Το πεπρωμένο των νόμων που παράγονται βιομηχανικά σήμερα είναι σαφές. Θα πεθάνουν πολύ σύντομα αφότου γεννήθηκαν, γιατί οι εγκέφαλοι που τους κυοφόρησαν δεν τους τοποθέτησαν μέσα στη μήτρα της κοινωνίας, αλλά σε δοκιμαστικούς σωλήνες και αποστειρωμένα «σχέδια νόμων». Αυτές οι καρικατούρες των θεωρητικών νομικών καθ’ υπαγόρευση του Δ.Ν.Τ. δεν έχουν καμμία σχέση με την έννοια του πραγματοποιήσιμου δικαίου.
Είναι νόμοι ανεφάρμοστοι. Βασίζονται στη γνώμη των κυβερνόντων ότι οι άνθρωποι θα τους αντέξουν γιατί απλά τα ξεφτέρια της πολιτικής και της λογιστικής οικονομίας δεν ξέρουν τη ζωή του λαού.
Ζουν απομονωμένοι και φαντασιώνονται πως με τους υπολογιστές μπορούν «εν μία νυχτί» να αλλάξουν νοοτροπίες, αναγκαιότητες της καθημερινότητας, να παραβούν τους νόμους της πείνας και της εξαθλίωσης.
Κι ακόμα περισσότερο, πιστεύουν ότι τοποθετώντας τους έτσι ως άτυχες επινοήσεις, αδοκίμαστες, και επιβάλλοντάς τους έξωθεν χωρίς την αποδοχή και την αντοχή του κόσμου, επιτελούν το έργο της αλλαγής.

Αυτό το έργο το ‘χουμε ξαναδεί. Η ιστορία διδάσκει ότι πέραν μιας προσωρινής υπό το συναίσθημα του φόβου και των διλημμάτων ανοχής, η επιβολή συγκεντρωτικών θεωριών που συχνά εκτρέπονται προς το «φασισμό», η επιβαλλόμενη κυριαρχία, εκφυλίζεται και πέφτει.
Η κοινωνιολογία έχει τα δικά της επτασφράγιστα μυστικά. Οι αλλαγές που προωθούν την υπόθεση της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους γίνονται από τους λαούς μαζικά, ελεύθερα και μακροχρόνια.
Οι επαναστάσεις «της στιγμής γεννιούνται» για να ελευθερώσουν τους λαούς, αλλά στο τέλος καταλήγει να τους δυναστεύουν στο όνομα πια της κατεστημένης εξουσίας.
Οι πρόγονοί μας έλεγαν πως οι ανεφάρμοστοι νόμοι είναι χειρότεροι από τους κακούς νόμους. Όταν ένας νόμος αγνοεί την κοινή περί δικαίου έννοια, τότε ο νόμος αγνοείται, ανατρέπεται και το αποτέλεσμα είναι η ανομία.
Ο καθ’ επιβολήν εξαναγκασμός των υπαλλήλων να εργάζονται για μεγαλύτερο διάστημα της ζωής τους (συνταξιοδοτικό) και για περισσότερες ώρες τούς οδηγεί σε λευκή απεργία.

Το φόβητρο της απόλυσης είναι σχετικό. Όταν η συνειδητή άρνηση των υπαλλήλων να εργασθούν με συνέπεια γίνει μαζική, τότε η απόλυση χάνει την παντοδυναμία της ως φόβητρο. Γιατί είναι αδύνατο στη διευθυντική πειθαναγκαστική κακοήθεια να αναπτυχθούν σε οποιαδήποτε υπηρεσία σχέσεις ομάδας, κοινής συνεργασίας και απόδοσης.
Οι τωρινοί νομοθέτες αγνοούν και δε θέλουν να αντιληφθούν την αιτιολογική αντιμετώπιση των κοινωνικών φαινομένων και του τρόπου που οδηγήθηκαν τα πράγματα σε αχρηστία, διαφθορά και ευτελισμό.
Καμμία λίστα φαρμάκων δεν πρόκειται να σταματήσει την κερδοφόρα επιχείρηση της συνταγογραφίας και την εμπορευματοποίηση της υγείας από τους γιατρούς, τους φαρμακοποιούς, το ίδιο το κράτος.
Η φορολογική αρχή της εποχής «μαζέψτε απ’ όπου να ‘ναι χρήματα αδιακρίτως» θα σκοντάψει πάνω στην αιώνια αλήθεια «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».
Η ζωή δεν προχωρά με κατασταλτικούς νόμους.
Η ανάλυση των κοινωνικών φαινομένων προηγείται της νομοθεσίας. Δυστυχώς, βλέπουμε τα γεγονότα επιδερμικά, χωρίς να βαθαίνουμε στην αιτία των πραγμάτων.