Ενεχυροδανειστήρια στο κέντρο της Μυτιλήνης προσφέρουν γρήγορο χρήμα σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη ακόμα και για το γάλα των παιδιών τους!

Δημιούργημα των συνεπειών της οικονομικής κρίσης είναι τα ενεχυροδανειστήρια. Η λύση ανάγκης για γρήγορο χρήμα, που ξεφυτρώνουν τον τελευταίο καιρό το ένα μετά το άλλο στο κέντρο της Μυτιλήνης. Τα χρέη που γίνονται θηλιά στο λαιμό, οι λογαριασμοί που «τρέχουν», οι δόσεις που πρέπει να πληρωθούν, οδηγούν πολλούς μέχρι την πόρτα του ενεχυροδανειστηρίου.

Το «παλιότερο» ενεχυροδανειστήριο ξεκίνησε να λειτουργεί μόλις πριν από τρία χρόνια στην οδό Ικτίνου. Πριν από ένα χρόνο περίπου, ξεκίνησε να λειτουργεί ένα δεύτερο στην οδό Μητροπόλεως και μόλις πριν από ένα μήνα άνοιξε και τρίτο ενεχυροδανειστήριο, στην οδό Ερμού. Όλα βρίσκονται σε κτήρια με όροφο. Οι χώροι προστατεύονται με πόρτες ασφαλείας και κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης. Σε ένα, μάλιστα, υπάρχει και ένας μεταλλικός προθάλαμος μπροστά στην είσοδο, με μια δεύτερη πόρτα με κάγκελα. Αν ο ιδιοκτήτης εμπιστευτεί από τη φυσιογνωμία τον πελάτη, θα του επιστρέψει να μπει μέσα στο γραφείο. Διαφορετικά, μπορεί η συνδιαλλαγή να γίνει μέσα από τα κάγκελα της πόρτας. «Έχει κινδύνους η δουλειά μας. Είσαι μόνος στο γραφείο ή μπορεί να είναι μια γυναίκα, αν μπει κάποιος με όπλο ή μαχαίρι τι θα γίνει; Γι’ αυτό έχουμε αυτό τον προθάλαμο, για να έχουμε τη δυνατότητα να προστατευόμαστε γιατί συμβαίνουν πολλά σε άλλες πόλεις», μας λέει ο κ. Δημήτρης, ιδιοκτήτης ενεχυροδανειστήριου στην οδό Ερμού.
Οι ιδιοκτήτες των ενεχυροδανειστηρίων δείχνουν «καχύποπτοι» σε θέματα δημοσιότητας, αποφεύγουν να πουν πολλά πράγματα για τη δουλειά τους και είναι διστακτικοί απέναντι στις ερωτήσεις για αυτήν τους, ενώ δε θέλουν να δημοσιευθούν τα ονόματά τους ή φωτογραφίες από τους ίδιους και τους χώρους τους. Μια γυναίκα, μάλιστα, που λειτουργεί το ενεχυροδανειστήριο στην οδό Μητροπόλεως, δε δέχθηκε να πει το παραμικρό, παραπέμποντας «στον υπεύθυνο της επιχείρησης», ο οποίος βέβαια δεν υπάρχει, αφού η ίδια λειτουργεί «το κατάστημα».

Από χρυσαφικά, μέχρι… τρακτέρ
Χρυσαφικά ή ασημικά, λίρες, ρολόγια, μέχρι βέρες και χρυσά δόντια πηγαίνουν άνθρωποι που έχουν άμεση ανάγκη για χρήμα, να τα δώσουν ως ενέχυρο ή να τα πουλήσουν στα ενεχυροδανειστήρια. Αυτά που αφήνουν όμως και ως ενέχυρο, στη μεγάλη πλειοψηφία τους δεν πηγαίνουν να τα πάρουν πίσω.
Ο κ. Γιώργος, που λειτουργεί ενεχυροδανειστήριο στην οδό Ικτίνου, δεν παίρνει μόνο κοσμήματα ή λίρες, αλλά οτιδήποτε μπορεί να έχει μεγάλη ή μικρή αξία. Έπιπλα, αντίκες, αλλά και αυτοκίνητα, μηχανάκια μέχρι και… τρακτέρ! «Τα πάντα μπορεί να πάρω, εκτός από ακίνητα. Ό,τι κινείται μπορούν να μου το φέρουν για ενέχυρο. Δεν υπάρχει περίεργο στη δουλειά μας. Ο καθένας έρχεται εδώ να δώσει σαν ενέχυρο ό,τι έχει αξία. Όταν οι τράπεζες δε δίνουν χρήματα, είμαστε μια διέξοδος για τους ανθρώπους που ψάχνουν γρήγορα χρήματα», λέει ο ίδιος.
Οι τιμές, βέβαια, που θα κοστολογήσει ο ενεχυροδανειστής ένα αντικείμενο αξίας που πάει να δώσει κάποιος για να πάρει χρήματα, συνήθως απέχουν αρκετά από τις τιμές που ζητούν εκείνοι που πηγαίνουν εκεί. «Στον άλλο μπορεί κάτι που μου φέρνει να έχει και μια συναισθηματική αξία. Για εμένα, όμως, δε σημαίνει τίποτα. Εμπόριο κάνω», μας λέει ο κ. Γιώργος, περιγράφοντας έτσι και τη φυσιογνωμία του επαγγέλματος, που βασίζεται στην ανάγκη εκείνου που πάει να χτυπήσει την πόρτα του.
Εξάλλου, από τη φύση της η δουλειά του ενεχυροδανειστή δεν πρέπει να έχει συναίσθημα. «Ρευστό και τρόπο χρειάζεται», μας λέει χαρακτηριστικά ο κ. Γιώργος.
Τα χρυσαφικά ζυγίζονται και έχουν αξία ως μέταλλο, ανάλογα με το βάρος και τα καράτια. Δεν κοστολογούνται ως κόσμημα, βάσει της επεξεργασίας που έχει υποβληθεί. Άλλα αντικείμενα, όμως, κοστολογούνται απλά εμπειρικά, όσο θέλει ο ενεχυροδανειστής. Ρωτήσαμε τον ενεχυροδανειστή αν για άλλα είδη που αγοράζει, όπως π.χ. αυτοκίνητα, μηχανάκια ή έπιπλα, κάνει κάποια έρευνα αγοράς πριν πει τιμή στον ενδιαφερόμενο να τα δώσει ως ενέχυρο. «Όχι, τους λέω μια τιμή που εγώ κοστολογώ εκείνη τη στιγμή. Μπορεί ν’ αγοράσω κάτι από κάποιον 100 ευρώ και να το πουλήσω 500. Αυτός που θα το πουλήσω, μπορεί να το πουλήσει με τη σειρά του 6.000 ευρώ. Δεν υπάρχει αξία σ’ αυτά. Εμένα με ενδιαφέρει να βγάλω το κέρδος μου, δε με νοιάζει αν κοστίζει παραπάνω», λέει χαρακτηριστικά.

«Χρυσαφικά» για ν’ αγοράσει γάλα!
Οι «πελάτες» των ενεχυροδανειστηρίων δεν εκπροσωπούν κάποια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, μόρφωση, φύλο. Οποιοσδήποτε που μπορεί να βρεθεί σε ανάγκη, μπορεί να φθάσει μέχρι εκεί. «Μπορεί να έρθει μια γριούλα, μια νοικοκυρά και ένας ιδιοκτήτης εργοστασίου. Όταν δεν έχεις να πληρώσεις λογαριασμούς και κινδυνεύεις να χάσεις την επιχείρησή σου, θα κοιτάς αυτό που φοράς στο χέρι σου;», μας λέει χαρακτηριστικά ο κ. Γιώργος.
Και συμπληρώνει: «Ο καθένας που βρίσκεται σε ανάγκη για χρήματα, έρχεται σε εμάς. Έχει συμβεί, όμως, να συναντήσω και περιπτώσεις που με συγκίνησαν και πήρα αυτό που μου έδιναν χωρίς να βγάλω κέρδος, μόνο για να τους βοηθήσω.»
«Έχει έρθει μια μητέρα με το παιδί στην αγκαλιά να μου δώσει ένα χρυσαφικό για να πάρει γάλα το παιδί της. Χωρίς ν’ αγοράσω τίποτα της έδωσα λίγα χρήματα για να ψωνίσει. Όλοι όσοι έρχονται εδώ έχουν ανάγκη για χρήματα, όμως υπάρχουν και περιπτώσεις που απλά σε κάνουν να θέλεις να βοηθήσεις», λέει ο κ. Δημήτρης.
Ο ίδιος μάς λέει ότι έχουν πάει και κάποιοι που του ζητούν να τους δανείσει απλά χρήματα. «Δε δέχομαι τέτοιου είδους συναλλαγές. Εγώ αγοράζω μόνο χρυσό ή ασήμι, δε δίνω χρήματα», λέει χαρακτηριστικά.

«Σκοτώνουν» χρυσαφικά
Εκτός όμως από τα ενεχυροδανειστήρια, και τα κοσμηματοπωλεία τον τελευταίο καιρό δέχονται πολλούς πελάτες που πηγαίνουν για να τους πουλήσουν χρυσό. «Πάντα γινόταν αυτό, τώρα όμως περισσότερο», μας λέει κοσμηματοπώλης της Ερμού, διευκρινίζοντας βέβαια ότι τα κοσμηματοπωλεία δεν κρατούν χρυσαφικά ως ενέχυρο, αλλά αγοράζουν χρυσό ως μέταλλο. «Τους τελευταίους μήνες συμβαίνει πιο έντονα να έρχονται να μας πουλήσουν παλιά χρυσαφικά τους για χρήματα, ή να τα ανταλλάξουν με νέα. Δηλαδή μια γυναίκα που θέλει να κάνει δώρο χρυσαφικό σε γάμο, μπορεί να φέρει παλιά χρυσαφικά της για να προσθέσει χρήματα ν’ αγοράσει κάτι καινούργιο για δώρο. Έχει τύχει, όμως, να έρθει και ηλικιωμένη να πουλήσει τη βέρα της γιατί δεν είχε χρήματα να πληρώσει λογαριασμούς», μας λέει ο ίδιος.