ΑΠΟΨΕΙΣ

Καμμιά πενηνταριά νοματαίοι ανέλαβαν τώρα να μας σώσουν. Κι ήρθε στο νου εκείνο το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Απ’ τις πιο σωστές κουβέντες που έχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια. Αφού βουλιάζουμε, όμως, πάει να πει ότι δεν αλλάξαμε. Ποιοι να αλλάξουμε; Μα φυσικά όλοι. Ηγεσία και λαός.
Ο λαός πολύς. Σαν το αγριεμένο κοπάδι, μια πάει κατά δω, μια κατά κει. Ακούει φωνές, βλέπει σκιές, οσμίζεται μπόχες. Ακούει σειρήνες να του δείχνουν το μονοπάτι της σωτηρίας, να του επαγγέλλονται «ένα καλύτερο “αύριο”» (ύστερα από μια πολυετή διαδρομή με διαδοχικά «καλύτερα “αύριο”» φτάσαμε στον πάτο). Ακούει «Κασσάνδρες» να προφητεύουν όλα τα δεινά. Να του δείχνουν άλλους δρόμους. Κι αυτός, ο λαός, αλαφιασμένος που έχασε το χουζούρι του, που είχε καλομάθει να ακούει πως «έχει πάντα δίκιο», να τα ‘χει χαμένα. Βλέπει σκιές. Μια σκιά που μοιάζει μ’ αυτόν που φώναζε πως «λεφτά υπάρχουν», να βάζει βαθιά το χέρι της στην τρύπια τσέπη του για να του πάρει τα όσα δεν έχει. Πολλές σκιές, αλλιώτικη η μια απ’ την άλλη, που μοιάζουν όλες με τον «Αλαντίν», να κουνάνε μαγικά ραβδάκια «για έξοδο απ’ την κρίση». Οσμίζεται μπόχες, μα ένοχους δεν βλέπει. Οσμίζεται όμως και καμμένα κουκιά. Κουκιά που τα μετρούν πώς και πώς οι «κράχτες». Κάθε κουβέντα που ξεστομίζουν, στόχο έχει τα κουκιά. Που μόλις τα «πάρουν», τα ξεχνούν κι αυτά καίγονται. Και στα δυο χρόνια ο ένας ξέμεινε από κουκιά κι ήρθε άλλος με πιο πολλά για να τα κάψει όμοια. Πώς να αλλάξει ο λαός; Ποια ρότα να τραβήξει;
Κι η ηγεσία; Καλά αυτοί. Καμμιά πενηνταριά νοματαίοι μαζεύτηκαν για να μας σώσουν. «Σάλιο δεν υπάρχει», ρουφάνε μέχρι και την τελευταία σταγόνα από αίμα που βρίσκουν, κι όμως αυτοί όλο και πληθαίνουν. «Μικρό κυβερνητικό σχήμα» κατά το εύηχο «Εύξεινος Πόντος». Κι είναι τόσο πολλοί, που δε χωράνε κι έτσι ευθύς θα αρχίσουν οι «διαγκωνισμοί». Σπρωξιά από δω, σπρωξιά από κει, ποιος θα χει το πάνω χέρι. Κι ευτυχώς που κάποιοι «στηρίζουν αλλά δε συμμετέχουν».

Άμα συμμετείχαν όλοι, θα πιάναμε τους 100. Κι άιντε να μαλώνουν ποιος - σαν τον Καραγκούνη - θα πάρει το βραβείο για την εκατοστή συμμετοχή στην προσπάθεια «εθνικής σωτηρίας».
Η ηγεσία έχει το χαβά της. Πέντε μέρες να βγάλουν πρωθυπουργό. Κι ας είχε έρθει το μπιλιετάκι απ’ την Άντζυ. Πέντε μέρες για να πάρουν θάρρος και να τολμήσουν να το ξεστομίσουν: «Πετσάλνικος». Και φυσικά η ανακοίνωση να γίνει μακριά από τη «ΔΕΛΤΑ της γειτονιάς» ή τη «λαϊκή» τ’ απομεσήμερο. Κάθε κουβέντα που ξεστομίζεται, πάλι στόχο έχει τα κουκιά. Η «κωλοτούμπα» πλασάρεται ως δικαίωση, η βουτιά στο χάος ως πορεία στο λαό. «Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο», είχε πει. Και πού να ήσουν να έβλεπες τα τωρινά. Φρενοκομείο την κατάντησαν, κι εμείς, ο λαός, μες στην τρελή χαρά μας για χρόνια, καιρός να ξυπνήσουμε. «Αν δεν τους αλλάξουμε, θα βουλιάξουμε.» Κι ας δώσει ο καθένας ό,τι περιεχόμενο νομίζει στην «αλλαγή». Αλλαγή κομμάτων, αλλαγή προσώπων, αλλαγή νοοτροπίας. Οπωσδήποτε πάντως αλλαγή πορείας. Η αλλαγή αυτή πρέπει να ξεκινήσει από μας και να ανεβεί προς τα πάνω. Υπάρχουν και στα πάνω διαζώματα άνθρωποι σαν κι εμάς. Λαός (κι όχι με την κομματική καπηλεία του όρου ή του ονόματος). Μέχρι που να γίνουν κι οι τριακόσιοι σαν κι εμάς, πρέπει να αντισταθούμε. Όχι, δεν είμαστε κουκιά. Είμαστε άνθρωποι. Κι ανθρώπους πρέπει να επιβάλλουμε. Και μπορούμε να επιβάλλουμε. Είδατε για πότε ο Πετσάλνικος έγινε Παπαδήμος (για την αλλαγή εννοώ, κι όχι για την αξιολόγηση των προσώπων).

ΥΓ. Δεν προδικάζεται η επιτυχία ή η αποτυχία της νέας κυβέρνησης. Κι αυτή θα κριθεί απ’ το αποτέλεσμα. Πάντως στο σημερινό τέλμα, ίσως, με κάποιες προϋποθέσεις που δυστυχώς δε φαίνονται, να αποτελέσει ένα ανάχωμα.

* Ο Στρατής Νικέλλης είναι χημικός, πρώην διευθυντής του Λυκείου Πολιχνίτου.