Στο βιβλίο μου «Κόλπος Καλλονής Λέσβου-Ιστορική Περιήγηση», αντί επιλόγου σημείωσα:

Ερατώ μου, ασφαλώς και θυμάσαι το βράδυ της ολικής έκλειψης της Πανσελήνου στις 3-4-1996, την πρώτη επίσκεψή μας στην Κλοπεδή, όταν στη μία και τριάντα μετά τα μεσάνυχτα περπατώντας στο Ιερό όπου από το 2013 έχουν αναδειχθεί το ημικυκλικό κτίσμα των Αιολέων του 1000 π.Χ., το ελλειψοειδές Τέμενος των Αρισβαίων του 8^ου π.Χ. αιώνα προς τιμήν της Άρτεμης και οι δύο ναοί των Μηθυμναίων του 6^ου π.Χ. αιώνα προς τιμήν του Απόλλωνα, υποχρεωθήκαμε από τον ανακλώμενο φωτισμό της Πανσελήνου στις λείες πελεκημένες πέτρες να ατενίσουμε τον ουρανό.

Κατακόρυφα ψηλά η Άρτεμις-Σελήνη. Άρχιζε η ολική έκλειψή της. Η σκιά της Γης κάλυπτε επιθετικά την Πανσέληνο που φώτιζε ο δίδυμος αδελφός της, ο Απόλλων-Ήλιος.

Τα μετακινούμενα σύννεφα παιχνιδίζοντας μάς οδήγησαν είτε να παρατηρούμε το εντυπωσιακό φυσικό φαινόμενο είτε να ψάχνουμε τον κατά τη νύχτα εκείνη περαστικό κομήτη με τη φωτεινή ουρά καθώς και τον βορρά που προσδιορίζουν ο ήρωας Αρκάς και η πανέμορφη νύμφη Καλλιστώ, που μεταμόρφωσε η Άρτεμις σε Μικρή και Μεγάλη Άρκτο αντίστοιχα.

Αριστερά μας, στα δυτικά, κρυμμένα το διπλανό ύψωμα του Σκεπαστού της προϊστορικής Νάπης και ο λόφος της αρχαίας Αρίσβης, η οποία ονομάστηκε από την κόρη του Μάκαρα, που ήταν εγγονή του Ήλιου και δισέγγονη του Ποσειδώνα.

Μπροστά μας, στον βορρά, οι δίδυμοι ναοί του Απόλλωνα και το βουνό του Λεπέτυμνου, εκεί όπου στην κορυφή του ετάφη ο ομηρικός ήρωας Παλαμήδης και είχε αστεροσκοπείο ο θαυμαστός από τον Θεόφραστο αστρονόμος Ματρικέτας της Μήθυμνας, της επίσης κόρης του Μάκαρα, της συζύγου του Λέσβου, που ήταν εγγονός του Αιόλου και γιος του Θεσσαλού ήρωα Λαπίθου.

Δεξιά μας, στα νοτιοανατολικά, η υπερυψωμένη γυμνή κορυφή του Ολύμπου.

Πίσω μας, στο νότο, ο θαυμαστός παράδεισος, ο πολύϊχθυς Κόλπος της Αφροδίτης-Καλλονής

Αναζητώντας το Μαντείο της Νάπης, και επιδιώκοντας να ακούσουμε το χρησμό που εναγώνια ζητήσαμε, ακούγαμε τα φτερουγίσματα των πουλιών που τρομαγμένα από τη συνεχόμενη επικάλυψη του φωτός της Σελήνης προσπαθούσαν να προφυλαχθούν στις φυλλωσιές των δένδρων.

Το φως της Πανσελήνου υποχωρούσε από την συνεχόμενη εισβολή της γήινης σκιάς, σε μια μάχη Γης και Σελήνης, που τελικά ταίριασαν σε ευθύγραμμη συζυγία με τον κοινό φωτοδότη Ήλιο.

Μάχη ανελέητη σκότους και φωτός που αντικαθιστούσε το ηλιογέννητο λευκοκίτρινο με το αιμομεικτικό σκουροπόρφυρο σεληνιακό φως της ολικής έκλειψης της Πανσελήνου.

Ήταν δύο μετά τα μεσάνυχτα και είχε σκιασθεί από τη Γη ολόκληρος ο δίσκος της Σελήνης, που λόγω της σκέδασης των ανακλώμενων ακτίνων στην ατμόσφαιρα φαινόταν έντονα κόκκινος.

Ήταν τότε, που συν-βρεθήκαμε στο βωμό στο κέντρο του Ιερού και ανάσκελα προσπαθούσαμε να μην ακούμε ούτε την ανάσα μας. Ήταν τότε, που συγκλονισμένα σίγησαν τα καλλικέλαδα αηδόνια της Αρισβαίας κοιλάδας και τα πολυάριθμα σκυλιά της Άρτεμης από τις γύρω στάνες.

Ήταν τότε, που ακούσαμε την αλλόκοτη φοβερή κραυγή της κουκουβάγιας, που με το αθόρυβο φτερούγισμά της στάθηκε στον κορμό της ελιάς της εισόδου του πρώτου ναού, από όπου κάρφωσε τα ολοστρόγγυλα μάτια της καταπάνω μας, θυμίζοντάς μας το νόμισμα της Νάπης με την δαφνοστεφανωμένη κεφαλή του Απόλλωνα στην πρόσθια πλευρά και στην πίσω τη γραφή «(Ν)ΑΠΑΙΩΝ» με παράσταση κουκουβάγιας που στέκεται όρθια μπροστά από σύμβολο αστραγάλου.

Όλα κεραμιδί. Το Ιερό, η κοιλάδα, ο Λεπέτυμνος, ο Όλυμπος, ο Κόλπος της Καλλονής, τα μάτια της κουκουβάγιας και εμείς έκθαμβοι, άλαλοι, ακίνητοι. Η σταδιακή επικάλυψη της Σελήνης με την ερωτική πορφυρή κορύφωσή της κράτησε τέσσερις ώρες.

Όταν επανέκαμψε ολοκληρωτικά το λευκοκίτρινο της Πανσελήνου, σηκωθήκαμε να προϋπαντήσουμε τον ποθητό μας χρησμό, που συνήθιζε να δίνει το Μαντείο της Νάπης απαραίτητα με τρίμετρους στίχους, όπως εκείνον που έδωσε στον Λυδό βασιλιά της Αχαΐας Πέλοπα: «Ο βούλομαι δος, μη δίδου δ’ ο μη θέλω». Ξημερώματα βρήκαμε τον δικό μας χρησμό ανάμεσα στους δύο ναούς του χρησμοδότη Ναπαίου Απόλλωνα:

 «Δύο συγκλίνουσες γραμμές, μαυροκόκκινου δολομίτη, σε μικρό λευκοκίτρινο μεταμορφωμένο ασβεστόλιθο». Συμπορευόμενες, συναντώμενες και μηδέποτε αποκλίνουσες!