ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ

«Σήμερα, φαίνεται πως πέθανε η λογική στο Βερολίνο. Μοιάζουν σα να απώλεσαν την ιστορική μνήμη στο Βερολίνο και τη Φρανκφούρτη. Το οικονομικό μοντέλο της πολιτικής που έχει επιβάλει η Τρόικα στην Ελλάδα, ιστορικά προϋπήρξε στη Γερμανία υπό τον καγκελάριο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης Χάινριχ Μπρούνινγκ, όταν μέσα στη μεγάλη ύφεση, που ακολούθησε το κραχ του 1929, επέμενε σε μέτρα λιτότητας και ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Η πολιτική του να συνδυάσει τη διαχείριση της βαριάς οικονομικής κρίσης με μια σκληρή λιτότητα οδήγησε σε έξι εκατομμύρια ανέργους και άνοιξε το δρόμο στα ακροδεξιά στοιχεία, οδηγώντας στο τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και στην τρομοκρατία του Χίτλερ.»
(Γ. Χατζημαρκάκης, ομογενής Γερμανός ευρωβουλευτής)

Δε γνωρίζουμε ακριβώς το μορφωτικό επίπεδο της Άγγελα Μέρκελ. Είναι γνωστό μόνον ότι οι σπουδές που έκανε είναι σχετικές με τη Φυσική. Ως πολιτικός, όμως, πρέπει στοιχειωδώς, έστω, να γνωρίζει την ιστορία της χώρας της και ειδικότερα κάτω από ποιες συνθήκες κατέρρευσε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, όπως ονομάστηκε η κοινοβουλευτική, προεδρευόμενη Δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε στη Γερμανία την επαύριον της λήξης του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, καθώς και πώς στρώθηκε ο δρόμος για την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Συμβαίνει, βέβαια, πολλές φορές οι πολιτικοί αλλά και ολόκληροι λαοί να διαγράφουν από τη μνήμη τους τις άσχημες σελίδες της ιστορίας τους και να εμφανίζονται στη συνέχεια ως τα αθώα θύματα συκοφαντικών επιθέσεων (χαρακτηριστικό παράδειγμα, η αντίδραση των Τούρκων όταν τους θυμίζουν τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου) ή ως οι άσπιλοι της Ιστορίας, που αυτοανακηρύσσονται καθοδηγητές αλλά και «σωφρονιστές» των... «άτακτων» λαών, όπως συμβαίνει με τη Μέρκελ και τους ομοϊδεάτες της. Γι’ αυτό θα προσπαθήσουμε να θυμηθούμε και να επαναφέρουμε και στη μνήμη των ηγετών της σημερινής Γερμανίας - αν μπορούσαν να μας ακούσουν - τα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην κατάρρευση τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και στην επικράτηση του Ναζισμού. Ίσως, εάν θελήσουν να αξιοποιήσουν τα διδάγματα της δικιάς τους ιστορίας, να αντιληφθούν ότι η συνταγή... «σωτηρίας» που εφάρμοσαν στην περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και που εφαρμόζουν σήμερα στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, που πλήττονται από την οικονομική κρίση, θα οδηγήσει στα ίδια αποτελέσματα με αυτά της Βαϊμάρης, όχι μόνο στην περαιτέρω οικονομική εξαθλίωση των λαών, αλλά και στη νεκρανάσταση των νέων «φύρερ», μαύρων ή κόκκινων δεν έχει σημασία.
Η κρίση τού 1929, που ξεκίνησε με το κραχ στη Γουώλ Στρητ και συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο, βρήκε την ηττημένη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου Γερμανία κάτω από ένα τεράστιο χρέος, που έπρεπε να πληρώσει ως πολεμική αποζημίωση στους νικητές του πολέμου, και με το λαό της να διακατέχεται από συναισθήματα ηθικής ταπείνωσης, αδικίας και εκδίκησης.

Η κοινωνική κατάσταση γινόταν ακόμα πιο ζοφερή από την πλήρη απαξίωση του μάρκου, τον πληθωρισμό και την ανεργία που κάλπαζαν. Κι εκείνο που υπονόμευε κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης της οικονομίας, ήταν οι σπαρασσόμενες πολιτικές δυνάμεις που δίχαζαν την κοινωνία και προκαλούσαν κυβερνητική αστάθεια. Και πώς αντέδρασε τότε ο καγκελάριος Χάινριχ Μπρούνινγκ; Κατά τον ίδιο τρόπο όπως και η Μέρκελ σήμερα: έκοβε δαπάνες, μείωνε μισθούς, αύξανε τους φόρους βυθίζοντας τη χώρα σε ακόμα βαθύτερη ύφεση, με αποτέλεσμα οι άνεργοι από 1,4 εκατομμύρια το 1928, να φθάσουν τα 5,6 εκατομμύρια στις αρχές τού 1932! Όσο για το ΑΕΠ, από τα 89 δισ. το 1928, έπεσε στα 57 δισ. το 1932.
Η μεγάλη οικονομική ύφεση και η κοινωνική εξαθλίωση που επέφεραν οι περικοπές στους μισθούς και τις κοινωνικές παροχές, η έκρηξη της ανεργίας, η αδυναμία συνεννόησης κράτους - εργοδοτών - εργατών και η πολιτική αστάθεια είχαν ως αποτέλεσμα την πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και τη στροφή του λαού προς μειοψηφικά κόμματα, τα οποία υπόσχονταν την έξοδο από την οικονομική κρίση και την αποκατάσταση της εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας.
Το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ, εκμεταλλευόμενο την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, με την προπαγάνδα κατά της σαθρής και αδύναμης δημοκρατίας και της αναποτελεσματικής κυβέρνησης, επισείοντας τους κινδύνους από την «αντεθνική» δράση των Εβραίων και των Μπολσεβίκων, με εθνικιστικές θεωρίες για την ανωτερότητα του γερμανικού έθνους και διακηρύξεις για την άρση της «ιστορικής αδικίας» που έγινε εις βάρος του γερμανικού λαού, με αντιπλουτοκρατική συνθηματολογία και υποσχέσεις για πλήρη απασχόληση, κατάφερε να προσεταιριστεί τα κατώτερα και μεσαία στρώματα, καθώς κι ένα μέρος της μεγαλοαστικής τάξης και να κερδίσει τις εκλογές τού 1933.

Η συνέχεια είναι γνωστή: όταν ο Χίτλερ έγινε καγκελάριος, διέλυσε τα κόμματα, κατέλυσε την κοινοβουλευτική δημοκρατία και επέβαλε το ναζιστικό ολοκληρωτισμό. Και ως φύρερ πια τού Γ΄ Ράιχ, εξαπέλυσε τον πλέον απάνθρωπο και καταστροφικό πόλεμο κατά της ανθρωπότητας.
Οι αναλογίες της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης της Γερμανίας τού 1933 με τη σημερινή κρίση που διέρχεται η χώρα μας, είναι προφανείς: περιορισμοί στην εθνική μας κυριαρχία, συναισθήματα ταπείνωσης του λαού μας, συνεχώς διογκούμενο χρέος και εξάρτηση από εξωτερικές δυνάμεις, άγρια λιτότητα, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση ευρέων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, συνεχιζόμενη οικονομική ύφεση και καλπάζουσα ανεργία, όξυνση των πολιτικών αντιθέσεων και αδυναμία άσκησης σταθερής διακυβέρνησης, απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των δημοκρατικών θεσμών, ανασφάλεια και αβεβαιότητα, διάχυτη απαισιοδοξία για έξοδο από την κρίση. Μια χώρα κι ένας λαός σε αναζήτηση ενός Μεσσία ή εν αναμονή των... «βαρβάρων», οι οποίοι θα «ήταν μια κάποια λύσις».
Ας ευχηθούμε την ύστατη στιγμή ο γερμανικός λαός να συναισθανθεί τις ιστορικές του ευθύνες απέναντι στην Ελλάδα και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που πλήττονται από την κρίση, και, αντί της τιμωρίας των «απείθαρχων» λαών, να επιλέξει την πολιτική της ουσιαστικής βοήθειας για τον εκσυγχρονισμό της κρατικής λειτουργίας τους και την οικονομική τους ανάπτυξη, ώστε να υπερβούν την πολύπλευρη κρίση τους και να συμβαδίσουν ως ισότιμοι εταίροι με τη Γερμανία και τα άλλα ανεπτυγμένα κράτη, σε μια ενωμένη οικονομικά και πολιτικά Ευρώπη, σε μια Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης.
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ανασταλεί η εκκόλαψη του νεοναζισμού και των επίδοξων επιγόνων του Χίτλερ και του Στάλιν.