Για «προκλητική ανάθεση», από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, της έκδοσης της εφημερίδας του μιλά η τοπική συνάδελφος «Αιολικά Νέα» - και μάλιστα με πρωτοσέλιδο θέμα της -, γιατί ο διαγωνισμός που έγινε δεν κατακυρώθηκε σ’ αυτήν, αλλά στην εταιρεία «Επικοινωνία Λέσβου Α.Ε.». Για να υποστηρίξει μάλιστα αυτόν τον ισχυρισμό της, επικαλείται διάφορα έωλα επιχειρήματα, αοριστολογίες και ανακρίβειες, προκειμένου να δημιουργήσει εντυπώσεις σε βάρος των πρυτανικών αρχών, ότι δήθεν οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν ήταν αδιαφανείς, ενώ για να κάνει πιο... πιπεράτο τον ισχυρισμό της αυτόν, μιλά για σκανδαλώδη «επαναδιαπραγμάτευση των οικονομικών όρων μετά ένα χρόνο», υποστηρίζοντας ψευδώς ότι έτσι «καταστρατηγήθηκαν βάναυσα» υπέρ της επιλεχθείσας εταιρείας (δηλαδή της «Επικοινωνίας Λέσβου Α.Ε») οι οικονομικοί όροι της αρχικής προσφοράς.
Η θλίψη φαίνεται ότι είναι τέτοια, από τη μη κατακύρωση του διαγωνισμού της έκδοσης της εφημερίδας του Πανεπιστημίου στα «ΑΙ.Ν.», που οδηγεί σε παραλογισμούς του τύπου να ισχυρίζεται η τοπική συνάδελφος ότι τάχα η μοναδική (!!!) πρότασή της περί μηδενικού για το Πανεπιστήμιο κόστους της έκδοσης της εφημερίδας του, διέρρευσε και «έχει εύλογη πεποίθηση» ότι αυτό συνέβη, όπως τονίζει, προκειμένου η ανταγωνίστρια εταιρεία, δηλαδή η «Επικοινωνία Λέσβου Α.Ε», «να έχει απεριόριστο χρόνο για να διαμορφώσει τη δική της προσφορά ανάλογα».
Προφανώς οι άνθρωποι έχουν χάσει εντελώς το μέτρο, γιατί την ψυχραιμία τους είναι βέβαιο ότι την έχουν χάσει προ πολλού, αφού μια αυτονόητη προϋπόθεση για να έχει τύχη η όποια προσφορά προς το Πανεπιστήμιο, εν προκειμένω αυτή του μηδενικού κόστους για το ίδρυμα, βαφτίστηκε... μοναδική! Σιγά την έμπνευση!
Για να σοβαρευτούμε, όμως, και σε ό,τι μας αφορά.
Συμμετείχαμε, ύστερα από πρόσκληση του Πανεπιστημίου, σ’ ένα διαγωνισμό για την έκδοση μιας μηνιαίας εφημερίδας του ιδρύματος, με απόλυτη διαφάνεια, καταθέτοντας μία πρόταση, ως είχαμε δικαίωμα, η οποία μεταξύ άλλων, αφού εξασφάλιζε μηδενικό κόστος για το Πανεπιστήμιο, πρότεινε μεγαλύτερο τιράζ από το αρχικά προτεινόμενο, αιτιολογώντας απόλυτα το λόγο της αύξησης των τεμαχίων και τους προτεινόμενους αποδέκτες, προκειμένου το εκδοτικό αυτό εγχείρημα του Πανεπιστημίου μας να φθάσει σε όσο γίνεται περισσότερους αναγνώστες. Την πρότασή μας αυτή συνοδεύαμε με μία αναλυτική παρουσίαση της εταιρείας μας, σε ό,τι αφορά στο ανθρώπινο δυναμικό, τον τεχνολογικό εξοπλισμό και τις εγκαταστάσεις της, που είναι πανθομολογουμένως μακράν του ανταγωνισμού. Τούτων δοθέντων, αναμέναμε το αυτονόητο, να κατακυρωθεί ο διαγωνισμός στην εταιρεία μας, χωρίς καμιά περαιτέρω καθυστέρηση.
Όμως, η αυτονόητη για μας απόφαση - όπως αποδείχτηκε και από το τελικό αποτέλεσμα - καθυστέρησε και γι’ αυτό κατ’ επανάληψη ρωτήσαμε τις πρυτανικές αρχές τι μέλλει γενέσθαι, θεωρώντας ότι η πρότασή μας είναι η καλύτερη δυνατή. Η απάντηση που λάβαμε, ήταν ότι πέρα απ’ τις ενδοπανεπιστημιακές διαδικασίες με όλους τους εμπλεκομένους, ο πρύτανης επιθυμούσε τις προσφορές να τις αξιολογήσουν και μια επιτροπή αποτελούμενη από τρεις έγκυρους δημοσιογράφους, προφανώς για να σχηματίσει μια πιο τεκμηριωμένη άποψη πριν προχωρήσει στην κατακύρωση του πρόχειρου αυτού διαγωνισμού. Το πόρισμα των δημοσιογράφων αυτών ήρθε να επιβεβαιώσει το αυτονόητο για μας, αφού η δική μας προσφορά όχι μόνο ήταν καλύτερη, αλλά δεν υπήρχε η παραμικρή σύγκριση. Και πώς να υπάρχει άλλωστε, δεδομένου του γεγονότος ότι εμείς ως εκδοτική εταιρεία επενδύσαμε και επενδύουμε συνεχώς σε ανθρώπινο δυναμικό και τεχνολογικό εξοπλισμό, προκειμένου να είμαστε μπροστά απ’ τον ανταγωνισμό.
Μετά την επιλογή της εταιρείας μας για την έκδοση της εφημερίδας του Πανεπιστημίου, μας τέθηκαν δύο επιπλέον όροι πριν την τελική υπογραφή, τους οποίους και δεχθήκαμε:
Ο πρώτος, να είναι όλη η εφημερίδα έγχρωμη. Και ο δεύτερος, όπως σημειώνεται και στη σχετική σύμβαση που υπογράφηκε, «μετά τη συμπλήρωση ενός έτους από την πρώτη έκδοση και σε περίπτωση που με βάση τα κρατούντα στην αγορά και τα χρηστά συναλλακτικά ήθη κριθεί από τους συμβαλλομένους (σ.σ. Πανεπιστήμιο και «Επικοινωνία Λέσβου Α.Ε») ότι το συνολικό ετήσιο έσοδο του αναδόχου υπερκάλυψε κατά 50% το εκτιμώμενο κόστος της έκδοσης, το επιπλέον κέρδος θα διανέμεται μεταξύ εργοδότη και αναδόχου κατ’ αναλογία 50% για τον καθένα».
Είναι προφανές ότι οι δύο παραπάνω όροι που τέθηκαν από το Πανεπιστήμιο, κάθε άλλο παρά ευνοϊκοί είναι για την εταιρεία μας. Εν προκειμένω, λοιπόν, όχι μόνο δεν πρόκειται για σκάνδαλο, όπως έσπευσαν να χαρακτηρίσουν στο δημοσίευμά τους τα «ΑΙ.Ν.», αλλά για κατάπτυστη διαστρέβλωση και παραπληροφόρηση που αγγίζει την κοινή συκοφαντία, έτσι ώστε να δυσφημιστεί ένα ίδρυμα όπως το Πανεπιστήμιο και μια εταιρεία όπως «η «Επικοινωνία Λέσβου», που με διαφανείς διαδικασίες συνυπέγραψαν ένα πεντακάθαρο συμφωνητικό.
Δυστυχώς τα «ΑΙ.Ν.» και ο κ. Κονδυλούδης, καταφεύγοντας σε ανακρίβειες, σε αοριστίες και σε συκοφαντίες, προσπαθεί να θολώσει τα νερά «ότι δήθεν κάτι τρέχει» με την έκδοση της εφημερίδας του Πανεπιστημίου, μη θέλοντας να παραδεχθεί ότι η προσφορά της «Επικοινωνίας Λέσβου» ήταν ΚΑΛΥΤΕΡΗ και αρτιότερη, και ότι η δική του υπολειπόταν...
Δυστυχώς ο κ. Κονδυλούδης δεν ξέρει να χάνει, νομίζει ότι ακόμη είναι η εποχή που πρωτοεμφανίστηκε στα εκδοτικά πράγματα του νησιού μας και έπαιζε... μόνος του! Αυτή η εποχή έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ας το καταλάβει όσο είναι καιρός και ας φροντίσει, αντί να συκοφαντεί και να... φοβερίζει, να εκσυγχρονιστεί προκειμένου από καλύτερες θέσεις να διεκδικεί αυτά που θέλει και επιθυμεί.
Και ένα τελευταίο. Εμείς ποτέ δεν βραβεύσαμε πρόσωπα της εξουσίας, όχι γιατί δεν το αξίζουν, αλλά γιατί τέτοιες βραβεύσεις δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα επιπλέον στους βραβευομένους. Μήπως όμως απ’ αυτές τις βραβεύσεις προσδοκά πολλά αυτός που βραβεύει; Που κατά τ’ άλλα το παίζει «μαχόμενη δημοσιογραφία», χωρίς εξαρτήσεις;

* Ο Μανόλης Μανώλας είναι διευθύνων σύμβουλος της «Επικοινωνίας Λέσβου Α.Ε.».