Έχει μια άνοιξη έξω που βγάζει προκλητικά τη γλώσσα στα σημάδια των καιρών. Οργιάζει αδιαφορώντας για τον ανθρώπινο πόνο και το θυμό που κυριαρχεί παντού και σε όλους… Τα πρώτα χελιδόνια δίνουν βόλτες ένα γύρω, ψάχνοντας την περσινή φωλιά τους. Και πιο πέρα κάτι υπέροχες πεταλούδες χορεύουν πασπαλισμένες με το πορτοκαλί και το χρυσό του ήλιου. Ξεγελούν, θαρρείς, το εφήμερο της ύπαρξής τους προσπαθώντας να το μεταλλάξουν… σε αθανασία. Αυτές τουλάχιστον, θα πεθάνουν ευτυχισμένες... Κι εσύ φίλε, στέκεις μετέωρος και ψάχνεις να βρεις αιτίες, αφορμές και απαντήσεις σε κάτι θεόρατα «γιατί». Ψάχνεις στο μέσα - ή μάλλον στο παραμέσα - της ψυχής σου μήπως και θυμηθείς πώς ήταν τα χαμόγελα στα μάτια των ανθρώπων. Εκείνα τα μακρινά, τ’ αληθινά που έσταζαν χαρά αντί για δάκρυ...
Αλήθεια, από πότε άλλαξε η Ελλάδα; Από πότε τούτη η κοινωνία μας κι από πότε η νοοτροπία μας; Από πότε αλλάξαμε; Ξεγελιόμασταν όλοι, πιστεύοντας, τρομάρα μας, πως το σύμπαν μάς είχε βάλει στο κέντρο του. Και ξαφνικά πέσαμε απ’ τα σύννεφα, κι ήρθε η αλήθεια να μας συνετίσει. Αν κάτσεις και καταγράψεις τα μικρά και τα μεγάλα των ημερών, μην αμφιβάλεις αν και πάλι με γκρίζο χρώμα θα τα ντύσεις. Γκρίζο, όπως η ηφαιστειακή στάχτη και σκόνη που ταξίδευε πάνω απ’ τη χώρα. Αλλά και να θέλεις, πώς να τα δεις πιο φωτεινά; Όλα τούτα, όσο να ‘ναι, επηρεάζουν τις σκέψεις.
Τις σκέψεις και τα συναισθήματα που επιμένουν να σπρώχνουν τα δάχτυλά σου πάνω στα πλήκτρα κι αντί να γίνονται γράμματα, λέξεις, προτάσεις, κείμενα, σελίδες, γίνονται χτυπήματα και θυμός. Ένας θυμός που κι αυτός επιμένει ολοένα, να επεκτείνει την επικράτειά του, επάνω σου. Έτσι είναι πάντα ο θυμός, ψάχνει αφορμές. Αφορμές για να σε κάνει να ξεσπάσεις εκεί που νιώθεις περισσότερο προδομένος. Και δεν είναι λίγες… για να λέμε και την αλήθεια.
Η βία και η επιθετικότητα που θέριεψε τις μέρες που πέρασαν, ήρθαν να σφραγίσουν το θυμό και την οργή ενός λαού που είχε ξεχυθεί στους δρόμους να διαδηλώσει. Να δηλώσει την απελπισία του, το βαθύ αίσθημα αδικίας που αισθάνεται. Την ισοπέδωση των κεκτημένων του… που εισπράττει. Το δικαίωμά του να ελπίζει για ένα «αύριο» που τώρα φαντάζει ζοφερό και χωρίς διεξόδους διαφυγής. Φυσική συνέπεια της πίεσης και της παρακμής που ζούμε σήμερα είναι όλες αυτές οι εικόνες που βλέπουμε. Είναι τα αγριεμένα βλέμματα, τα θολωμένα μυαλά, τα θυμωμένα λόγια, είναι οι γροθιές που στοχεύουν… Είναι τα μολότωφ…
Ο θυμός της κοινωνίας είναι μεγάλος, ας ευχηθούμε να μη γίνει μεγαλύτερος. Η αδιαφορία, που τόσα χρόνια ήταν το κυρίαρχο στοιχείο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, πάντα ανυποψίαστη και σε διαρκή άρνηση να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, τώρα αντιδρά. Ξαφνικά αντιληφθήκαμε κάτι βαθιά ραγίσματα που όλο και μεγάλωναν. Θα χρειαστεί να μπαλώνεις, φίλε, να συγκολλάς, να αναστηλώνεις για χρόνια κι αναρωτιέμαι τώρα εγώ, το έχει αυτό το κέφι η κοινωνία μας; Ή θα βολευτούμε και πάλι;
Κάποιες φορές σιωπάς, επειδή δεν έχεις άλλα να πεις... Κι άλλες, επειδή αυτά που θέλεις να πεις είναι τόσα πολλά, που τελικά μοιάζουν με θόρυβο, σαν αυτόν που κάνουν όλοι εκείνοι στα παραθυράκια και κανένας δεν προσέχει. Και κάποιες άλλες φορές, ευτυχώς, υπάρχουν ψίθυροι τόσο ηχηροί που καταφέρνουν να σκεπάσουν τις ανόητες στριγκλιές και να δώσουν νόημα στις δειλές σιωπές σου... Όχι, δε θέλω να γράψω περισσότερα γιατί οι επαΐοντες ήδη τα έχουν γράψει και τα έχουν πει! Κι εγώ - ευτυχώς ή δυστυχώς - δεν κατέχω μήτε διαθέτω τα εργαλεία να το κάνω...Ένα μπορώ να πω, πως η βία είναι πάντα εχθρός!