Τον γνώρισα λίγο μετά το κοινό πόρισμα ΚΚΕ - ΕΑΡ που οδήγησε στη δημιουργία του ενιαίου τότε «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» το 1989. Κι ας μην τον γνώριζα ως τότε από κοντά, η ιστορία του ήταν γνωστή. Γεμάτη αγώνες, φυλακές, εξορίες, όπως και το προσωπικό του δράμα πριν από λίγο καιρό, όταν αυτός ο αγωνιστής που αφιέρωσε τη ζωή του στα κοινά, κατάφερε να κάνει οικογένεια, να αποκτήσει και να μεγαλώσει δυο παιδιά και να τα χάσει και τα δυο μαζί σ’ ένα βράδυ στο άνθος της ηλικίας τους, σ’ ένα ατύχημα απίστευτα άδικο (τι λέω, άραγε ποιο ατύχημα που στερεί σε μια στιγμή τη ζωή σε δυο νέους ανθρώπους μπορεί να είναι «δίκαιο») με έναν ταξιτζή που παραβίασε το stop και έπεσε πάνω στη μηχανή των παιδιών, σκοτώνοντάς τα ακαριαία.

Ήρθε στη Μυτιλήνη αρχές του 1989, τον πίεσαν παρά την προσωπική του πίκρα από το σχετικά πρόσφατο χτύπημα της μοίρας να κατέβει υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, έπρεπε να κρατιούνται ισορροπίες στην εύθραυστη (όπως άλλωστε σύντομα αποδείχθηκε) πλην πολυπόθητη συμμαχία της Αριστεράς. Δυο από το ΚΚΕ (Στρατής Κόρακας και ο Κώστας Πινάκος από τη Λήμνο), ο Φρίξος από την ΕΑΡ, Ο Νότης ο Παναγιώτου (ο μετέπειτα Δήμαρχος Μυτιλήνης) ως πνευματικός άνθρωπος της ευρύτερης Αριστεράς κι εγώ ως «Πασοκογεννής». Παρένθεση: «Δεν πρέπει να λεγόμαστε Πασοκογεννείς αλλά Πασοκογεννήσαντες» έλεγε τότε ο μακαρίτης ο Θόδωρος ο Χοχλάκας, υποψήφιος και αυτός στο Επικρατείας του τότε Συνασπισμού σε τιμητική σειρά, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Κλείνει η παρένθεση.

Πρώτη εμπειρία, πρώτη ομιλία μαζί όλοι οι υποψήφιοι. Μιλούσε πατρικά και με πραότητα, τονίζοντας πως επιτέλους ήρθε η πολυπόθητη ενότητα της αριστεράς, ότι πρέπει ν’ αφήσουμε πίσω πικρίες που μας χώρισαν -πόσα άραγε να θυμόταν και να συγχωρούσε- έδινε έναν τόνο αισιοδοξίας θαρρείς νεανικό, αυτός ο ηλικιωμένος σε σχέση με ας τους νεότερους αλλά και ταλαιπωρημένος και χτυπημένος από τη μοίρα άνθρωπος, που τα μισά απ’ όσα πέρασε να είχαμε ζήσει ή θα είχαμε κλειστεί στο καβούκι μας παραιτημένοι απ’ τη ζωή ή θα μας φταίγανε όλοι και όλα. Κι αυτός, με μια εγκαρτέρηση θαρρείς αγίου, μας έδινε καθημερινά μαθήματα ειλικρίνειας, αυταπάρνησης, αισιοδοξίας αλλά και επιείκειας!

Ναι επιείκειας απέναντι στους άλλους, ακόμα και σ’ αυτούς που διαφωνούσε τελείως, και σ’ αυτούς που φέρθηκαν άσχημα, επιείκειας όπως την περιγράφει ο Καίσλερ στο βιβλίο του «Το μηδέν και το άπειρο», που αν χαθεί οδηγεί στα εκτρώματα της ανθρωποφαγίας και μιας αριστεράς «που τρώει τις σάρκες της» και ακυρώνει τα πανανθρώπινα μηνύματα αλληλεγγύης στο όνομα των οποίων υποτίθεται δημιουργήθηκε.

Σπάνια άκουγες άσχημη κουβέντα από το στόμα του, ακόμα και για αντιπάλους. Πάντα «έμπαινε» στα παπούτσια των άλλων, είχε έναν καλό λόγο, μια δικαιολογία για το ξεστράτισμά τους ή για το λάθος τους. Θυμάμαι όταν με πάθος του μιλούσα στηλιτεύοντας συμπεριφορές να με καταλαγιάζει μ’ ένα «μην τον παρεξηγείς, σάμπως λίγα πέρασε κι αυτός» ή «μπορεί να μη φέρθηκε καλά αλλά στο βάθος έχει καλά στοιχεία». Μόνο με τον εαυτό του δεν ήταν επιεικής, δεν έψαχνε δικαιολογίες κι ας συγχωρούσε τα πάντα στους άλλους. Τόλμησα μια φορά να «ξύσω την πληγή» όταν ήρθαμε πιο κοντά: «Αυτός ο ταξιτζής που παραβίασε το stop τι απέγινε, τιμωρήθηκε;». Για να με συγκλονίσει μ’ ένα πικραμένο «Τι να τον κάνεις, σάμπως τόθελε κι αυτός;»!!!

Τα «μαθήματα» του Φρίξου ήταν καθημερινά που στενοχωριόσουν που δεν έζησες πιο πολλές στιγμές μαζί του να ρουφήξεις πείρα ζωής μα και ήθος και αξιοπρέπεια.

Του άρεσε όπως μιλούσα στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, και από ένα σημείο και μετά έκλεινε το λόγο του προλογίζοντάς με «Αυτά σας τα είπε ένας γέρος με την πείρα της ζωής, μα τώρα θα σας τα πει καλύτερα ένα νέο παιδί, με γνώσεις και οράματα και αυτόν να ψηφίσετε»! «Σε παρακαλώ βρε Φρίξο, μην το κάνεις, ντρέπομαι» του έλεγα για να μου απαντήσει πατρικά: «Σώπα εσύ, δεν ξέρεις, εσείς οι νέοι είστε το μέλλον»! Θυμάσαι και συγκρίνεις με το τι πισώπλατα μαχαιρώματα και χτυπήματα κάτω από τη μέση πέφτανε (και πέφτουν) σε άλλα ψηφοδέλτια και καταλαβαίνεις πως τέτοιοι άνθρωποι σαν το Φρίξο είναι μοναδικοί, και ήταν ευτυχία και τιμή να τους γνωρίσεις και ν’ ανταλλάξεις φιλία και αγάπη.

Άραγε πήγαν χαμένα τα διδάγματα κάποιων ξεχωριστών ανθρώπων αυτής της γενιάς όπως ο Φρίξος; Προσωπικά λέω όχι! Γιατί πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου σε στιγμές που έμπαινα στον πειρασμό της μισαλλοδοξίας και της «κατοχής της μοναδικής αλήθειας» να θυμάμαι το Φρίξο και να κρίνω τους ανθρώπους και τις απόψεις τους με επιείκεια. Πιστεύω πως πολλοί απ’ όσους τον γνώρισαν, δεν μπορεί, κάτι θα κράτησαν απ’ αυτόν τον άνθρωπο, που ήταν ολόκληρος ένα μάθημα ζωής. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε.