουν»...
Τον στόχο θα τον πετύχουμε, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, όμως παίζει ρόλο και ο τρόπος και ο χρόνος, για να μη δημιουργηθούν ρήγματα, ανησυχία και διαταραχή της καθημερινότητας...

Προσωπικά, παίζω 2 ευρώ τη βδομάδα στο Τζόκερ. Έχω υπολογίσει πως θα πιάσω ένα καλό πεντάρι. Γύρω στις 100.000 ευρώ. Με 25% φόρο θα μου μένανε 75.000. Σεβαστό ποσό. Τώρα με το 35%, μου μένουν 65.000. Δεν βγαίνω...

Με 20 λεπτά παραπάνω τη βδομάδα και πρόβλημα δεν θα είχα και θα εισέπραττε το κράτος γρηγορότερα, που είναι το ζητούμενο, περισσότερα χρήματα. Άρα πρέπει να κοιτάξω προς το εξάρι, γιατί δεν βγαίνω, τζογάροντας περισσότερα. Έλα όμως που δεν έχω διάθεση να δίνω 20 ευρώ τη βδομάδα και έτσι βγαίνουμε όλοι χαμένοι. Δηλαδή με το λάθος τρόπο, χάνουμε χρόνο. Δεν βγαίνει έτσι το πρόγραμμα παιδιά...
Έπειτα, αυτή η μιζέρια με τον ΦΠΑ. Στο σούπερ μάρκετ θα ζητήσω ποτέ 240 γραμμ. τυρί; ¼ θα πω. Ας ορίσουν τον ΦΠΑ στο 25%, να τελειώνουμε.

Το ίδιο με το Ταμείο Υποθήκευσης. Τι είναι αυτό με τα 99 χρόνια; Μου θυμίζει ένα ανέκδοτο, όπου ένας ναρκομανής ζητά από κάποιον κύριο, 99 λεπτά. Με το 1 ευρώ στην παλάμη, επιμένει να επιστρέψει το 1 λεπτό.

Και στην ερώτηση, γιατί τόση επιμονή, απαντά: «Είναι θέμα μάρκετινγκ»!!
Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά φοβάμαι πως με κάποιους τέτοιους, λανθασμένους χειρισμούς, ίσως βρεθεί σε κίνδυνο το πρόγραμμα...
Κουράστηκα! Ας ξαπλώσω λίγο, αγκαλιά με την πριγκίπισσα και το βασιλιά μου...