Ο Διογένης όταν είδε κάποτε το γιο μιας εταίρας να πετάει πέτρες στον όχλο,
του είπε: Πρόσεχε μη χτυπήσεις τον πατέρα σου.
(αρχαίο ανέκδοτο)

Η υπεραπλούστευση των πραγμάτων, οι εύκολες κρίσεις και κατακρίσεις, οι γενικεύσεις και η απαξίωση των πάντων αποτελούσαν πάντα τις συνήθεις εκφάνσεις του ελληνικού καφενέ και των τηλεπαραθύρων.
Σήμερα, λόγω και της συγκυρίας της οικονομικής κρίσης που περνά η χώρα, έχουμε φτάσει στην απόλυτη γενίκευση των γενικεύσεων.
Όλοι οι πολιτικοί είναι πολιτικάντηδες, ψεύτες, κλέφτες και απατεώνες, όλοι οι γιατροί και οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι φοροκλέφτες και φοροφυγάδες, όλοι οι εφοριακοί και δημόσιοι λειτουργοί είναι σκάρτοι...
Αυτή, λοιπόν, είναι η αλήθεια; Στα Σόδομα και Γόμορρα της σύγχρονης Ελλάδας δεν υπάρχει ούτε ένας ενάρετος σαν το Λωτ της Παλαιάς Διαθήκης;
Κι όμως, αν δούμε πιο νηφάλια τα πράγματα, ο καθένας μας μπορεί να θυμηθεί ανάμεσα στους φαύλους που συνάντησε στη ζωή του και έντιμους πολιτικούς, που θυσίασαν την υγεία τους και την ίδια τη ζωή τους για να υπηρετήσουν τον τόπο τους, κι άλλους που πέθαναν θεόφτωχοι στην ψάθα· θα θυμηθεί γιατρούς που ξαγρύπνησαν στο προσκεφάλι του αρρώστου τους, κι άλλους που γιάτρευαν δωρεάν τους φτωχούς· θα θυμηθεί κι αρκετούς δημόσιους υπαλλήλους και επαγγελματίες που σέβονταν τους πολίτες και τους νόμους και τίμησαν το λειτούργημά τους.
Γιατί, όμως, αυτό το μένος της γενικευμένης κατάκρισης και κατακραυγής; Οπωσδήποτε είναι η οργή και η αγανάκτηση γι’ αυτούς που μας κατάντησαν σ’ αυτό το χάλι, που επεκτείνεται σ’ ολόκληρο το σινάφι τους είτε είναι πολιτικοί είτε συναλλασσόμενοι με το δημόσιο είτε άνθρωποι με πισίνες και κότερα.
Φοβούμαι, όμως, ότι ανάμεσα στους οργισμένους και «αγωνιζομένους» και επιχειρούντες να... καταλάβουν τη Βουλή, βρίσκονται και πολλοί με απωθημένα αισθήματα συνενοχής.
Φοβούμαι επίσης ότι ανάμεσα στα αθώα θύματα των επώδυνων μέτρων για τη διάσωση της χώρας είναι και εκείνοι που παίζουν την... παράσταση «Φωνάζει ο κλέφτης». Αυτοί που είχαν συνηθίσει στις υπερωρίες του... ύπνου, στην αρπαχτή, στη ρεμούλα και στο «άσε τα κορόιδα να πληρώνουν φόρους». Είδα κάποιους με «μισθουλάκους» των 4.000 - 5.000 ευρώ να σκίζουν τα ιμάτιά τους για τα άδικα μέτρα και θυμήθηκα την... ιερή αγανάκτηση της γηραιάς ιερόδουλης εναντίον των νεαρών ιερειών της Αφροδίτης πως «δεν έχουν πια... ιερό και όσιο»!
Ήθελα να ρωτήσω όλους τους «αγωνιστές» της ΑΔΕΔΥ πόσοι απ’ αυτούς διορίστηκαν με αξιοκρατικά κριτήρια στο Δημόσιο, χωρίς να δώσουν γην και ύδωρ στους «άρχοντες των ρουσφετιών», διαιωνίζοντας έτσι τη φαυλότητα του κράτους.
Και ήθελα επίσης να ρωτήσω τους «αναμάρτητους» βιομηχάνους του ΣΕΒ. Ποιοι κατάντησαν εκατοντάδες επιχειρήσεις προβληματικές, τις οποίες φορτώθηκε - κακώς - η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80, ενώ αυτοί ξεκοκάλιζαν τα εκατομμύρια που είχαν τοποθετήσει στις ελβετικές τράπεζες;
Νομίζω πως είναι καιρός πια να σταματήσουμε να «πετροβολάμε» αδιακρίτως δικαίους και αδίκους, να διαπομπεύουμε θεσμούς που διασφαλίζουν τη συμβίωσή μας ως ελεύθερων πολιτών.
Και αντί να καταδικάζουμε συλλήβδην τους πολιτικούς και την πολιτική, οι οποίοι δεν είναι υπεύθυνοι μόνο για την υπερχρέωση της χώρας αλλά και για τους δρόμους, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, για όλα εκείνα τα έργα που έκαναν τη ζωή μας περισσότερο ανθρώπινη, πρέπει ψύχραιμα και συντεταγμένα, χωρίς «επαναστατικές» φαιδρότητες και αυτοκαταστροφικές επιθέσεις κατά του τουρισμού μας, να συνενώσουμε τις προσπάθειές μας, για να δικαστούν σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους όσοι εκμεταλλεύτηκαν την εμπιστοσύνη μας, όσοι ιδιοποιήθηκαν το δημόσιο χρήμα, όσοι συνέργησαν στον εκφαυλισμό του κράτους. Να συνενώσουμε τις δυνάμεις μας για να οργανώσουμε - επιτέλους - ένα σύγχρονο κράτος, όπου η ελευθερία και η ευθύνη, η Δημοκρατία και η «Νομαρχία» (Αρχή του Νόμου) θα είναι έννοιες ταυτόσημες, αυτές που θα μας εμπνέουν και θα μας κατευθύνουν στη ζωή μας για «να μην έχει πια δίκιο η δύναμη, αλλά το δίκιο δύναμη».