Μια από τις χαρακτηριστικότερες νόσους που μεταδίδονται από τους κρότωνες (τα γνωστά σε όλους μας τσιμπούρια), είναι η ερλιχίωση του σκύλου. Νόσημα επικίνδυνο για το σκύλο, που χαρακτηρίζεται από πτώση των θρομβοκυττάρων του αίματος, με άμεση συνέπεια την πρόκληση αιμορραγιών και το θάνατο του ζώου εάν δεν εφαρμοσθεί εγκαίρως η κατάλληλη θεραπευτική αγωγή.
Είναι εμπύρετη νόσος του σκύλου και άλλων κυνιδών και οφείλεται στο ρικετσιακό μικροοργανισμό Ehrlichia Canis, που παρασιτεί τα λευκοκύτταρα του αίματος. Μεταδίδεται από ζώο σε ζώο μέσω τσιμπουριών του είδους Rhipicephalus Sanguineus.

Η νόσος διαιρείται από πλευράς συμπτωμάτων σε τρεις διαδοχικές φάσεις, την οξεία, την υποκλινική και τη χρόνια:
α. οξεία φάση: Εμφανίζεται συνήθως κατά τους ανοιξιάτικους μήνες, λίγο μετά την εμφάνιση των τσιμπουριών. Το ζώο που πάσχει, έχει συνήθως στο δέρμα του τσιμπούρια. Η πρώτη αυτή «εμπύρετη φάση» διαρκεί από τέσσερις ημέρες μέχρι και τρεις εβδομάδες, και ακολουθείται από την υποκλινική φάση.
β. τποκλινική φάση: Κατά τη φάση αυτή, που διαρκεί 40 - 120 ημέρες, αν και τα κλινικά συμπτώματα υποχωρούν και το ζώο εμφανίζεται σα να έχει θεραπευτεί, τα αιματολογικά ευρήματα είναι συνήθως παρόμοια με εκείνα της οξείας φάσης, δηλαδή λευκοκυττάρωση, υποπλαστική αναιμία και έντονη θρομβοκυτταροπενία.
γ. χρόνια φάση: Η χρόνια φάση αποτελεί την τελική φάση της νόσου. Τα συνήθη κλινικά συμπτώματα είναι: κατάπτωση και ληθαργικότητα, πυρετός, ωχρότητα βλεννογόνων, προοδευτική απώλεια βάρους, πετέχιες και εκχυμώσεις στο δέρμα και τους βλεννογόνους και ρινορραγία ετερόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη.
Η ρινορραγία παρουσιάζεται συνήθως απότομα και είναι ιδιαίτερα έντονη και επίμονη. Αποτέλεσμα των αιμορραγιών είναι η σοβαρή οξεία αιμορραγική αναιμία. Συνήθως η χρόνια φάση της νόσου εμφανίζεται κατά τους φθινοπωρινούς ή χειμερινούς μήνες, και έτσι τις περισσότερες φορές τα πάσχοντα ζώα δεν έχουν τσιμπούρια στο δέρμα τους κατά τη διάρκειά της.

Διάγνωση-θεραπεία: Ο κτηνίατρος διαθέτει τις απαραίτητες γνώσεις που χρειάζονται για να αντιμετωπίσει κατάλληλα το πρόβλημα αφενός, αλλά και να το διαγνώσει σωστά. Ευθύνη του ιδιοκτήτη είναι η γρήγορη επίσκεψη στον κτηνίατρο, αμέσως μόλις αντιληφθεί ότι το ζώο του παρουσιάζει οτιδήποτε το μη φυσιολογικό.
Θα πρέπει να τονίσουμε ότι η ερλιχίωση, εφόσον διαγνωσθεί εγκαίρως και δοθεί η κατάλληλη θεραπεία, είναι νόσος που θεραπεύεται στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Πρόληψη: Η πρόληψη της ερλιχίωσης συνίσταται στην συστηματική και προσεκτική καταπολέμηση των τσιμπουριών, τόσο επάνω στο σώμα των ζώων, όσο και στο περιβάλλον τους. Η εφαρμογή προληπτικών μέσων (αντιπαρασιτικά περιλαίμια και σκευάσματα) πριν την εμφάνιση των τσιμπουριών στο ζώο αποτελεί την καλύτερη αντιμετώπιση του κινδύνου μολύνσεως.
Η ερλιχίωση δεν προσβάλλει τον άνθρωπο. Η επαφή, επομένως, με τα ασθενή ζώα και χορήγηση θεραπείας σε αυτά δε δημιουργεί κινδύνους για τους ιδιοκτήτες.

Πηγές: «Λοιμώδη νοσήματα» του Ορέστη Παπαδόπουλου Α.Π.Θ. και Κynigos.net

* Ο Γιώργος Παλαιολόγος και η Μαρία Πέρρου είναι κτηνίατροι του Κτηνιατρικού Κέντρου.