Έχουμε μιλήσει πάρα πολλές φορές για τις δομές του λεσβιακού ποδοσφαίρου, αυτούς που το διοικούν, τις επιτροπές, αλλά και με τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα. Εν προκειμένω το σύστημα επιβάλλει τα μπαράζ, τα οποία δεν ξέρουμε ποιον και τι ακριβώς εξυπηρετούν. Όμως, αυτό που κατάλαβα είναι ότι σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, απλά, όταν θέλει η διοργανώτρια να τον διαχειριστεί με σοβαρότητα, το πετυχαίνει. Στον αγώνα Ατρομήτου - Διαγόρα πέτυχαν όλοι, πέτυχε το ποδόσφαιρο. Η διαιτησία έβγαλε τον καλύτερό της εαυτό και πέρασε απαρατήρητη. Η Ε.Π.Σ.Λ. το ίδιο, και άπαντες, όπως και ο πρόεδρός της, απόλαυσαν τον αγώνα.
Στον άλλο αγώνα, όμως, Ολύμπου - Αστέρα Νίκης, υπήρχε μία ένταση, μία κακοπιστία για τις αποφάσεις του διαιτητή. Οι αποχωρήσεις σε στιγμές έντασης, βέβαια, δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Οι όποιες διαφορές στο σύστημα λύνονται στις γενικές συνελεύσεις του καλοκαιριού, όπου τα ίδια τα σωματεία ψηφίζουν.
Ξανά στα ματς τώρα. Ο πληγωμένος Διαγόρας στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο έδειξε ότι ξέρει να κερδίζει τα παιχνίδια ουσίας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ο Ατρόμητος μπήκε στο παιχνίδι σαν Ατρόμητος και έφυγε σαν Αγία Μαρίνα με το σταυρό στο χέρι και ηττημένος. Ενώ ο Όλυμπος, με δέκα και μισό παίκτες σε όλο το Πρωτάθλημα, έδειξε ότι είναι «βουνό», που δεν μπορεί να το ανέβει κανείς εύκολα. Η Νίκη των 25 παικτών στο ρόστερ και με καλή οργάνωση σε όλο το Πρωτάθλημα είναι κολλημένη πάντα στην τετράδα και τίποτα παραπάνω. Το ζευγάρι του τελικού θα είναι τελικά ο Διαγόρας με τον Όλυμπο. Το ζευγάρι αυτό από την αρχή φαινόταν ότι θα τραβούσε την κούρσα, παρά το ότι ο Διαγόρας ανέβηκε τη σκάλα της κορυφής με μείον έξι σκαλοπάτια. Ο Όλυμπος διατράνωνε ότι ήθελε το Πρωτάθλημα σα μέτρο πίεσης για το γηπεδικό του. Η πορεία του άλλαξε τα δεδομένα… Μπορούν όμως, τόσο ο Όλυμπος, όσο και ο Διαγόρας, να επιβιώσουν στην τελευταία χρονιά της Δ΄ Εθνικής; Εδώ σας θέλω…