Γέμισε ο τόπος στάχτες! Από τα καμμένα δάση, λεηλατημένες ζωές! Ολοκαύτωμα! Στα σύγχρονα κρεματόρια η ανθρώπινη ζωή το ίδιο ασήμαντη όπως και πριν 100 χρόνια. Οι κραυγές δε φτάνουν για να συγκινήσουν τους θύτες. Οι θεοί τους είναι αχόρταγοι, απαιτούν καινούργια θύματα... Το κέρδος, η αγορά, η ανταγωνιστικότητα, καταπίνουν σαν τη φωτιά ό,τι βρεθεί στο διάβα τους. Ο καπιταλισμός αφανίζει πέρα κι απ’ τη φαντασία μας. Η ανατροπή της πολιτικής που τον θρέφει και τον θεριεύει, είναι για τους εργαζόμενους όρος ζωής! Το παρήγορο είναι ότι στο εργατικό λαϊκό κίνημα υπάρχουν αντιστάσεις, κινήματα κατά του πολέμου, εργατικές διεκδικήσεις, αγροτικές κινητοποιήσεις...
Κανένας σήμερα δεν αμφιβάλλει ότι μετά την 4η Οκτώβρη ακολουθεί άγρια αντιλαϊκή, αντεργατική καταιγίδα, σε όλους τους τομείς. Ότι τα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. δε διαφέρουν, αποτελούν ρεσιτάλ δημαγωγίας ή ότι οι δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί απέναντι στην πλουτοκρατία, την Ε.Ε. και το ΣΕΒ δεν αφήνουν περιθώριο στην όποια κυβέρνηση για άλλες επιλογές. Κανένας δεν αμφιβάλλει ότι το αστικό καθεστώς διαθέτει το πολιτικό προσωπικό - αυτόνομα, ή συμμαχικές λύσεις - που ως κυβέρνηση θα επιδιώξει να προωθήσει την επίθεση αυτή.
Σήμερα στην εποχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, του «λιγότερου κράτους», οι κοινωνικές λειτουργίες του μειώνονται, ενώ το κατασταλτικό κράτος διογκώνεται, η νεοφιλελεύθερη διαχείριση δεν ενδιαφέρεται για επάρκεια σε γιατρούς, νοσηλευτές, πυροσβέστες, εκπαιδευτικούς και γενικά εργαζομένους σε κοινωνικές υπηρεσίες. Το λεγόμενο «αποτελεσματικό κράτος» γι’ αυτούς είναι αυτό που πιο αποτελεσματικά υπερασπίζεται τα συμφέροντα και την απρόσκοπτη κερδοφορία του κεφαλαίου.
Τάσεις αναζήτησης μιας ανατρεπτικής, αντικαπιταλιστικής, αριστερής κατεύθυνσης, υπάρχουν. Δυνατότητες να εκφραστεί και στις βουλευτικές εκλογές, υπάρχουν; Χρειάζεται μια Αριστερά με ενωτικό, αριστερό, αντικαπιταλιστικό λόγο και πράξεις και οι συνθήκες σήμερα δείχνουν να ενισχύονται τέτοιες δυνατότητες. Εκτός από την Αριστερά, που χάθηκε στους λαβύρινθους της συναίνεσης, υπάρχουν και τμήματά της, που επιμένουν να αναπνέουν το οξυγόνο των κοινωνικών αγώνων και της αντικαπιταλιστικής προοπτικής, επιμένουν να αναζητούν το δρόμο της κοινωνικής αλλαγής, βλέπουν την καθοριστική σημασία του λαϊκού παράγοντα, παίρνουν θέση στα κινήματα ανατροπής της εποχής μας!
Μετεκλογικά, αυτό που θα είναι πολύτιμο, δεν είναι η όποια κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, αλλά η ύπαρξη μαχητικής εργατικής αντίστασης, που θα πετύχει νίκες, θα αγωνιστεί για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, το ποιοτικό ανέβασμα της κοινωνικής, πολιτικής, λαϊκής συνείδησης, και θα βάλει τις προϋποθέσεις της αντικαπιταλιστικής προοπτικής!
Το θέμα δεν είναι μόνο τι θα ψηφίσουμε, αλλά τι συνολική κοινωνική και πολιτική στάση θα έχουμε ως εργαζόμενοι, απέναντι στην αντεργατική καταιγίδα που θα ενταθεί και την καπιταλιστική κοινωνία της κρίσης. Θα έχουμε μια στάση παθητικής διαμαρτυρίας ή και αποχής, μια στάση που αυτή τη διαμαρτυρία θα την εκφράσουμε μόνο εκλογικά ή μια στάση συνολικά και συλλογικά ενεργητική, μαχητική στους χώρους δουλειάς και ζωής, στην πολιτική και τον πολιτισμό, στις αξίες και το περιβάλλον; Θα έχουμε μια στάση που θα διχάζεται ανάμεσα στη ριζοσπαστική, επαναστατική και αγωνιστική μας συμπεριφορά από τη μια και από την άλλη, στη σοσιαλδημοκρατική, καιροσκοπική, «αρεστή αριστερά» ή - ακόμη χειρότερα - στο ΠΑΣΟΚ;
Τι έχει, λοιπόν, μεγαλύτερη αξία και χρησιμότητα, από τη σκοπιά ενός κινήματος επίθεσης και ανατροπής της αστικής κοινωνίας: Μια ψήφος - στάση - που θα ενισχύει τις δυνάμεις που κινούνται σε μια τέτοια κατεύθυνση ή μια στάση που θα στηρίζει αυταπάτες, άλλες επιλογές, που την επαύριον των εκλογών θα διασπαθίσουν την όποια ενίσχυση τους προσέφεραν οι αγωνιστές του εργατικού κι αντικαπιταλιστικού χώρου, συνεχίζοντας τη λογική της συναίνεσης;
Θέλουμε την Αριστερά που θ’ αλλάξει τον κόσμο, που θα πάει πέρα από τον ορίζοντα του καπιταλισμού, που θα πιάσει στο σήμερα το νήμα του Οκτώβρη, του Πολυτεχνείου και του Τσε, που θα οικοδομήσει μια γόνιμη σχέση με το κίνημα και θα αποπνεύσει μια κουλτούρα ενότητας, διαλόγου, αναζήτησης και θεωρητικοπολιτισμικής υπεροχής! Μέσα από τον εργατικό λάκκο των λεόντων αναρωτιόμαστε: Τι είναι τελικά η Αριστερά, ένα ακόμη χρώμα στον πολιτικό χάρτη, μια ακόμη κοινοβουλευτική επιλογή, μια ακόμη δύναμη του πολιτικού συστήματος, έστω κριτική προς αυτό, μια δύναμη διαθέσιμη για κυβερνητικές συνεργασίες; Ή μια δύναμη ανατροπής σε επίπεδο κινήματος, συνολικής πολιτικής, πολιτισμού και αξιών, σε εθνικό και διεθνιστικό επίπεδο;
...ο Δανιήλ.