Η συνάθροισή μας, σήμερα εδώ, για το συνέδριό μας, είναι μια κορυφαία δημοκρατική στιγμή για το κόμμα μας. Αυτό πρέπει να το υπογραμμίσουμε πριν απ’ οτιδήποτε άλλο, γιατί φοβάμαι ότι πολλοί από εμάς το ξεχνούν, δέσμιοι στη διαδικασία μιας ανεπίτρεπτης στάσης συστράτευσης, υπέρ του ενός ή του άλλου υποψήφιου αρχηγού.
Ξεχνώντας ότι στο κόμμα ετούτο η ενότητα και η πολιτική λεβεντιά, είναι τα συστατικά στοιχεία της πορείας που για δεκαετίες κάνουμε μαζί με τους πολίτες. Μιας πορείας, που χρειάζεται η χώρα και ο λαός. Αλλά και μιας πορείας, που για να είναι αποτελεσματική και χρήσιμη στον τόπο, μας επιβάλλει να είμαστε ενωμένοι. Κι αυτήν την ενότητα, ήρθαμε επίσης να επικυρώσουμε στο συνέδριό μας, εκτός από τις ψηφοφορίες για τα πολιτικά και διαδικαστικά θέματα της ατζέντας.
Βεβαίως, η εκλογή του αρχηγού είναι το κύριο θέμα μας.
Και πάνω σ’ αυτό επιτρέψτε μου τρία σχόλια:
Πρώτον, είναι αδυναμία μας που δεν μπορούμε να μιλήσουμε περισσότερο πολιτικά και σε επίπεδο ανταλλαγής ιδεών και θέσεων, ώστε να σφυρηλατηθεί μια καλύτερη κομματική ενότητα και να διαμορφωθούν σαφείς και καθαρές θέσεις για τα προβλήματα των καιρών.
Άκουσα, όμως, με προσοχή την κριτική ορισμένων, ότι χωρίς αυτές τις ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις το συνέδριό μας δεν έχει κανένα νόημα. Και διαφωνώ απολύτως! Γιατί, αν ο λαός και η χώρα περιμένουν εμάς να ολοκληρώσουμε έναν κύκλο ενδοσκόπησης, στο κατά τεκμήριο ρευστό θέμα που λέγεται «πολιτική» στις μέρες μας, τότε το τραίνο θα έχει χαθεί. Άποψή μου είναι ότι στα συνέδρια διαμορφώνονται οι θεμελιώδεις άξονες πολιτικής, ενώ οι θέσεις και οι προγραμματικές δεσμεύσεις ενός κόμματος εξουσίας, σαν το δικό μας, δεν παράγονται στα συνέδρια, αλλά χτίζονται στην πολιτική καθημερινότητα ενός σοβαρού κόμματος μαζών.
Κι άλλωστε, αυτοί που μιλούν για ένδεια ιδεολογικοπολιτικών αντιπαραθέσεων, τώρα το θυμήθηκαν;
Δεύτερον, και θέλω να είμαι σαφής σ’ αυτό: Το γεγονός ότι επέλεξα και στηρίζω συγκεκριμένο υποψήφιο πρόεδρο σ’ αυτήν τη διαδικασία, δεν είναι απόρροια της διακίνησης του «καραμανλισμού» μου, για να δικαιούμαι να επικαλεστώ τέτοια επιχειρηματολογία για την επιλογή μου. Μακριά από εμένα η ασέβεια τέτοιας μεταχείρισης των καταβολών της παράταξής μας, για να παιχτούν παιχνιδάκια φτηνών εντυπώσεων. Κι ακόμη μην περιμένετε από εμένα τέτοια άδικη αντιμετώπιση για τον Κώστα Καραμανλή, που - ας μην το ξεχνάμε - ήταν εκείνος που μας οδήγησε σε μεγάλες και σημαντικές πολιτικές νίκες, όταν όλα έμοιαζαν χαμένα και βυθισμένα στη διαπλοκή και την αλαζονεία του σημιτισμού.
Είμαι εδώ και στηρίζω την Ντόρα Μπακογιάννη, γιατί πιστεύω ότι στις σημερινές πολιτικές συνθήκες που διαμορφώνουν το πολιτικό και κοινωνικό μας περιβάλλον, η Νέα Δημοκρατία έχει ανάγκη αυτό το μείγμα εμπειρίας, σταθερότητας και αποφασιστικότητας, που κανένας από τους άλλους, καθ’ όλα άξιους διεκδικητές της ηγεσίας, δε διαθέτει, στο βαθμό που χρειάζεται, για να οδηγήσει το κόμμα μας στην ενότητα και την πολιτική και εκλογική ανάκαμψη.
Τρίτον, ακούγεται από πολλές πλευρές και το λέμε και μεταξύ μας:
Καταλληλότερος για πρόεδρός μας είναι όποιος εκτιμάται ότι θα μας φέρει πλησιέστερα σε τροχιά εξουσίας. Κι αυτό είναι σωστό!
Δεν είναι όμως το μόνο που πρέπει να μας απασχολεί. Γιατί κοντά σ’ αυτό υπάρχουν ζητήματα οργάνωσης του κόμματος και διαμόρφωσης των όρων ουσιαστικής και αποτελεσματικής αντιπολίτευσης. Κι αυτό υπήρξε ένα ακόμη καταλυτικής αξίας κριτήριο για την επιλογή μου.
Οι αναφορές όλων μας στην ενότητα του κόμματος δε θα είχαν αξία, αν δε συνοδεύονταν από πρακτικές και αξιόπιστες δεσμεύσεις ενώπιον των πολιτών και της παραταξιακής μας βάσης, ότι την επόμενη μέρα μετά την εκλογή, τελειώνει η εσωστρέφεια και ξεκινάει μια ενωμένη ανοδική πορεία της Νέας Δημοκρατίας προς την πολιτική ανάκαμψη, την υπεύθυνη και αποτελεσματική αντιπολίτευση έναντι του προφανώς ανεπαρκούς ΠΑΣΟΚ και της εξ ίσου ανεπαρκούς ηγεσίας του.
Σε πρώτη φάση αυτά! Στη συνέχεια, έπεται η σοβαρή διαχείριση της προοπτικής επιστροφής μας σε τροχιά ανάληψης των ευθυνών διακυβέρνησης της χώρας.
Για να γίνουν αυτά, και επειδή ανήκω στην επόμενη πολιτική γενιά, όπως δικαιούμαι να πιστεύω, προτείνω η νέα ηγεσία που θα εκλεγεί να ασχοληθεί κατά προτεραιότητα με δύο θέματα:
1. Την ανάδειξη μιας νέας γενιάς στελεχών του κόμματος. Μια διαδικασία που για το κόμμα μας είναι απολύτως απαραίτητη, στην προσπάθεια να αφήσουμε πίσω μας τις αστοχίες της τελευταίας περιόδου.
Στο σημείο αυτό, επιτρέψτε μου μια ακόμη αναφορά: Εξηγούμαι: Όταν λέγω «νέα γενιά στελεχών», εννοώ πως εκτός των άλλων θα πρέπει να διαχωρίσουμε όσους πραγματικά «έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι», από τα καθ’ όλα τίμια και άξια πολιτικά μας στελέχη, που η ΠΑΣΟΚική προπαγάνδα τα διέσυρε, και πολλοί από εμάς τους ίδιους δε δείξαμε την αναγκαία τόλμη να στηρίξουμε όταν βάλλονταν. Και το κάναμε τις περισσότερες φορές, με χαμηλά πολιτικά κριτήρια και κίνητρα.
2. Δεύτερο θέμα, ο προσδιορισμός των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης της επόμενης χρονιάς, με συγκεκριμένο πολιτικό στόχο-ορόσημο, που να σηματοδοτήσει την επιστροφή της Νέας Δημοκρατίας στον αστερισμό των επιτυχιών, της πολιτικής και εκλογικής μας ανάκαμψης. Κατάγομαι από την περιφέρεια, από την άλλη - την ξεχασμένη Ελλάδα, άλλωστε η μόνη θητεία μου ως νέας βουλευτή έγινε στη Λέσβο, αυτό το προκεχωρημένο φυλάκιο του ελληνισμού και της Ευρώπης προς Ανατολάς. Και ξέρω ότι εκεί οι πολίτες περιμένουν από εμάς πολύ περισσότερα από όσο κι εμείς υποψιαζόμαστε, κι όσο κι αν τους πικράναμε σαν κυβέρνηση.
Νίκη, λοιπόν, στις τοπικές εκλογές του 2010! Κι αυτό να είναι ο κεντρικός μας πολιτικός στόχος για τους επόμενους μήνες και η επίτευξή του το σύμβολο επιστροφής μας στις επιτυχίες.
Μ’ αυτές τις σκέψεις, κλείνω και εύχομαι καλές εργασίες στο συνέδριό μας, και σ’ εκείνον ή εκείνη που θα εκλεγεί νέος πρόεδρος, καλή επιτυχία στο έργο του.

* Στο Συνέδριο του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας που διεξήχθη στις 7 και 8 Νοεμβρίου στην Αθήνα μίλησε η πρώην βουλευτής Λέσβου Χριστιάνα Δ. Καλογήρου. Το κείμενο που δημοσιεύεται ως άρθρο αποτελεί την παρέμβασή της.