Η πατρίδα μας, σήμερα βάλλεται. Ζούμε ένα σιωπηλό, έναν αθόρυβο πόλεμο. Έναν πόλεμο που διεξάγεται με μέσα οικονομικά, με ψυχολογικές επιχειρήσεις, με τη συνεχή και μεθοδευμένη απονομιμοποίηση και αποσάθρωση των σταθερών του κράτους μας και του έθνους μας. Έναν πόλεμο που κινδυνεύουμε να χάσουμε πριν καλά-καλά καταλάβουμε ότι διεξάγεται. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια, αυτή είναι η μόνη αλήθεια που πρέπει να καθοδηγεί τη σκέψη μας και τις αποφάσεις μας. Αυτή, και όχι οι φιλοδοξίες, και όχι οι προσωπικές στρατηγικές, και όχι οι κάθε μορφής ιδεολογικές διαφοροποιήσεις. Ο κατακερματισμός του κομματικού συστήματος επιτείνει το πρόβλημα. Όποιος εμπλέκεται σε αυτόν, αυτόχρημα καθίσταται μέρος του προβλήματος, καθίσταται πρόσκομμα στη λύση. Ο φραξιονισμός, ούτως ή άλλως πολιτικό αμάρτημα, τώρα που η πατρίδα βάλλεται, καθίσταται σφάλμα ασυγχώρητο.
Η σημερινή κυβέρνηση στηρίζεται όχι στην αποτελεσματικότητα του έργου της αλλά στη στρατηγική του μεγάλου φόβου. Η τακτική της συνοψίζεται στο «σοκ και δέος» που σπάει τις αντιδράσεις και απονεκρώνει τις αντιστάσεις του πολίτη. Που συνειδητά τον κατευθύνει και τον καθοδηγεί είτε στην πλήρη υποταγή είτε στην πολιτική απάθεια. Σήμερα ο κόσμος είναι μουδιασμένος, σπασμένος από το σοκ της μεγάλης επίθεσης που υπέστη. Περπατάω στο δρόμο και βλέπω στα πρόσωπα των συμπολιτών μου την απογοήτευση, την κατάθλιψη, την ήττα. Χρωστάμε σε αυτό τον κόσμο. Του χρωστάμε να τον βοηθήσουμε να βγει από την απάθεια, να ξεπεράσει το σύνδρομο της ήττας πάνω στο οποίο στηρίζει την ηγεμονία του ο Γιώργος Παπανδρέου.
Πέρα από τα εκβιαστικά διλήμματα, αναπόσπαστο μέρος αυτής της στρατηγικής είναι η κονιορτοποίηση κάθε μορφής συλλογικότητας. Ο πολίτης για να είναι διαχειρίσιμος από το σύστημα πρέπει να είναι αποκομμένος, μόνος, βυθισμένος στην ατομικότητά του. Το «η ισχύς εν τη ενώσει» το ξέρουμε. Εδώ βλέπουμε να εφαρμόζεται ακριβώς το αντίθετο. Βλέπουμε επίσης να καλλιεργείται συστηματικά η πολιτική απάθεια, η απαρέσκεια για την πολιτική και τους πολιτικούς, που από μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης αντιμετωπίζεται ως κάτι μιαρό, ως κάτι βρόμικο.
Κι εμείς οι πολιτικοί, σε μία τόσο σημαντική συγκυρία, πώς απαντάμε στις στρατηγικές της θεσμικής απονομιμοποίησης και της κονιορτοποίησης των συλλογικοτήτων; Με τον κατακερματισμό μας; Με την αυτοκατάργησή μας; Με την επιβεβαίωση των χειρότερων στερεοτύπων; Ο κόσμος σήμερα μας κοιτάζει, τους πολιτικούς, σα να μας λέει: Τι κάνετε; Πού το πάτε; Στην αγωνία αυτού του κόσμου σήμερα, εμείς εδώ στη Νέα Δημοκρατία μία μόνο απάντηση δικαιούμαστε να δώσουμε: Ενότητα και αγώνα, Ελπίδα και προοπτική. Να διαφυλάξουμε τους θεσμούς μας, να οδηγήσουμε τον κόσμο στην ανάταση.
Τον Οκτώβρη τού 2009, εσείς οι συμπολίτες μου με εκλέξατε για να εκπροσωπήσω τη Λέσβο, τη Λήμνο και τον Άι-Στράτη στη Βουλή με τη Νέα Δημοκρατία. Αυτό είναι το μετερίζι μου και από εδώ θα δώσω τον καλό, τον τίμιο αγώνα.
Πρέπει, όλοι, να βάλουμε κάτω το «εγώ» μας και να υπηρετήσουμε το «εμείς», όχι χάριν του κόμματος αλλά χάριν του κόσμου, χάριν της πατρίδας.

* Ο Σπύρος Γαληνός είναι βουλευτής Νομού Λέσβου της Νέας Δημοκρατίας.