Στην αγκαλιά της «Κάλας» φαίνεται ότι θα καταλήξει η κρατική εταιρεία «Ελληνικές Αλυκές Α.Ε.», η οποία διαθέτει στη Λέσβο δύο μονάδες (Καλλονή και Πολιχνίτος) και μια ημιτελή στη Λήμνο. Οι εργαζόμενοι στην εταιρεία και ο πρώην διοικητικός σύμβουλός της Βαγγέλης Παλαιολόγος παρακολουθούν με αγωνία τις κινήσεις που γίνονται από την κυβέρνηση για την ιδιωτικοποίησή της. Εκτιμούν, δε, ότι ο βασικός διεκδικητής είναι η εταιρεία «Κάλας Κ.Ε. Καλαμαράκης», η οποία επί χρόνια προσπαθεί να αποκτήσει τον έλεγχο της επιχείρησης.

Οι εταιρεία «Ελληνικές Αλυκές Α.Ε.» ιδρύθηκε το 1988. Αποτελεί συνέχεια της προγενέστερης εταιρείας «Αλυκαί Μεσολογγίου Α.Ε.», που με τη σειρά της είχε ιδρυθεί το 1978 ως θυγατρική της ΕΛΕΒΜΕ Α.Ε. και συνίστατο απλώς από τη φερώνυμη αλυκή. Με την προσάρτηση των μικρότερων, ο συνολικός αριθμός αλυκών που υπάγονται σήμερα στην εταιρεία ανήλθε σε οκτώ. Η μεγαλύτερη αλυκή είναι αυτή του Μεσολογγίου και έχει τη δυνατότητα να παράγει σε ετήσια βάση 120.000 τόνους αλατιού. Η αλυκή της Καλλονής έχει τη δυνατότητα να παράγει 40.000 τόνους αλατιού, ενώ η αλυκή του Πολιχνίτου έχει τη δυνατότητα να παράγει 8.000 τόνους.
Στόχος, της κυβέρνησης είναι η πώληση του μεριδίου και η παραχώρηση όλων των μονοπωλιακών δικαιωμάτων διαχείρισης των αλυκών της χώρας, που αποτελούν σήμερα μια από τις σημαντικές προίκες της.

Μειώνονται τα κέρδη…
Η κερδοφορία της εταιρείας, ωστόσο, βαίνει μειούμενη μετά το 1995, ενώ η αποδοτικότατα των ιδίων κεφαλαίων της το χρόνο που πέρασε διαμορφώθηκε σε 8,8%, σύμφωνα με τα κέρδη προ φόρων και σε 6,9% με βάση τα καθαρά, ύστερα από φόρους, κέρδη. Η επιχείρηση στηρίζεται εξ ολοκλήρου σε ίδια κεφάλαια, καθώς έχει μηδενίσει τον τραπεζικό δανεισμό της.
Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η εταιρεία είναι ο ανταγωνισμός από το αιγυπτιακό αλάτι, το οποίο είναι πολύ φθηνότερο, καθώς πωλείται χωρίς να πλυθεί, όπως μας είπαν εργαζόμενοι στις «Ελληνικές Αλυκές Α.Ε.».
Άλλο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η εταιρεία είναι ότι οι προσλήψεις για εποχικό προσωπικό πρέπει οπωσδήποτε να γίνονται με τις διαδικασίες που επιβάλλει το ΑΣΕΠ. Αυτό έχει ως συνέπεια μεγάλες καθυστερήσεις, ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζεται και φέτος.
Τα προηγούμενα χρόνια είχαν παρουσιαστεί προβλήματα στην απορρόφηση του αλατιού, ωστόσο φέτος δεν εμφανίστηκαν τα ίδια προβλήματα και το αλάτι που παράχθηκε διατέθηκε στην αγορά.
Σήμερα στις αλυκές Καλλονής και Πολιχνίτου εργάζονται τρία άτομα ως μόνιμο προσωπικό. Κάθε χρόνο προσλαμβάνονται 14 με 15 άτομα για διάστημα οκτώ μηνών και άλλα 45 άτομα για διάστημα δύο μηνών. Όλοι φοβούνται ότι η ιδιωτικοποίηση της εταιρείας θα οδηγήσει σε ανατροπή των εργασιακών τους σχέσεων.
Άμεσο ενδιαφέρον για το μέλλον της εταιρείας έχουν και οι δήμοι Πολιχνίτου και Αγίας Παρασκευής, οι οποίοι είναι μέτοχοι στην «Ελληνικές Αλυκές Α.Ε.». Οι δύο παραπάνω δήμοι της Λέσβου, μαζί με άλλους έξι σε όλη τη χώρα (στα όρια των οποίων υπάρχουν αλυκές), ελέγχουν το 20% του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας. Το Ελληνικό Δημόσιο ελέγχει το 55% του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας και το 25% ελέγχεται από την εταιρεία «Κάλας Κ.Ε. Καλαμαράκης». Η τελευταία φέρεται ως ο βασικός διεκδικητής του 55% που ελέγχει το Ελληνικό Δημόσιο. Σε περίπτωση που το αποκτήσει, τότε θα έχει τον απόλυτο έλεγχο των Ελληνικών Αλυκών και θα αποκτήσει τεράστιο πλεονέκτημα στην εγχώρια αγορά, καθώς η κρατική εταιρεία έχει κατοχυρωμένα μονοπωλιακά δικαιώματα.
Κατά την εκτίμηση των εργαζομένων, τα έσοδα από την πώληση της εταιρείας δε θα ξεπεράσουν το ένα εκατομμύριο ευρώ. Κι αυτό γιατί οι εκτάσεις που εκμεταλλεύεται έχουν παραχωρηθεί για χρήση από το Ελληνικό Δημόσιο.



Εκτός…
Επί δεκαετίες ήταν μέλος στο Δ.Σ. των Ελληνικών Αλυκών ο νομαρχιακός σύμβουλος Βαγγέλης Παλαιολόγος. Όμως, πριν ενάμιση χρόνο, όταν έγιναν εκλογές για την ανάδειξη νέου Δ.Σ., δεν εκλέχθηκε καθώς δεν ψηφίστηκε από το Ελληνικό Δημόσιο που έχει την πλειοψηφία των μετοχών. Έτσι οι τοπικοί ΟΤΑ δεν εκπροσωπούνται στο Δ.Σ. της εταιρείας. Ο ίδιος μάς συσχετίζει τη μη ανανέωση της θητείας του στο Δ.Σ. της εταιρείας με την προσπάθεια ιδιωτικοποίησής της.
Ακόμη αναφέρει πως το ενδιαφέρον της εταιρείας Καλαμαράκη («Κάλας») και άλλων εταιρειών που εμπορεύονται αλάτι, χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.