Συχνά, ύστερα από κοπιαστικές ώρες και μέρες εργασιακής σχιζοφρένειας, συνήθιζα να αναζητώ τη μοναξιά μακριά απ’ το θόρυβο της πόλης, μακριά απ’ την πολυκοσμία. Δραπέτης μιας απίθανης καθημερινής ρουτίνας, έψαχνα να απαλλαγώ από την όποια βουή ηχούσε στα αυτιά μου ενοχλητικά. Στο μικρό μου παραθαλάσσιο διαμέρισμα, μέσα σ’ ένα μοντέρνο συγκρότημα, σε μια απ’ τις ωραιότερες παραλίες της Βενεζουέλας, έβρισκα αυτό που αναζητούσα. Ήταν για μένα, όποτε τη χρειαζόμουν, ο παράδεισος της απομόνωσής μου. Απ’ το μπαλκόνι είχα μια φανταστική θέα. Φοίνικες σ’ όλα τα μεγέθη κι ανάμεσά τους απλωνόταν η θάλασσα, αριστερά η πισίνα κι ακριβώς μπροστά μου η μεγαλύτερη μαρίνα της περιοχής με τα κάθε λογής σκάφη. Ο κόσμος των εχόντων…
Ξυπνούσα απ’ τα χαράματα (παλιά συνήθεια…) να πάω να περπατήσω στο μακρύ ξύλινο μόλο, να προλάβω τα χρώματα της αυγής στον ορίζοντα. Να δροσίσει ο αέρας το πρόσωπό μου. Να μυρίσω και ν’ αναπνεύσω βαθιά την αύρα της θάλασσας. Να πω την «καλημέρα» μου στο νυχτοφύλακα που τέλειωνε τη βάρδια του. Μέσα στην απόλυτη ηρεμία με συντρόφευαν ο παφλασμός των κυμάτων, το θρόισμα των δέντρων και το κρώξιμο των γλάρων. Όλα αυτά με βοηθούσαν να ηρεμήσω. Ο κόσμος της ομορφιάς.
Ύστερα επέστρεφα στο μπαλκόνι μου, τραβούσα την πολυθρόνα δίπλα στο τραπέζι, έπαιρνα το φρέσκο χυμό μου, μαζί και το μπλοκάκι των σημειώσεων που ποτέ δεν έλειπε. Σ’ αυτό αποτύπωνα τις σκέψεις μου. Γιατί, όσο μπορούμε και δίνουμε χώρο και χρόνο στο μυαλό, βγάζει πολλά. Υπάρχουν δρόμοι του μυαλού που μόνο η φύση ανοίγει κι ας ακούγεται περίεργο. Υπάρχουν σκέψεις που δεν μπορούν να γίνουν αν δεν έχεις το κατάλληλο περιβάλλον. Γεννιούνται μόνο μέσα από την περισυλλογή. Στην απομόνωση. Τη στιγμή εκείνη που μένεις μόνος με τον εαυτό σου και κοιτάς βαθιά μέσα σου. Ο κόσμος της σκέψης…
Μέχρι που - κατά τις εφτά το πρωί πια - άρχιζε η φασαρία, από τη δεξιά και κάτω μεριά. Άναβαν τις μηχανές, ετοίμαζαν τις βάρκες τους, φόρτωναν τα δίχτυα και φώναζαν όλοι μαζί, άντρες, γυναίκες, παιδιά και η μουσική… στη διαπασών. Μεσοτοιχία με το πολυτελές συγκρότημα που η εξέλιξη έφερε και «κόλλησε» δίπλα του, το μικρό ψαροχώρι ξυπνούσε κι ετοιμαζόταν για το μεροκάματο της διαβίωσης. Σηκωνόμουν και τους χάζευα. Εγώ από ψηλά, εκείνοι από κάτω… Ένας μικρός συνοικισμός ανθρώπων ζούσε μέσα στο ρέμα, σε τσίγκινα σπίτια κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο, χωρίς βάσεις, χωρίς υποδομή, με αυτοσχέδια συστήματα ηλεκτρισμού και υδραυλικών. Μια πόλη, σχεδόν αληθινή… μια παραγκούπολη! Άνθρωποι που ζούσαν ο ένας δίπλα στον άλλον, ίσως με τα πιο απλά όνειρα, αίροντας ποιος ξέρει τι αμαρτίες… αλλά πάντα με το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο να εκφράζεται μ’ εκείνο το γλυκό χαμόγελο που δηλώνει μια απίστευτη ευτυχία. Στο δικό τους κόσμο. Αντιθέσεις θα πείτε. Έτσι το έβλεπα κι εγώ. Ο κόσμος εκείνων… των μη εχόντων.
Σίγουρα, δεν είναι και από τα πιο ευχάριστα να βλέπεις την πραγματικότητα κατάματα. Ίσως γι’ αυτό πολλές φορές το αποφεύγουμε κοιτάζοντας αλλού. Αλλά έλα που η πραγματικότητα - τη βλέπεις ή κάνεις πως δεν τη βλέπεις - είναι ολόγυρα και μπροστά σου! Σε πάει και σε φέρνει και, θες δε θες, σου αλλάζει σκέψεις και διάθεση. Οι αντιθέσεις των κόσμων. Οι αντιθέσεις της ζωής. Σ’ αυτά τα μέρη είναι τόσο κραυγαλέες που πράγματι σου αλλάζουν τις σκέψεις και σε βάζουν σε άλλες. Οι μεγάλες, οι τραγικές και προκλητικές αντιθέσεις, τα αβυσσαλέα χάσματα που διαιρούν (μας διαιρούν τους ανθρώπους) σε πρώτους και έσχατους, εκλεκτούς και μη... Έντονες αντιθέσεις. Κι εκεί, σ’ αυτά τα μέρη, δεν ήταν λίγες.

Στράτος Δουκάκης
mithymnaios@gmail.com