Ήταν Φλεβάρης μήνας, πριν 44 χρόνια, όταν γεννήθηκε κι άρχισε να κάνει τα πρώτα αθώα της βήματα η ελληνική τηλεόραση. Ένα γεγονός που πέρασε στα «ψιλά» γράμματα των εφημερίδων: «Τα πάντα για την σημερινή, πιο οργανωμένη εμφάνιση των πειραματικών εκπομπών του ΕΙΡ είναι έτοιμα. Ένας πομπός, έξι φορές ισχυρότερος από τον αρχικώς κατασκευασθέντα, είναι τοποθετημένος στο πιο ψηλό κτήριο των Αθηνών, στο Μέγαρο του ΟΤΕ...» Έγραφαν τα πρωινά φύλλα εκείνης της μέρας. Στην πρωτεύουσα λειτουργούσαν, τότε, γύρω στις 1.200 με 1.500 συσκευές κι σ’ όσα καφενεία τις διέθεταν, οι θαμώνες αυξάνονταν θεαματικά... Από τότε η Ελλάδα καθηλώνεται από τη δύναμη της εικόνας, ανυποψίαστη για το θαύμα που είχε συντελεστεί και… φυσικά το ανέλπιστο μέλλον της.
«Η ελληνική τηλεόραση θα μπορούσε να ήταν άψογη αν δεν είχε δύο ελαττώματα. Δεν είναι ελληνική και δεν είναι τηλεόραση», έγραφε ο σταρ εκείνης της εποχής, ο συμπατριώτης μας Φρέντυ Γερμανός. Πετυχημένος παρουσιαστής εκείνος, έδωσε με τα προγράμματά του δείγματα ποιότητας, μ’ ένα καλά ζυμωμένο μείγμα από σάτιρα, ρεπορτάζ, πληροφορία, σχολιασμό και βεβαίως αρκετό «αλάτι και πιπέρι»... Παρέδωσε μαθήματα τηλε-δημοσιογραφίας, μόνο που οι μεταγενέστεροι έχασαν τη συνταγή και το φαγητό έγινε χάλια… Απέτυχε.
Τα χρόνια περνάνε και στη δεκαετία του ‘80 η τηλεόραση μοντερνίζεται, αφήνει πίσω την ασπρόμαυρη ζωή της και βρίσκει το χρώμα της. Εν τω μεταξύ, ανοίγει και ο δρόμος για την ιδιωτική, η οποία δυστυχώς δεν απέφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Γίνεται πιο «αμαρτωλή» και άπληστη κερδοσκόπος. Τα αντιμετωπίζει όλα με γνώμονα το κέρδος και με στόχο τα νούμερα, το τι πουλάει γενικά, κι αυτό την οδηγεί στο να προσφέρει χαμηλού επιπέδου προγράμματα, να ρίχνει όλα τα φλας και τη λάμψη πάνω στο «ασήμαντο» και να κάνει τη ζωή μας πιο σκοτεινή. Από τότε επικρατεί η πλήρης μεγέθυνση του ασήμαντου!
Σήμερα, η τηλεόραση ως μέσο ευρείας και άμεσης ενημέρωσης, αποτελεί το πλέον δημοφιλές μέσο ψυχαγωγίας, επιφέροντας με τις επιδράσεις της πολλές αλλαγές και πλήρη κυριαρχία στην καθημερινότητα της σύγχρονης ζωής μας. Έφτασε σε σημείο να εξαγοράζει ήθη και να διαμορφώνει συνειδήσεις μιας κοινωνίας εθισμένης σ’ αυτήν. Κομμάτι της και γέννημα των πολλών δεινών που μας συμβαίνουν. Έκλεψε, κυριολεκτικά, τον ελεύθερο χρόνο μας και τον μετέτρεψε στο «απόλυτο ναρκωτικό», το πιο ισχυρό και το πιο επικίνδυνο… κι εμάς χρήστες και δεσμώτες της. Δίχως μέτρο.
Δίχως υλικά ποιότητας, δίχως αξίες και πρότυπα, μπαινοβγαίνει νυχθημερόν στο σπίτι μας και μας «σερβίρει» μέσα από τη γυάλινη οθόνη της, με τον πιο ευτελή τρόπο, ένα σωρό σκουπίδια, αφού έτσι εννοούν εκείνοι τον πολιτισμό και την ψυχαγωγία. Βλέπουμε καθημερινά το ψέμα να μεταλλάσσεται σε αλήθεια, η σεμνότητα κι ο σεβασμός σε θράσος, σε κυνισμό, σε ξεδιαντροπιά και χυδαιότητα! Όλα θυσιάζονται στο βωμό της υψηλής θεαματικότητας. Παντού. Στα πρωινά, στα μεσημεριανά, στα απογευματινά σόου τους, ακόμα και στο σοβαροφανές «δελτίο ειδήσεων». Δεχόμαστε όλους αυτούς τους άσχετους αστέρες της υποκουλτούρας, της πολιτικής, της «Τέχνης», της «διανόησης» - υποκατάστατα ονείρων - να μας σέρνουν θαρρείς απ’ τη μύτη και να μας μετατρέπουν σε δέκτες της όποιας ξευτίλας και ντροπής. Προσπαθούν να μας κάνουν να χωνέψουμε, τελικά, πως καμμιά αξία δεν έχει θέση και καμμιά λογική δεν μπορεί να της αντιπαρατεθεί.
Ευγνώμονες στη φυλακή του καναπέ μας, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, μένουμε αμήχανοι, άβουλοι, έρμαια «νούμερα τηλεθέασης» και «πολιτισμένοι» θεατές του τέλειου εξευτελισμού μας… Βιώνουμε την εποχή της απόλυτης παρακμής, βλέποντας, μέσα από την τηλεοπτική σαβούρα της μιζέριας και της κατολίσθησης, να «αναδεικνύεται η Ελλάς της ψηφιακής αρένας, αντανάκλαση της χειρότερης, της πιο παρακμιακής εικόνας της: της υποκρισίας, της υπερβολής, της αναξιοπρέπειας, του έρποντος ρατσισμού, του χυδαίου κουτσομπολιού, της αγοραπωλησίας»…

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.