- Αν κάποιος κοιμάται νωρίς..
- Ε...
- Κι εγώ είμαι νυχτοπούλι!
- Ολοκλήρωσε…
- Ξαφνικά η νύχτα μού φαίνεται άδεια… Νιώθω εξόριστη από τα όνειρά του…
- Μόνος κοιμάται;
Ο καινούργιος χρόνος μάς βρήκε να λιαζόμαστε στην ταράτσα του Ισλαμικού Μουσείου, πίνοντας ζεστό καπουτσίνο κάτω από την πέργκολα με θέα τον Κεραμικό και την Ακρόπολη. Νωρίτερα, ενώ βρισκόμασταν στην τελευταία αίθουσα, ξαφνικά τραβάω τη ζακέτα της Μάγδας.
- Τι θα πει κουφικό;
- Για τους κουφούς!
Ξανατραβάω πιο δυνατά...
- Τι θα πει κουφικό;
- Δε γράφει;
- Βαριέμαι να διαβάζω, εσύ να μου πεις, που είσαι παραμορφωμένη.
- Πες της να σταματήσει...
- Καλέ, αυτό κάνει πάντα, η τεμπέλα. Βλέπει κάτι κι αντί να διαβάσει την πινακίδα, ρωτά εμένα. Δε λέω.
- Ουαααααά!
Όλοι εμάς κοιτάνε, ακόμη κι ένα συνεργείο τής ΕΡΤ που βιντεοσκοπεί το χώρο.
- Ρε, Μάγδα, σήμερα θα κάνεις την επανάστασή σου;
- Αφού δε γράφει, δεν ξέρω τι σκατά είναι αυτό!
- Ουαααααά!!!
- Τριγλυκερίδιο! Θα φας ανάστροφη!
- Θέλω αγκαλίτσα!
Ένα τέταρτο μετά απολαμβάναμε το καφεδάκι μας κι εκεί που συζητάμε επιστημονικά αν κερατώνει η γκόμενά του το Θανάση, αναλύοντας διεξοδικά τα διεστώτα, ακούμε κάτω ένα σπινιάρισμα.
- Το αυτοκίνητο, αυτό!
- Ε, ποιο;
- Το άσπρο το μακρύ!
- Ε, τι;
- Είναι Αυτουνού!
- Περίμενε, θα πάω να δω εγώ να μην καρφωθούμε, προσφέρθηκε ο Θανάσης, αδελφός της ξινής. Ποια είναι η πινακίδα;
- Τι δηλαδή;
- Πες το νούμερο, βρε νούμερο!
- Δεν το ξέρω.
- Δεν είπαμε να το μάθεις;!
- Δυσκολεύομαι στην αποστήθιση! Το γνωρίζω το αυτοκίνητο.
- Ε, ωραία είναι αυτό;
- Ποιο;
- Λέω, αυτό είναι του κυρίου που μας ενδιαφέρει;
- Τώρα δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Ποιος είναι μέσα;
-Από τη θέση του συνοδηγού κατεβαίνει μια κυρία!
- ΤΙ;;; Κυρία; Καμμιά του δρόμου θα είναι, ορίστε κοίτα το μπάζο, τον κουβά, το σούργελο...
- Καλέ!!!
- Ο εχθρός, πού είναι ο εχθρός;
- Ο κύριος είναι ο οδηγός. Αυτός είναι ο περίφημος;
- Αυτός είναι κοντός, σ’ αρέσουν οι κοντοί;
- Θα είναι ο σοφέρ.
- Δεν οδηγεί ο ίδιος;
- Μπορεί να πήγε για τσιγάρα! Μένει τσιγάρο στα χέρια αυτουνού, δε μένει, σώνεται… Τι κάνουν οι άλλοι δύο;
- Έρχονται προς το μουσείο!
- Αυτός είναι!
- Τι κάνουμε;
- Η θεία από το Σικάγο, τη σκηνή με το κανάτι.. Κανάτι δε βλέπω, έχει όμως ωραιότατες γλαστρούλες, μετά συγχωρήσεως τοοοόσες, ρε Θανάση, δώσε ένα χεράκι να σηκώσουμε τη μία!
- Τι θα κάνεις;
- Σήκωνε και μη ερεύνα! Θα του τη σβουρίξω, όπως θα έρχεται, θα κατεβούμε κάτω μαζί, θα πεις «χίλια συγγνώμη, η ανιψούλα μου τώρα μαθαίνει ροκ εν ρολ, ελάτε πάνω, να σας καθαρίσουμε το παντελόνι σας, χορέψτε κι ένα χορό με τα πόδια στο ταβάνι» κι εσύ θα αποπλανήσεις το μπάζο! Ρώτα τον και τι θα πει κουφικός. Αυτός δεν είναι Μάγδα, θα ξέρει…
- Ένα μόνο θα πω: χάλι γκάλι το κάναμε!
Περνά ώρα δεν εμφανίζεται κανείς, βγαίνει έξω το γκαρσόνι:
- Τι κάνετε εσείς με τη γλάστρα;
- Περιμένει να την προσφέρει σ’ έναν κύριο να τη χορέψει καν καν.
Το γκαρσόνι μάς κοιτά περίεργα, ο «κοντός» με το «μπάζο» έρχονται, κάθονται σε ένα τραπέζι, παραγγέλνουν, δεν εμφανίζεται κανείς.
- Θανάση, άσε τη γλάστρα, καλημέρα σας, καλή χρονιά σάς εύχομαι, να πάρω την καρεκλίτσα;
- Παρακαλώ!
- Μόνη με το σύζυγο;
- Μάλιστα, μαντάμ!
- Εξαιρετική επιλογή, οι κοντοί είναι βράχοι, έχουν το κέντρο βάρους κοντά στο έδαφος, όχι σαν κάτι αλεξικέραυνα!
- Ορίστε;!
- Όχι, λέω, το αμαξάκι το άσπρο δικό σας;
- Του συζύγου!
- Του κοντού!
- ...
- Να χαίρεται ο άνθρωπος και τους τέσσερις τροχούς!
Γυρίζουμε στο τραπέζι.
- Δεν ξέρω αν θα μάθω τι σημαίνει «κουφικός», την πινακίδα πάντως τατουάζ θα την κάνω! Κι έτσι και βγει κυρία από μέσα, εγώ είμαι πολιτισμένος άνθρωπος…
- Το βλέπουμε!
- Ρε παιδιά, σας το λέω μέσα στο Ισλαμικό Μουσείο, μάρτυς μου ο Αλλάχ: στην Αλ Κάιντα θα γραφτώ και θα γίνει της 11ης Σεπτεμβρίου!

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.