Λίγες μέρες πριν, πρωινό ηλιόλουστο και ζεστό, αυτό που συνήθως ονομάζουμε ήσυχο και όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό. Βρήκα μια θέση πολύ κοντά στα γραφεία τής ΔΕΗ των Ιωαννίνων, πράγμα σπάνιο, και βόλεψα με χαρακτηριστική άνεση το αυτοκίνητό μου. Ιδιαίτερα ευδιάθετος και με εκνευριστική για τους άλλους ενέργεια, κατευθύνθηκα προς τα ταμεία με σκοπό να εξοφλήσω το λογαριασμό μου. Ακόμη και αυτό δεν μπορούσε να μου χαλάσει τη διάθεση.
Στην περίφραξη του κτηρίου, ένας κύριος έχει ακουμπήσει το καπέλο του και όρθιος τακτοποιεί μερικά χαρτιά, αποδείξεις λογαριασμών ίσως. Γνωστός σωματότυπος, γνωστό κλασσικό ντύσιμο και οικεία φυσιογνωμία, έστω και αν ήταν σκυφτός πάνω από τα χαρτιά του. Δε δυσκολεύτηκα να τον γνωρίσω, έστω και αν χαμήλωσα λίγο για να αποβάλω και την παραμικρή αμφιβολία, που δεν είχα!!! Ο κ. Γιώργος…
Παλιός συνεργάτης του πατέρα μου στα «Πρωινά νέα» (τοπική εφημερίδα των Ιωαννίνων), αλλά κυρίως φίλος όλης της οικογένειας. Θυμάμαι, αν και σχετικά μικρός, κάθε απόγευμα που βρισκόμουν στο τυπογραφείο, εκτός από την όλη διαδικασία εκτύπωσης της εφημερίδας, εκτός το απαραίτητο σουβλάκι από τη διπλανή ψησταριά, με ειδική παραγγελία (τρία ξύγκι, δύο κρέας!) - βλέπετε ο ιδιοκτήτης κάποια στιγμή θα είχε δώσει δικαίωμα…

Εκτός λοιπόν όλων αυτών και πολλών-πολλών άλλων λεπτομερειών, θυμάμαι πως όταν τελείωνε ο πατέρας μου με τις διορθώσεις και έφτανε η ώρα για την επιστροφή μας στο σπίτι, οπωσδήποτε θα κάναμε τη βόλτα μας από τη διεύθυνση και ειδικά από το γραφείο του κ. Γιώργου…
Εκεί μιλούσαν οι μεγάλοι! Τα παιδιά σιωπή και το επέβαλλαν χωρίς κουβέντες. Το επέβαλλαν οι συνθήκες. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη!
Στα μάτια μου φάνταζε σα στρατηγός, όχι λόγω της αυστηρότητας, κάθε άλλο. Σοβαρός, γαλήνιος, αλλά και προσιτός. Πάντα με «μπάτσιζε» στο μάγουλο ρωτώντας με για την υγεία μου, χαμογελώντας. Να φανταστείτε, τη μέρα που βρεθήκαμε τυχαία, σα να ένιωσα την μπάτσα, έστω και αν δεν την έριξε.
Όποτε τον συναντώ, χαίρομαι διπλά γιατί, εκτός όλων των άλλων, κουβαλά μαζί του την αύρα εκείνων των περασμένων δεκαετιών.
Κινήθηκα γρήγορα προς τη μεριά του με το χέρι από νωρίς προτεταμένο…
«Καλημέρα, κ. Γιώργο.»
«Ω! Αλέξη, τι κάνεις;», και μου έσφιξε το χέρι. «Πήρα τηλέφωνο στη γιορτή σου, αλλά δε βρήκα κανέναν.»

Είναι μια κίνηση που την κάνει κοντά στα 30 χρόνια! Κάθε χρόνο! Ήμουν σίγουρος πως και φέτος την επανέλαβε. Είπαμε δύο λέξεις για την υγεία των δικών μας και χωριστήκαμε. Όμως κάτι με τράβηξε πίσω.
«Κύριε Γιώργο, έχετε ξαναζήσει τέτοια κατάσταση;», τον ρώτησα.
Έσκυψε στιγμιαία στα χαρτιά του και αμέσως έστρεψε το βλέμμα του πάνω μου. Δε μου είπε κάτι, δεν έκανε το παραμικρό νεύμα με τα μάτια του, δε σήκωσε ούτε καν τα φρύδια του, αλλά μου τα είπε όλα. Μόνο με το βλέμμα του. Προσέθεσε απλά στο τέλος μια λέξη.
«Κρίμα»!
Υπάρχουν άνθρωποι που απλώς αφήνουν λέξεις να βγαίνουν μέσα από τα δόντια τους και τα χείλη τους και υπάρχουν κάποιοι άλλοι που κάθε τους φράση βγαίνει από την καρδιά και το νου.
Η έκφραση στο πρόσωπό του δήλωνε το ενδιαφέρον του για το σύνολο και πόνο… αληθινό. Αυτό που δεν έχουμε δει σε κανενός από αυτούς που διαφεντεύουν τον τόπο, το πρόσωπο. Που δεν ξέρουν τι πάει να πει… «αληθινό».