Στην ώρα τους οι βαθμολογίες των υποψηφίων για τα ανώτερα και ανώτατα πνευματικά ιδρύματα, παρά τις στάσεις εργασίας των βαθμολογητών, δίνοντας έτσι τέλος στην αγωνία, ή την προσδοκία αν θέλετε, χιλιάδων υποψηφίων φοιτητών ή σπουδαστών.
Υποψηφίων, που για τρία τουλάχιστον χρόνια, άλλοι πολλοί άλλοι λίγο, επικέντρωσαν τις προσπάθειές τους στην επιτυχία του στόχου τους, να καταλάβουν μια θέση στα ΤΕΙ και ΑΕΙ με την ελπίδα ότι θ’ ανοίξουν ένα παράθυρο στην μελλοντική τους σταδιοδρομία. Μια σταδιοδρομία, που όλοι επιδιώξαμε για μας, κυνηγήσαμε για τα παιδιά μας και ονειρευόμαστε για τα εγγόνια μας. Για μόνο ως όνειρο μπορούμε, υπό τις παρούσες, αλλά και μελλοντικές συνθήκες της χώρας και του κόσμου, να ελπίζουμε.
Γιατί ό,τι και να λέμε, όσο και να ξορκίζουμε τις φιλελεύθερες αντιλήψεις και κυρίως πρακτικές, ένα μόνο δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Τον ανταγωνισμό, για την καλύτερη επίτευξη θέσεων και απολαβών. Αρκεί ο ανταγωνισμός να είναι υγιής και αξιοκρατικός. Αφού δεν μπορεί όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό, που με ένα ή και δύο πτυχία στο χέρι θα αναζητά δουλειά, να επιτυγχάνει τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα. Γιατί απλούστατα με τις δεδομένες συνθήκες της χώρας, δεν είναι δυνατόν να απορροφηθεί εργασιακά όλο.
Γιατί πόσους άλλους γιατρούς μπορεί ν’ αντέξει ο τόπος, πόσους άλλους δικηγόρους, πόσους περιβαλλοντολόγους και πόσους φαρμακοποιούς. Πόσους αρχιτέκτονες και μηχανικούς ηλεκτρονικών υπολογιστών;
Για να μη μιλήσουμε για ειδικούς ιχθυοκαλλιεργειών ή γεωργικών και κτηνοτροφικών ειδικοτήτων αλλά και διοίκησης επιχειρήσεων. Άλλοι από τους οποίους σιχαίνονται την ειδικότητα που τους έτυχε κι άλλοι δεν βρίσκουν απασχόληση, αφού τόσες πολλές επιχειρήσεις ανάλογες με τους υποψήφιους διοικητές τους, δεν διαθέτει η χώρα.
Και φυσικά αναφερόμενοι, ενδεικτικά, σε κάποιες από τις παραπάνω ειδικότητες, σκεφτόμαστε κυρίως τους άριστους. Αυτούς που είχαν τα κότσια και τις δυνατότητες να εισαχθούν και κυρίως να φοιτήσουν στις σχολές της επιλογής τους.
Αν σκεφθούμε όμως κι όλους αυτούς τους νέους, που φαίνεται πως ο αριθμός τους είναι μεγάλος, που πέτυχαν το εισιτήριο της εισαγωγής τους με βαθμούς κάτω από τη βάση τού 10;
Προεκλογική, λέει, δέσμευση της κυβέρνησης, που μακάρι να τηρούσε όλες, τις κυρίως οικονομικές υποσχέσεις της, που έπρεπε να τηρηθεί. Με μια αρκετά έντονη διχογνωμία της υπουργού κ. Διαμαντοπούλου και του υφυπουργού και πανεπιστημιακού κυρίως, κ. Πανάρετου. Με τελική επικράτηση της υπουργικής άποψης.
Έτσι σήμερα θα έχουμε μερικές ακόμα χιλιάδες σπουδαστές ή και φοιτητές, και την αποτροπή του κλεισίματος κάποιων ΤΕΙ, που μετρούσαν στο δάχτυλο του ενός χεριού τους σπουδαστές τους.
Αλλά τι θα τον κάνει η χώρα, το κράτος, η κυβέρνηση τον πτυχιούχο του τμήματος ιταλικής γλώσσας, ας πούμε, που μπήκε στη σχολή με μέση βαθμολογία 8 και δεν μπορεί, ασχέτως αν γνωρίζει ιταλικά, να γράψει σωστά δυο φράσεις στα ελληνικά ή να διατυπώσει μια πρόταση χωρίς συντακτικούς βαρβαρισμούς; Τι θα τον κάνει τον πτυχιούχο κτηνοτροφικής παραγωγής, όταν δεν θα διαθέτει ως οικονομία κτηνοτροφικές μονάδες άξιες του τίτλου τους;
Και για πόσον καιρό η χώρα θα μπορεί να συγκρατεί ή και να αποκρούει τις απαιτήσεις όλων αυτών εγγραμμάτων ή και αγραμμάτων να ζήσουν, διεκδικώντας ένα μισθό, από τον βασικό εργοδότη του τόπου μας, που δεν είναι άλλος από το δημόσιο;
Χρόνια πολλά τώρα το υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει και ξανασχεδιάζει την παροχή πραγματικής δημόσιας παιδείας, χρόνια αμέτρητα καταρράται την παραπαιδεία, χρόνια ατελείωτα υπόσχεται μόρφωση και κατάρτιση των νέων, ώστε να αποκτήσουν εφόδια για την ζωή. Δηλαδή εφόδια για την αντιμετώπιση των οικονομικών αναγκών της.
Για ένα πράγμα όμως δεν μίλησε ποτέ και ως εκ τούτου δεν έπεισε κανέναν. Ότι η φοίτηση σε μια σχολή και η λήψη του πτυχίου της δεν αποτελεί αυτόχρημα και τίτλο διορισμού στο δημόσιο. Επειδή αυτό αποτελεί τον αυτοσκοπό κάθε υποψήφιου σπουδαστή ή φοιτητή. Ουδείς μπορεί να διανοηθεί κατοχή οποιουδήποτε πτυχίου, που δεν του παρέχει το δικαίωμα να γίνει μισθωτός του δημοσίου. Και κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί, με τον λαϊκίστικο αριστερισμό που μας δέρνει - από την δεξιά ως την αριστερά - ότι σε ελεύθερες οικονομίες, όπως νομίζουμε ότι είναι η δική μας, κάποιοι περνάνε μπροστά, κάποιοι παλεύουν με τη μετριότητα και κάποιοι δυστυχώς μένουν πίσω, μη αντέχοντας στον ανταγωνισμό. Κάτι που συνέβαινε και στον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Αυτές οι οικονομικές συνθήκες επιβεβαιώνονται καθημερινά στη χώρα μας, είτε υπό το κράτος το μνημονίου, είτε υπό το βάρος των διαμορφούμενων συνθηκών.
Τι θα τους κάνει λοιπόν τους επιστήμονες του 5 και του 6 η πολιτεία, όποια διακυβέρνηση κι αν έχει; Πού θα τους βολέψει για μην τους συναντά διαρκώς διαμαρτυρόμενους εναντίον της;

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
7.7.2010