Το ρομαντικό κίνημα παρήγαγε την έννοια της ατομικότητας, η οποία πρέπει να διακριθεί τόσο από την αντίστοιχη μεσαιωνική έννοια όσο και από αυτήν του διαφωτισμού. Περιέχει ωστόσο στοιχεία και από τα δύο. Δίνει έμφαση στη μοναδικότητα του ατόμου, το οποίο θεωρεί ασύγκριτη και άπειρα σημαντική έκφραση της Ουσίας του Όντος, στην αυτοκατάφαση της μοναδικότητας και στην παραδοχή των αξιώσεων της ατομικής φύσης, δηλαδή στο ορθό θάρρος τού υπάρχειν.
Σε έναν άνθρωπο το θάρρος της υπάρξεως δημιουργεί κατ’ αρχάς παραμέληση συμμετοχής, αλλά παράγει την αντίδραση στην κενότητα αυτής της αυτοκατάφασης την επιθυμία της αποδοχής του κοινοτισμού.
Μια τέτοια στροφή προετοιμάστηκε από την άλλη πλευρά της ρομαντικής σκέψης, από την έμφαση προς τις κοινοτικές και ημικοινοτικές μορφές του παρελθόντος, το ιδεώδες της «οργανικής κοινωνίας». Το οργανικό, όπως τόσες φορές συνέβη στο παρελθόν, έγινε το σύμβολο ισορροπίας ανάμεσα στην εξατομίκευση και στη συμμετοχή.
Ο ρομαντισμός ως στάση επιβίωσε του ρομαντικού κινήματος. Ο ονομαζόμενος μποεμισμός ήταν η συνέχιση του ρομαντικού θάρρους τού υπάρχειν ως ο εαυτός μου. Ο μποεμισμός συνέχισε τη ρομαντική επίθεση κατά του κατεστημένου αστισμού και του κομφορμισμού του. Τόσο το ρομαντικό κίνημα όσο και η συνέχισή του με τον μποεμισμό, συνέβαλαν αποφασιστικά στον σημερινό υπαρξισμό.
Στην αυτοκατάφαση του ατόμου η ζωή αυτοκαταφάσκεται ή αυτοαναιρείται. Ακόμη και όταν τα εγώ υπόκεινται σε ένα έσχατο κοσμικό πεπρωμένο, καθορίζουν την ύπαρξή τους ελεύθερα.
Το θάρρος για ζωή έχει τον χαρακτήρα της αυτοκατάφασης του ατομικού εγώ εις πείσμα των στοιχείων του μηδενός που το απειλούν. Η αγωνία της μοίρας υπερνικάται από την αυτοκατάφαση του ατόμου ως ενός απείρου σημαντικού μικροκοσμικού εκπροσώπου του σύμπαντος.
Το άτομο κομίζει τις δυνάμεις του Όντος που κεντρώνονται σ’ αυτό. Τις εμπεριέχει με τη γνώση και τις μετασχηματίζει σε δράση. Κατευθύνει την πορεία της ζωής του, και δύναται να αντέξει την τραγωδία και τον θάνατο με το «ηρωικό πάθος» του και με την αγάπη του για το σύμπαν που καθρεπτίζεται εντός του. Ακόμη και η μοναξιά δεν είναι απόλυτη μοναξιά, επειδή τα περιεχόμενα του σύμπαντος ευρίσκονται εντός του.
Ο ενθουσιασμός για το σύμπαν, κατά την πράξη της γνώσεως ή της δημιουργίας, αποκρίνεται στο ερώτημα της αμφιβολίας και της έλλειψης νοήματος. Η αμφιβολία είναι το απαραίτητο όργανο της γνώσεως. Και η έλλειψη νοήματος δεν είναι πλέον απειλή, όσο ο ενθουσιασμός για το σύμπαν και για τον άνθρωπο ως κέντρο του είναι ζωντανός. Τα σύμβολα του θανάτου, της κρίσης και της κόλασης παραμερίζονται. Το παν είναι φτιαγμένο για να τους στερήσει τη σοβαρότητά τους.
Το θάρρος της αυτοκατάφασης δεν θα κλονισθεί από την αγωνία τού επέκεινα ή του κενού.