Σε αυτό που έγινε στην Τυνησία, αυτός που οργάνωσε τις διαδηλώσεις ήταν η Γενική Ένωση Τυνήσιων Εργατών (ΓΕΤΕ), που μέσα σε θυελλώδεις συνεδριάσεις πήρε αποφάσεις διαδηλώσεων και γενικών απεργιών. Υπήρχαν τοπικές και περιφερειακές επιτροπές αγώνα, καθώς και πρωτοβάθμια συνδικάτα, που είχαν ενισχυθεί σε κύρος μετά τις μεγάλες απεργίες, με παρόμοιες διεκδικήσεις, το 2008, στην πόλη Γκάφσα, στην κεντρική Τυνησία, οι οποίες καταπνίγηκαν στο αίμα αλλά άφησαν παρακαταθήκη...
Ορισμένα κλαδικά συνδικάτα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, κηρύσσοντας απεργίες και συγκεντρώσεις, (πρώτα οι δικηγόροι, μετά εκπαιδευτικοί και γιατροί) από πόλη σε πόλη, με αποτέλεσμα να ασκήσουν ασφυκτικές πιέσεις στα όργανα της ΓΕΤΕ. Ας μην ξεχνάμε ότι η Τυνησία είναι η αραβική χώρα με το μεγαλύτερο αριθμό αποφοίτων πανεπιστημίου, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι άνεργοι και αυτό αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα έκρηξης της οργής.
Οι επιτροπές αγώνα, ανά χώρο δουλειάς, και οι λαϊκές επιτροπές ανά συνοικία, ανέλαβαν να προφυλάσσουν το χώρο τους από τις επιθέσεις διαφόρων... ασφαλιτών που εξαπέλυσε το καθεστώς για να δημιουργήσει χάος, αλλά και να κατανέμουν τα τρόφιμα ανά γειτονιά με βάση τις ανάγκες, όλες εκείνες τις ημέρες που τα καταστήματα παρέμεναν κλειστά, στην πλειοψηφία τους, συμμετέχοντας στις γενικές απεργίες που κηρύσσονταν από πόλη σε πόλη.

Τα απομεινάρια του καθεστώτος, σα «μεταβατική κυβέρνηση», υποχρεώθηκαν να καλέσουν για να συμμετάσχει στην κυβέρνηση και τη ΓΕΤΕ. Αυτή, τελικά, δε συμμετείχε και μέσα από επίπονες διαδικασίες εσωτερικής κάθαρσης, παρέμεινε ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες πίεσης που οδήγησαν σε σειρά υποχωρήσεων το σύστημα, όπως ήταν η διάλυση της δήθεν «μεταβατικής κυβέρνησης» Γκανούσι, η διάλυση των υπηρεσιών εσωτερικής ασφάλειας, η άρση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, η απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων! Λίγες μέρες μετά τη φυγή του Μπεν Άλι, συστήθηκε το «Μέτωπο της 14ης Ιανουαρίου» με τη συμμετοχή του Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος Τυνησίας, της Λίγκας των Αριστερών Εργατών, του Ενωμένου Νασερικού Κινήματος, του Εθνικού Δημοκρατικού Κινήματος, των Εθνικών Δημοκρατών, του Κινήματος Μπάαθ, των Ανεξάρτητων Αριστερών και του Εθνικού Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος.
Αυτό το Μέτωπο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην άσκηση πιέσεων και μέσα στη ΓΕΤΕ, αλλά και σε επίπεδο τοπικών επιτροπών αγώνα, συνοικιών και πρωτοβάθμιων σωματείων, για την υιοθέτηση λίστας πραγματικά ανατρεπτικών αιτημάτων. Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται και, σε αντίθεση με τα σχέδια του συστήματος και των συμμάχων του στο εξωτερικό (ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση), οι Τυνήσιοι πέτυχαν να καθυστερήσουν τη διεξαγωγή εκλογών, έτσι ώστε να λειτουργήσουν φυσιολογικά και ελεύθερα τα διάφορα κόμματα, αλλά και ν’ αλλάξει το σύνταγμα. Και μάλιστα, ν’ αλλάξει από μια βουλή που θα εκλεγεί ελεύθερα για αυτόν και μόνο το σκοπό. Έχουν γίνει τουλάχιστον τρεις μαζικές διαδηλώσεις με ξεκάθαρο αίτημα τη διατήρηση της κοσμικότητας της χώρας, το σεβασμό της θέσης της γυναίκας και με σαφή προειδοποίηση και προς τους… μετριοπαθείς Ισλαμιστές «να μην επιδιώξουν ούτε έμμεσα να περάσουν τέτοιου είδους μέτρα».

Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι θα στεφθεί με επιτυχία ο αγώνας του τυνησιακού λαού, που βάζει και αιτήματα οικονομικού περιεχομένου: επανεξέταση των συμφωνιών ιδιωτικοποίησης μεγάλου μέρους του πλούτου της χώρας, βελτίωση των εργασιακών συνθηκών, δημιουργία θέσεων εργασίας, αύξηση των μισθών κ.λπ....
Τα Μ.Μ.Ε. στη χώρα μας αποκρύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας! Τις διασυνδέσεις του καθεστώτος Μπεν Άλι με τις ισχυρές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, τη συνεργασία του με το Δ.Ν.Τ.. Αποκρύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του φάσματος των πολιτικών δυνάμεων της χώρας και βλέπουν μόνο... ισλαμιστές, τη συντριπτική πλειοψηφία των αιτημάτων του τυνησιακού λαού, το τι ακριβώς διακυβεύεται στην Τυνησία, ότι η εξέγερση στην Τυνησία με άλλη μορφή συνεχίζεται και οι διεργασίες που τώρα βρίσκονται σε εξέλιξη ίσως να είναι και οι πλέον επίπονες!
Μέσα από το λάκκο των λεόντων βλέπουμε πως δεν το κάνουν από άγνοια, αλλά γιατί τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στα αιτήματα του τυνησιακού και του ελληνικού λαού είναι πολύ περισσότερα από όσα φανταζόμαστε, γιατί οδεύουμε προς τα ίδια προβλήματα και αδιέξοδα. Γιατί φοβούνται πως υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να ταυτιστεί και να πειστεί ο ελληνικός λαός ότι και αυτός μπορεί να πάρει την τύχη του στα χέρια του, να πάψει να είναι μοιρολάτρης. Ότι μπορεί να κατακλύσει τους δρόμους, να καταφέρει να τρέψει σε φυγή όλους που τον δυναστεύουν και να αμφισβητήσει το σύστημα που αυτοί υπηρετούν…

... ο Δανιήλ.