Θάνατο θέλω να ‘χω τραγικό, καθώς αρμόζει σ’ έναν ποιητή μεγάλο

01/07/2012 - 05:56
Πόσο μακρινό μοιάζει σήμερα το 1990; Αρχές του Σεπτέμβρη, δευτεροετής φοιτήτρια τότε, μια Τρίτη απόγευμα ύστερα από το πρώτο μου μάθημα γερμανικών αγοράζω τα «Σύνεργα».
Πόσο μακρινό μοιάζει σήμερα το 1990; Αρχές του Σεπτέμβρη, δευτεροετής φοιτήτρια τότε, μια Τρίτη απόγευμα ύστερα από το πρώτο μου μάθημα γερμανικών αγοράζω τα «Σύνεργα». Η εποχή της μουσικής μου ενηλικίωσης ξεκινά. «Δε θέλω να ‘μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί» τραγουδά και καταλαβαίνω πως η μουσική είναι μια γλώσσα, στην οποία δε μαθαίνουν όλοι να γράφουν, είναι όμως τυχεροί όσοι τη διαβάζουν. Το καλοκαίρι είχα ήδη ζήσει την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση ακούγοντας το «Χαράτσι». «Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω / κι αυτός είναι ένας καημός αγιάτρευτος»… Γεννημένη Αύγουστο, με τη συναισθηματική ταχύτητα της ηλικίας, αισθανόμουν να βαδίζω ήδη στον αδιάβατο δρόμο του αδιέξοδου.

Έτσι γνωρίστηκα με τη μουσική του Νίκου Παπάζογλου, του Νικόλα! Κι όταν πήγα στην πρώτη μου συναυλία του την επόμενη χρονιά στο Κάστρο στο Μόλυβο, είχα μάθει κι εκείνο το απίστευτο τραγούδι από την «Εκδίκηση της γυφτιάς»: «Κρυμμένος θα ‘μαι στη γωνιά, για να τη δω λιγάκι». Δεν έχασα έκτοτε συναυλία του. «Είναι κάτι στιγμές, τρυφερές και λεπτές, σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι». Έδινα για πτυχίο. Ξημερώθηκα με μια μπύρα στο Θέατρο των Βράχων, «για το τίποτα μιας ευτυχίας» και το πρωί άρπαξα το μοναδικό τάλιρο της ζωής μου από μια γεροντοκόρη, γιατί δεν ήξερα τι χρώμα μάτια είχε ο Χριστός σε μια αγιογραφία, αποχαιρετώντας το άριστα του πτυχίου, «θύμα-θύτης κακής συγκυρίας».

Τον γνώρισα από κοντά πέντε χρόνια μετά, πάλι στο Μόλυβο, όταν πήγα να του πάρω συνέντευξη. Τρυφερός, βελούδινος, μιλούσε μελωδικά, τον αγαπούσες ανεπιφύλακτα. Κουβεντιάσαμε. «Τρελή κι αδέσποτη» ως πάντα, τόλμησα να τον ρωτήσω τι ζώδιο είναι. «Γιατί;» ρώτησε. «Γιατί ελάχιστοι άνθρωποι έχουν τόση επιρροή πάνω μου». Χαμογέλασε. Εκείνος δεν έκανε τραγούδι την εποχή του Υδροχόου; Μου είπε. Όπως και να ‘χε σαν άστρο τον ένιωθα, που «η αναπνοή μας του μιλά κι οι βράχοι κρυφακούνε»!

Με το Νικόλα ανατέλλει στο ελληνικό τραγούδι η εποχή των τραγουδοποιών. Μουσικά η δύση συναντά την ανατολή, ο νταλκάς ακουμπά την ποίηση. Οι στίχοι που γράφει και που τραγουδά ξεχειλίζουν ατόφιο συναίσθημα, πάθος άγιο, απαλλαγμένο από κοινωνικά στερεότυπα, μακριά από κάθε έννοια αμαρτίας: καψούρα και βάσανο αγιασμένο. Δεν υπάρχουν πρόσωπα. Ένα εγώ κι ένα εσύ μονάχα. Διανοούμενοι και αμόρφωτοι, ρέμπελοι, αισθηματίες, ειδήμονες της μουσικής κι ερασιτέχνες αναγνωρίζουν στους στίχους του την προσωπική τους αλήθεια, μαζί με μια αφοπλιστική δόση ανθρωπιάς, που κάνει όλους μας αλληλέγγυους στην κοινή μοίρα. Και μέσα από το «λυγμό του ποιητή» ανατέλλει και στη μουσική η ποιητική παρακαταθήκη της περίφημης γενιάς της Θεσσαλονίκης: Ο Ιωάννου κι ο Πεντζίκης συναντούν το Σαββόπουλο, το Ρασούλη και τον Περίδη, με γνώμονα τη στροφή στο απλό και στο παραδοσιακό: η κυρά Φροσύνη στις λίμνες των ματιών, το σκαληνό τριγωνάκι του χρόνου, το μαχαίρι του Ηρώδη και το καθόλου τροποποιημένο γενετικά λεμόνι στην πορτοκαλιά, ντυμένα με τα βαλκανικά χάλκινα, με το άγιο μπουζουκάκι και την ηλεκτρική κιθάρα. Αυτό που είναι η Ελλάδα: Ένας δρόμος σε μια όχι και τόσο καλοδιατηρημένη συνοικία της πόλης του κόσμου. Από το ένα μέρος του δρόμου ένα σουκ, με καφενεία, συζητήσεις, μυρωδιά από λιβάνι. Από το άλλο μέρος η στάση του μετρό, ipods και το κτήριο της Ολυμπιακής Επιτροπής. Αρχαία μνημεία κι εκκλησίες εδώ κι εκεί - τα μεν παραμελημένα με σκουριασμένη περίφραξη, οι δε σημαιοστολισμένες με παρωχημένες βυζαντινές σημαίες.

Το Υπουργείο Πολιτισμού βάφτισε τα τραγούδια του «ειδοποιό στοιχείο της μουσικής μας ψυχοσύνθεσης». Η αμηχανία των θεσμών απέναντι στην ουσία! Τώρα που το καραβάκι του άνοιξε πανιά «μέσω νεφών», θα ‘θελα τόσο να ρωτήσω τον πατέρα μου αν έβαλε στα σκαριά κανένα νέο δίσκο με το Ρασούλη στο «αγροτικόν» του Παραδείσου. Μας λυπάμαι που ορφανέψαμε από τη μουσική του. Τελευταία φορά που ερωτεύτηκα, τραγούδησα: «Είδα απόκρημνη αγκαλιά τα χέρια σαν κουρσάρους και μια ψυχούλα ναυαγό στη μέση του πελάγου». Ποιο μουσικό πανωφόρι θα ‘χουν οι αγάπες του μέλλοντος, καθώς η θερμοκρασία όλο και χαμηλώνει;

Καλυψώ Λάζου
kalypsodj@yahoo.gr

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey