Γιουχάιζαν και πετούσαν αυγά και νεράντζια στον Πρωθυπουργό μας και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τα αυτοκίνητα των πολιτικών υπό ισχυρή αστυνομική και στρατιωτική προστασία έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα για να μην τους λυντσάρει το αγανακτισμένο πλήθος.
Θα ήθελα να βάψω σήμερα τη σελίδα μαύρη και στη μέση να υπάρχει μόνο μια λέξη: ΝΤΡΟΠΗ!
Επειδή όμως δεν έχω την δύναμη ούτε την αίγλη μηδέ και το εκτόπισμα, περιορίζομαι να ζωγραφίσω την ντροπή και την αγωνία που νιώθω σαν Έλληνας.
Τετάρτη 15 Ιουνίου πρωί ήτανε κι έξυνα το κεφάλι μου για το άρθρο της εβδομάδας. Έβλεπα τους αγανακτισμένους, γέρους, νέους και παιδιά να μαζώνονται στο Σύνταγμα κι ο κόμπος έσφιγγε τα σπλάχνα μου. Περπατούσε η μέρα, πλήθαιναν οι αγανακτισμένοι κι άκουγα τη φωνή τού 94% των Ελλήνων να γιγαντώνεται κι ειρηνικά να γίνεται παγετώνας που θα σάρωνε τα πάντα.
Άξαφνα, το μεσημέρι έμαθα πως θα έχουμε μια κυβέρνηση συνένωσης, ή εθνικής σωτηρίας κι ειλικρινά χειροκρότησα.
Χάρηκα κι έπλαθα όνειρα πως επιτέλους ενωμένοι οι Έλληνες θα στηρίζαμε τη μία, τη μοναδική εθνοσωτήρια κυβέρνηση και θα αντιμετωπίζαμε την κρίση.
Κι άκουσα βουλευτές να λένε για αλλαγή του πολιτικού συστήματος και πως θα προκύψει καινούργιο αίμα στην πολιτική μας.
Άκουσα κι έκανα σκέψεις και όνειρα για μια ευνομούμενη Ελλάδα, για ένα πολιτικό χάρτη ξεκάθαρο, να φύγουν όλοι, μα όλοι οι παλιοί, να καθαρίσει το σκηνικό και να αλλάξει το σύνταγμά μας για μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Άκουσα, κι ετοιμάστηκα να ελπίσω πως επιτέλους θα γίνει το όνειρο των περισσότερων Ελλήνων πραγματικότητα.
Να έρθουν νέοι άνθρωποι, νέοι κι άφθαρτοι, να στήσουν μια Οικουμενική Κυβέρνηση, να αντικαταστήσουν τους παλιούς και φθαρμένους που βαρεθήκαμε να βλέπουμε στα σκρίνια να μας κοροϊδεύουν, να μειδιούν και να παίζουν σκάκι στην πλάτη μας. Φαντάστηκα αδέκαστους κριτές να καταλογίζουν ευθύνες σε όσους, σε όλους που καταχράστηκαν την εξουσία για δικό τους όφελος και πιότερο όσους έκλεψαν. Να φανούν επιτέλους οι απατεώνες, αλλά και οι ανίκανοι που από λάθος αποφάσεις τους οδηγήσανε την πατρίδα μας στο χείλος του γκρεμού.
Ονειρεύτηκα μια Ελλάδα χωρίς ρουσφέτια και κουμπαριές, χωρίς σκάνδαλα και μίζες.
Χειροκρότησα τον Παπανδρέου που έστω και υπό πίεση των αγανακτισμένων, της ευρωζώνης και μέρους των βουλευτών του, σήκωσε λευκή πετσέτα, όπως λένε στην πυγμαχία, κι έκανε το μεγάλο βήμα.

Άκουσα ονόματα υποψήφια για κοινής αποδοχής Πρωθυπουργό και Υπουργούς. Και ήλπιζα.
Όμως όλα τούτα γινόντουσαν χωρίς τον ξενοδόχο. Δεν είχε ενημερώσει τα στελέχη και τους υπουργούς του ο Πρωθυπουργός, κι από μόνος του, σε μια στιγμή εθνικής ευφορίας, έκανε την πρόταση αυτή. Πολλά όμως προβλήματα αναδύθηκαν.
Κι έγινε η απρόσμενη ανατροπή. Υπαναχώρησε και με καθυστέρηση μερικών ωρών στο διάγγελμά του ακούσαμε πως αντί Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, θα έχουμε την τρίτη κατά σειρά κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ μετά από ένα βεβιασμένο και ριζικό ανασχηματισμό που θα έκανε.
Και ρωτώ. Μια κυβέρνηση φθαρμένη και με έναν Πρωθυπουργό που το μεσημέρι είχε βάλει τον εαυτόν του υπό αμφισβήτηση και παραίτηση, θα καταφέρει άραγες αυτά που πριν λίγο δεν μπορούσε; Δεν μου μένει, παρά να ευχηθώ το ναι.
Αναρωτιέμαι όμως, το λαϊκό κίνημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, το κίνημα της πλατείας των 20 ημερών, αυτό ζητούσε; Ο ίδιος ο Πρωτόπαπας είπε «όχι».
Και γιατί δεν έκανε τον ανασχηματισμό πριν λίγες μέρες να ηρεμήσουμε;

Γίναμε για άλλη μια φορά ρεζίλι διεθνώς. Αυτό, το θεωρητικό μέρος. Το πρακτικό είναι ότι οι αρμόδιοι του Δ.Ν.Τ. απογοητεύτηκαν, ανησυχούν για τα λεφτά τους και θα σκληρύνουν τη στάση τους εις βάρος της χώρας μας.
Είμαστε σε μια μείζονα κρίση φίλοι μου, κι έναν εξευτελισμό των πολιτικών και της πολιτικής ζωής του τόπου μας.
Μερικοί επώνυμοι αποκάλεσαν το σημερινό φαινόμενο πολιτικό τυχοδιωκτισμό χειρότερης μορφής, ρεκόρ ανευθυνότητας, καθοριστικό πλήγμα για την αξιοπιστία μας, πολιτική εκβιασμού και μπλόφας…
Το BBC είπε, η Κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο της Ελλάδας.
Οι εκπρόσωποι και των δυο μεγάλων κομμάτων είπανε: «Χάθηκε σήμερα μια εθνική ευκαιρία.»
Αναμφισβήτητα, ραγδαίες, καταιγιστικές ήταν οι εξελίξεις που ζημίωσαν την Ελλάδα. Και το μέλλον κρίνεται άδηλο.
Στην οικονομική, προστέθηκε και η πολιτική αστάθεια. Ό,τι χειρότερο.
Σήμερα ήταν μια μέρα που θα περάσουν πολλά χρόνια να την ξεχάσουμε. Αν την ξεχάσουμε.
Κι οι προγόνοι μας λέγανε, «φωνή λαού, οργή Θεού».