Η σημερινή τακτική της διεθνούς του κεφαλαίου (ECOFIN, EUROGROUP, Δ.Ν.Τ.), των «οίκων αξιολόγησης» και κυρίως του ίδιου του ελληνικού κράτους και της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ εντάσσεται στα πλαίσια της λεγόμενης «δημοσιονομικής προσαρμογής»! Μιας ευρύτερης στρατηγικής που ακολουθείται από το κεφάλαιο στην Ευρωπαϊκή Ένωση πάνω από 20 χρόνια. Στην προσπάθειά τους να στηρίξουν την καπιταλιστική συσσώρευση που βρίσκεται σε κρίση, προσπαθούν να μας βάλουν χέρι… για να αυξήσουν το βαθμό εκμετάλλευσης και να μετακυλήσουν το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής μας δύναμης σε εμάς τους ίδιους, μειώνοντας τις «μη παραγωγικές» δημόσιες δαπάνες... Στη «μυστικοποιημένη» σφαίρα της οικονομίας και στην «ξύλινη» γλώσσα που της αντιστοιχεί, η πολιτική αυτή ονομάζεται «δημοσιονομική εξυγίανση» για τη στήριξη της… «πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας» και τη… «μείωση του κόστους δανεισμού»! Η έννοια της «εξυγίανσης» έχει, όμως, και ένα κυριολεκτικό νόημα: σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης, οι επιχειρήσεις που δεν είναι επαρκώς κερδοφόρες και παραγωγικές, αναγκάζονται να κλείσουν. Το μη αποδοτικό κομμάτι του κεφαλαίου καταστρέφεται, για να μπορέσει και πάλι να ξεκινήσει η ανοδική πορεία της καπιταλιστικής συσσώρευσης!

Δεν είναι τυχαίο ότι από πέρσι μέχρι και τώρα έβαλαν λουκέτο χιλιάδες εμπορικές επιχειρήσεις. Αυξάνουν τους έμμεσους φόρους, αναδιαρθρώνουν την άμεση φορολογία επιβαρύνοντας περισσότερο την εργατική τάξη. Προωθούν αφενός το ανταποδοτικό ασφαλιστικό σύστημα - μεταρρύθμιση που οδηγεί μεταξύ άλλων στη μείωση των συντάξεων - και αφετέρου την αύξηση των ορίων ηλικίας σε μια προσπάθεια μετακύλισης του κόστους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης στους ίδιους τους εργαζομένους. Εξαγγέλλουν την απελευθέρωση των απολύσεων και, φυσικά, επιτίθενται στους… «απαράδεκτα υψηλούς» μισθούς του δημόσιου τομέα μέσα από την περικοπή των επιδομάτων, των υπερωριών και την επαπειλούμενη κατάργηση του 14ου και του 13ου μισθού. Και δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε, παρ’ όλη την προπαγανδιστική φιλολογία περί «ρετιρέ» και «προνομιούχων» που διακινούν οι πληρωμένες πένες, η μείωση των μισθών στο δημόσιο τομέα πολύ γρήγορα θα μεταφραστεί σε αντίστοιχη και πιθανότατα ακόμα μεγαλύτερη συμπίεση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα…

Ωστόσο, η ολομέτωπη αυτή επίθεση χρειάζεται να νομιμοποιηθεί στη «συνείδηση του κόσμου»! Για να δουλέψουμε περισσότερο, για λιγότερα, θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι υπηρετούμε κάτι που μας υπερβαίνει, κάτι που απαιτεί από εμάς θυσίες, ειδικότερα δε όταν πολύ πρόσφατα αμφισβητήθηκε τόσο βίαια η προσταγή του κράτους και του κεφαλαίου. Αυτό είναι το διακύβευμα στην παρούσα σύγκρουση μεταξύ προλεταριάτου και κεφαλαίου, και οι καπιταλιστές το γνωρίζουν πολύ καλά. Έτσι, η αιτία της κρίσης αποδίδεται σε ένα σχεδόν μεταφυσικό, αλλά αναπόδραστο κόσμο αγορών, στατιστικών, οίκων αξιολόγησης, σπεκουλαδόρων και πάει λέγοντας... Αυτό το πέπλο της μυστικοποίησης στόχο έχει να αποκρύψει την πραγματική πηγή της κρίσης, που είναι η σπασμωδική, αλλά επίμονη άρνηση της εργατικής τάξης να υποταχθεί πλήρως στο κεφάλαιο και η κυκλοφορία των αγώνων της!
Σε περιόδους κρίσης, οι εταίροι μετατρέπονται ως διά μαγείας σε «άνωθεν εντολείς» και αντιπάλους. Το ενοποιημένο ευρωπαϊκό χωριό, που ζει αρμονικά και συναποφασίζει δημοκρατικά, διαλύεται μέσα στη φαινομενικότητα της υπεράσπισης της πατρίδας, η οποία γίνεται ζήτημα υψίστης σημασίας! Με λίγα λόγια, προσπαθούν να μας πείσουν ότι δε θα δουλεύουμε πλέον για να πλουτίζουν τα αφεντικά μας, αλλά για το καλό της πατρίδας. Η πατρίς χρειάζεται θυσίες!

Οι ιδεολόγοι του συστήματος προσπαθούν με κάθε μέσο να εξαλείψουν ακόμα και από τη μνήμη την αυθόρμητη εξέγερση του Δεκέμβρη τού 2008. Οι κινήσεις του κράτους δείχνουν ότι αυτό το φάντασμα αποτελεί το χειρότερο εφιάλτη τους, ειδικά τώρα που διαφαίνεται ότι στο άμεσο μέλλον μπορεί να μην αφορά μόνο μια μειοψηφία των εργατών. Όταν απαιτούν κοινωνική ειρήνη, ξέρουν ότι ποντάρουν σε έναν ανεξέλεγκτο παράγοντα, τους προλετάριους! Γι’ αυτό η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση φοράει το ανθρωπιστικό-αντιρρατσιστικό της προσωπείο και ταυτόχρονα κραδαίνει στο χέρι το κλομπ του νόμου! Η κοινωνική συναίνεση πρέπει να επιβληθεί πάση θυσία! Γι’ αυτό γέμισε τους δρόμους των πόλεων με κάθε λογής αστυνομικούς, προσπαθώντας να ελέγξει οποιονδήποτε χώρο μπορεί να μετατραπεί σε πεδίο αγώνα και σύγκρουσης. Μέσα από τον εργατικό λάκκο των λεόντων, βλέπουμε ξεκάθαρα πως την πιο καλή δουλειά μέχρι τώρα την έχει κάνει η συνδικαλιστική ηγεσία, η κλαδική-συντεχνιακή νοοτροπία και ο ατομικισμός, που φροντίζουν να περνάνε τα νέα μέτρα με τις μικρότερες δυνατές αντιστάσεις…

… ο Δανιήλ.