Είναι λόγια του πρωθυπουργού της κυβέρνησης σωτηρίας, που θέλει μέσα από το θεωρητικό λόγο του να πείσει τους πολίτες ότι είναι συνένοχοι για το σημείο μηδέν που βρέθηκε η χώρα τα τελευταία χρόνια, και σήμερα να επικαλείται ότι για τη σωτηρία της πατρίδας θα πρέπει η δική μας γενιά να δώσει το δικό της αγώνα, φτώχειας και εξαθλίωσης, για να σώσουμε τις επόμενες γενιές.
Κάθε γενιά από την εποχή της γενιάς του πατέρα μου, και η δικιά μου γενιά, δίνει αγώνες και μάχες σε κλασσικούς πολέμους για τη διαφύλαξη της εθνικής μας κυριαρχίας, για την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια της πατρίδας μας, για να σωθούν πάλι κάποιες γενιές Σήμερα, μέσα σε αυτό τον οικονομικό πόλεμο που βρίσκεται η χώρα μας, ένας σύγχρονος πόλεμος του χρήματος μεταξύ της πατρίδας μας, των δανεικών δισεκατομμυρίων και των δανειστών μας.
Αυτό είναι αποτέλεσμα της ασυνέπειας, της πλήρους έλλειψης οικονομικής διπλωματίας και της ανικανότητας των πολιτικών μας μέσα στην Ε.Ε., ενώ φαίνεται ότι πρέπει εμείς που ζούμε σήμερα σε αυτήν τη χώρα, να είμαστε δυστυχισμένοι και φτωχοί για να ευημερήσουν οι αριθμοί και τα δάνεια και ίσως κάποτε να ευημερήσουν και οι επόμενες γενιές… Αυτό είναι βέβαια κάτι σαν παραμύθι, αλλά είναι όμως πραγματικότητα, και είναι το αποτέλεσμα από τις μακροχρόνιες θεωρίες της πολιτικής τού «σήμερα».

Οι ιστορικές συμφωνίες και οι υπογραφές από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση σωτηρίας στα μνημόνια, βρίσκουν τους Έλληνες σε χρεωκοπία, εξαθλιωμένους, θυμωμένους και φτωχούς, με 1.200.000 ανέργους. Μετά δε τις τιτάνιες μάχες -κατά τον πρωθυπουργό- έχει επιτευχτεί η χρηματοδοτική στήριξη της χώρας για τα επόμενα χρόνια κι έτσι, μέσα από ένα δύσκολο δρόμο και μέσα από ένα «Γολγοθά» σκληρών αγώνων -κατά τη Ν.Δ.-, θα πάμε στην ανάπτυξη… Και αυτό μόνο στα λόγια και στα χαρτιά, και με δανεικά χρήματα, ενώ τώρα άρχισαν να λυπούνται τους αναξιοπαθούντες ανέργους και αστέγους, που σιτίζονται στα συσσίτια, κι υπόσχονται ότι θα τους βρουν θέσεις εργασίας, μια και δίνουν και αυτοί το δικό τους αγώνα για να σωθεί η χώρα και να σωθούν οι επόμενες γενιές. Λόγια, λόγια πολλά.
Πού όμως θα βαδίζουμε όταν δεν υλοποιήσουμε τα σκληρά μέτρα του μνημονίου και τις εντολές των δανειστών μας; Ποιο είναι το μοντέλο, το μέτρο και το μέγεθος ευημερίας της ελληνικής οικογένειας και της επιχειρηματικότητας μετά το μνημόνιο και για ποιο ευρωπαϊκό μοντέλο επιβίωσης θα πρέπει να θυσιαστούν οι πολίτες; Οι πολίτες που δίνουν κατά τον τεχνοκράτη πρωθυπουργό το δικό τους αγώνα, έναν αγώνα επιβίωσης κυρίως για τη μεσαία τάξη που βρίσκεται σε σύγχυση και διάλυση, αφού σήμερα τιμωρούνται οι συνεπείς φορολογούμενοι ενώ επιβραβεύονται και νομιμοποιούνται αυτοί που φοροδιαφεύγουν, που δίνουν και αυτοί της γενιάς τους το δικό τους αγώνα!

Δεν ξέρω πώς η κοινωνία μας μπορεί να έχει καταλάβει και να πιστεύει ότι θα μας οδηγήσουν στην ανάπτυξη, την πρόοδο και την ευημερία με αυτή την εμπόλεμη οικονομική κατάσταση όπου μας έχουν οδηγήσει και μας έχουν δημιουργήσει απογοήτευση, αγανάκτηση και έχουν φέρει το μαρασμό στα όνειρα των νέων και έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδα τα μεσαία νοικοκυριά, που συνεχώς διαλύονται από τις αλόγιστες αντικοινωνικές οικονομικές επιθέσεις της λιτότητας που δέχονται οι πολίτες, με περικοπές μισθών και συντάξεων, με απολύσεις, με ύφεση και ανεργία και κλείσιμο κερδοφόρων επιχειρήσεων, που δίνουν και αυτοί τον αγώνα της γενιάς τους.
Είναι εντυπωσιακό και αξιοπερίεργο να παρακολουθείς επαγγελματίες πολιτικούς στην τηλεόραση, όπου μπορείς να διακρίνεις ακόμη και σήμερα το μέγεθος της αλαζονείας και της φιλοδοξίας όταν επικαλούνται τις ιστορικές αποφάσεις που υπέγραψαν, εκλιπαρώντας τους εταίρους δανειστές μας για τη σωτηρία της χώρας από τη χρεωκοπία. Και, το σημαντικότερο, να επιδιώκουν την επανεκλογή τους ως ένα είδος αναντικατάστατο σοφό και έμπειρο (!), για να μας οδηγήσουν στην ανάπτυξη και στην ευημερία. Είναι τόσο μεγάλη η απογοήτευση που νιώθουν οι πολίτες, που τους έχει οδηγήσει στο χάος. Πρέπει να δουν πολιτική σταθερότητας, να υπάρξει θετικό κλίμα με ελπίδα, αισιοδοξία και προοπτική, που μέχρι τώρα βάναυσα, όλο αυτό τον τελευταίο καιρό, τους έχουν αφαιρέσει οι κυβερνώντες.

Αντιλαμβάνεσαι ότι οι πολιτικοί αυτοί θεωρούν πως, κάνοντας τόσο καιρό πολιτικούς πειραματισμούς, έχουν αποδείξει τη θεωρία ότι αυτοί που κάνουν λάθη γίνονται καλύτεροι, ενώ δεν τιμωρούνται για τα σφάλματά τους. Έτσι έφεραν το λαό μπροστά σε τραγικά διλήμματα εκβιασμών και ατομικής χρεωκοπίας νοικοκυριών και επιχειρήσεων, όταν μάλιστα αυτοί οι πολιτικοί δεν έχουν προσωπικό οικονομικό πρόβλημα, επιβιώνοντας σε κάθε οικονομική κρίση όπως καταγράφει η ιστορία.
Αυτοί λοιπόν οι ιδρυτές του πελατειακού κράτους θέλουν με την πολιτική των υποσχέσεων, των ατελείωτων «θα» και την πολιτική του ατόμου (ρουσφέτι), και όχι με την πολιτική του κοινωνικού συνόλου, να μας ξανακυβερνήσουν.
Θέλουν τώρα που μας έσωσαν, να μας κυβερνήσουν, λέγοντας μάλιστα απροκάλυπτα ότι ο κόσμος υποφέρει και αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Με τα σκληρά και αλόγιστα τεκμήρια διαβίωσης, με τις έκτακτες εισφορές, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών, μας λένε ότι πρέπει να κάνουμε ακόμα υπομονή για ένα καλύτερο» αύριο», που σήμερα δυστυχώς ούτε με τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν οι πολιτικοί μας.
Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για αυτό που γίνεται σήμερα, γιατί είναι ο αγώνας της γενιάς μας, που γίνεται μέσα από πολλές μάχες για τη σωτηρία της οικονομίας και μετά για τη σωτηρία της πατρίδας και των πολιτών της.