Χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Κατά πάσα πιθανότητα δεν έτυχε της σημασίας που της αρμόζει. Λίγοι θα τη θυμήθηκαν και ακόμα λιγότεροι θα ενημερώθηκαν για αυτήν από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Άλλωστε, η εργασιακή εφεδρεία και το χαράτσι μέσω της ΔΕΗ μονοπωλεί το ενδιαφέρον όλων. Λογικό. Η κατάσταση μας έχει κάνει να ξεχάσουμε το διπλανό μας, πόσο μάλλον το σκύλο ή τη γάτα του διπλανού μας.
Την αδιαφορία για τα αδέσποτα, όσο και αν με πληγώνει, μπορώ να την ανεχτώ. Αυτό το «δεν τα συμπαθώ, βρε αδερφέ» μπορώ να το υπομείνω. Αυτό όμως που με τρελαίνει, είναι η κακοποίησή τους. Όλοι αυτοί που θεωρούν ότι τα αδέσποτα είναι βάρος στις πόλεις, ξεχνώντας ποιος τα αγόρασε, τα βαρέθηκε, τα πέταξε στο δρόμο και τα άφησε να αναπαράγονται ανεξέλεγκτα. Κάτι σαν την κυβέρνηση που τα βάζει με το δημόσιο τομέα ξεχνώντας ποιος τον μεγάλωσε με τα ατελείωτα ρουσφέτια του…
Και όχι μόνο αυτό. Όλοι αυτοί ταυτόχρονα σα σωτήρες αποφασίζουν να παρέμβουν για να σώσουν τον κόσμο από τα αδέσποτα. Κάπου εκεί κάνουν την εμφάνισή τους οι περίφημες φόλες, και όχι μόνο. Άλλοι τα σκοτώνουν βασανίζοντάς τα και αφήνοντάς τα να πεθάνουν αιμορραγώντας. Και άλλοι κάνουν το ίδιο όχι για να μειώσουν τον αριθμό τους, αλλά απλά για την πλάκα τους.

Το πόσο πολιτισμένος είναι κάποιος δε φαίνεται μόνο στη συμπεριφορά του σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Φαίνεται και σε σχέση με τον τρόπο που λειτουργεί απέναντι σε όντα πιο αδύναμα σε σχέση με αυτόν. Πάντα αναρωτιόμουν πώς γίνεται κάποιος να βλάψει ένα ζευγάρι φοβισμένα μάτια που σε πλησιάζουν ζητώντας αγάπη και λίγο φαγητό. Γιατί, αν τα παρατηρήσετε, όλα τα αδέσποτα ζώα έχουν φοβισμένα μάτια. Έχουν δει και έχουν περάσει πολλά. Τρέχουν μακριά μόλις τα πλησιάσει κάποιος και μόνο τα πολύ μικρά ή νέα αδέσποτα πλησιάζουν όποιον περαστικό βρουν.
Τα αδέσποτα είναι καθρέφτης της κοινωνίας και του πολιτισμού μας. Αρκεί μόνο για να συγκρίνουμε τον αριθμό τους στις δικές μας πόλεις με τον αντίστοιχο σε άλλες, μεγάλες ή μικρές, ευρωπαϊκές πόλεις. Ταυτόχρονα, τα φιλοζωικά σωματεία σε όλη τη χώρα άρχισαν να συρρικνώνονται ή και να βάζουν λουκέτο εξ αιτίας της γενικότερης οικονομικής κατάστασης.
Ξέρω ότι το να τα θυμηθεί κάποιος μόνο μία ημέρα το χρόνο δε φτάνει.
Ξέρω όμως ότι είναι μία αρχή. Κι αν ξεχάσατε χθες τη μέρα αυτή, δεν πειράζει. Έστω σήμερα, αγοράστε από το σούπερ μάρκετ μία κονσέρβα και αδειάστε τη στη γωνία του δρόμου. Χαϊδέψτε όποιο ζώο πλησιάσει για να φάει. Κάντε το χαρούμενο έστω και για λίγο.

(Το κείμενο είναι αφιερωμένο στη Λαίδη μου, που κατάφερε να γλυτώσει κάποτε από τη φόλα κάποιου ασυνείδητου, αλλά δε γλύτωσε από την αρρώστια. Έστω… Έφυγε με την αγάπη να την περιτριγυρίζει. Κι «άδειασε τη γωνιά» για να θρονιαστεί ο Καίσαρας που μου λείπει πολύ…)