Αποτρόπαια Εγκατάλειψη

01/07/2012 - 05:56
Καλά με τα νεογέννητα κουτάβια που κάποιος τα βάζει σε μια κούτα και τα αφήνει έξω από μια πόρτα ενός χριστιανού… Αλλά να εγκαταλείπουν ζωντανά σε ακατοίκητες περιοχές, «παρέχοντάς» τους ένα βέβαιο θάνατο, ε αυτό παραπάει!
Τρέφονταν από τη σάρκα της μάνας τους

Καλά με τα αδέσποτα σκυλιά που δεν έχουν ιδιοκτήτη και υπάρχει μεγάλη δυσκολία να στειρωθούν όλα... Καλά με τα νεογέννητα κουτάβια που κάποιος τα βάζει σε μια κούτα και τα αφήνει έξω από μια πόρτα ενός χριστιανού… Αλλά να εγκαταλείπουν ζωντανά σε ακατοίκητες περιοχές, «παρέχοντάς» τους ένα βέβαιο θάνατο, ε αυτό παραπάει!
Την προηγούμενη βδομάδα τρία κουταβάκια φαγώθηκαν από άγρια ζώα στο δάσος της Αχλαδερής και τα αδελφάκια τους λιμοκτονούσαν όταν τα βρήκε η «Κιβωτός».
Τούτη τη βδομάδα, πάλι, νέα αποτρόπαια εγκατάλειψη: στην περιοχή του Καρά Τεπέ, κοντά στο Παλαιοπωλείο, άφησε κάποιος τρία κουτάβια και δίπλα ακριβώς την τεράστια χαρτοσακκούλα με την πεθαμένη σκυλίτσα μάνα τους. Τα ζώα, χωρίς νερό, τρέφονταν από τις σάρκες του κουφαριού όταν τα βρήκαν μέλη του Συλλόγου. Γεμάτα τσιμπούρια, τρομαγμένα και εξαντλημένα, δεν έφευγαν δίπλα από τη νεκρή σκυλίτσα, της οποίας το πτώμα ο απαράδεκτος είχε βάλει στη χαρτοσακκούλα.

Βοήθεια
Σοβαρή έκκληση κάνει, λοιπόν, ο Σύλλογος «Κιβωτός», μετά και απ’ αυτό το εξωφρενικό περιστατικό, ώστε όσοι έχετε τη δυνατότητα να φιλοξενήσετε κάποιο μικρό κουτάβι για λίγο καιρό, να επικοινωνήσετε στα τηλέφωνα του Συλλόγου. Τα ζωάκια αυτά παίρνουν τις πρώτες φροντίδες από τα μέλη της «Κιβωτού», αποπαρασιτώνονται εσωτερικά και εξωτερικά και μπαίνουν στη διαδικασία της υιοθεσίας, ώσπου μέσα από αγγελίες στις εφημερίδες και στο ίντερνετ να βρεθεί κάποιος να τα αναλάβει. Τα μέλη της «Κιβωτού» τα φιλοξενούν εν τω μεταξύ στα σπίτια τους. Τα κρούσματα όμως, όπως βλέπετε, είναι πάρα πολλά και οι οικονομικές δυσκολίες του Συλλόγου απτές.
Αν κάποιος πολίτης θέλει να βοηθήσει, μπορεί επίσης και με την αγορά σε αμπούλες που μπορεί να παραδώσει στο Σύλλογο. Γιατί το φίδι από την τρύπα το βγάζει μόνο η ανθρωπιά μας…
Ήδη, απ’ ό,τι μας είπαν από την «Κιβωτό», έχουν αποπαρασιτώσει μέσα στο μήνα Απρίλιο 50 αδέσποτα ζώα της Μυτιλήνης και για τα υπόλοιπα δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν. Από το δήμο δεν έχουν ουδεμία βοήθεια. Μάλιστα σημειώνουν ότι από τον περσινό Μάιο μέχρι σήμερα έχουν φροντίσει καταγεγραμμένα με όλα τους τα στοιχεία (πού βρήκαν και τι έκαναν στο ζώο) 309 περιπτώσεις εγκαταλελειμμένων σκυλιών.

Δήμος απών
Αλήθεια, υπάρχει κάποιος υπάλληλος του δήμου εντεταλμένος για τέτοια θέματα; Κι αν ναι, πού στο καλό βρίσκεται και τι κάνει για το ζήτημα των αδέσποτων; Θα γίνει κάποια σοβαρή ρύθμιση επιτέλους προς αυτή την κατεύθυνση; Ζητάμε απάντηση από το δήμο Μυτιλήνης και από τους αρμοδίους!



Το κουφάρι της άψυχης σκυλίτσας έγινε τροφή για τα τρία εγκαταλελειμμένα πανέμορφα κουταβάκια

 
Ρίτα, γιατί σκότωσες τη μέλισσα;

Πόσο δύσκολο έχει γίνει πια να ζούμε σε αρμονία με τη φύση! Μας ενοχλεί το κελάηδημα των πουλιών, το βουητό της μύγας, το κελάρυσμα του νερού. Με πόση μανία και βία θα σκοτώσουμε ένα κουνούπι μόλις το δούμε. «Σκότωσ’ το, σκότωσ’ το», θα φωνάξουμε στο διπλανό για ένα μαμούνι, μια αράχνη, ακόμη και μια πασχαλίτσα. Δεν ξέρουμε ποιο πλασματάκι είναι επικίνδυνο, ποιο τσιμπάει, τι πρέπει να κάνουμε αν τσιμπήσει. Η δε μέλισσα, αν τολμήσει η καημένη και μας τσιμπήσει, επειδή ένιωσε απειλή, είναι καταδικασμένη να πεθάνει. Ακόμα και κοντά σε μελίσσι να βρεθείτε, αν δεν πανικοβληθείτε και απομακρυνθείτε με ήσυχες κινήσεις, θα βγείτε εντελώς αλώβητοι από τσιμπήματα.
Κι όμως, εμείς, φορτωμένοι από άγχη, σκοτούρες, τρεχάματα, με εγγεγραμμένη τη βία στα ένστικτά μας και ανίκανοι να διαχειριστούμε το θυμό μας, να τον προλάβουμε ή να τον εκφράσουμε χωρίς επιθετικότητα, λες και ξεδίνουμε σκοτώνοντας ένα ζουζούνι, λες και αντί για αυτό παίρνουμε τη ζωή απ’ όλους τους εχθρούς μας.
Και συ, ρε Ριτάκι, σκότωσες τη μελισσούλα μη με τσιμπήσει. Για να μην πονέσω. Και μου ‘δωσες την ευκαιρία να κάνω τούτες τις σκέψεις. Να αναλογιστώ τι τσιμπάει και τι όχι. Τι πονάει και τι όχι. Να ευγνωμονήσω την αλυσίδα της φύσης και να ξαναθαυμάσω την αυτοθυσία της μέλισσας. Να ευχαριστήσω και σένα που δεν ήθελες να πονέσω. Να πονέσω κι άλλο. Όπως προχτές μου ‘φερες το μέλι για να συνέλθει το στομάχι μου. Κι όπως ακούς κάθε μέρα τα ζόρια μου και με καταλαβαίνεις. Κι έτσι μέσα από τούτες τις γραμμές να σου πω «ευχαριστώ» για τη φιλία σου και για τη ζεστή σου παρουσία.



 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey