Κι ενώ η Δικαιοσύνη ερευνά το θέμα των περιουσιακών στοιχείων της Μονής του Αγίου Ραφαήλ και το πώς αυτά πέρασαν, έξω από κάθε κανόνα Εκκλησιαστικού και όχι μόνο Δικαίου, στην ιδιοκτησία τής κατά τα άλλα ακτήμονος ηγουμένης της Μονής, Ευγενίας Κλειδαρά, έκπληξη προκαλεί η «αντεπίθεση» που επιχειρείται από μέρους μερίδας λαϊκών. Της ολιγομελούς ομάδας των λαϊκών που στην πραγματικότητα διοικούν σήμερα το μεγάλο μοναστήρι-πανελλαδικό προσκύνημα και οι οποίοι σχεδιάζουν την αγιοποίηση της γηραιάς και βαρύτατα ασθενούς ηγουμένης και τον έλεγχο των μεγάλων εισοδημάτων της Μονής.
Πρόκειται για ένα πραγματικό πραξικόπημα τα όσα συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή στη διοικούμενη από ομάδα λαϊκών Μονή. Μάλιστα, μια οικογένεια εξ αυτών έχει εγκατασταθεί κυριολεκτικά μέσα στο μοναστήρι. Διοικώντας και διαχειριζόμενη το σύνολο των μεγάλων εσόδων του. Πέραν του ότι αυτό αποτελεί σοβαρό ποινικό αδίκημα, αφού η Μονή ΔΕ διοικείται και ΔΕ διαχειρίζεται από όργανα που προβλέπονται και από το Εκκλησιαστικό Δίκαιο, και τα οποία στην περίπτωση μας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, αποτελεί και σοβαρότατη παραβίαση της παράδοσης και των κανόνων που διέπουν το μοναστικό βίο. Πώς αλήθεια ένας άνδρας μένει μέσα σε γυναικείο μοναστήρι; Ακόμα και με την ιδιότητα του λαϊκού υπαλλήλου, γιατί έχει εγκατασταθεί μέσα στο μοναστήρι; Πώς γίνεται να έχει εγκατασταθεί μέσα στο μοναστήρι με τη σύζυγό του και τα άλλα μέλη της οικογένειάς του, με ό,τι αυτό σημαίνει για το τι πράττει μια οικογένεια λαϊκών μέσα σε ένα μοναστήρι όπου κατά τα άλλα κυριαρχούν οι βασικές μοναχικές αρχές, η ακτημοσύνη, η υπακοή και… η παρθενία!



Χαρακτηριστικότερη απόδειξη της προκλητικότητας πλέον με την οποία η συγκεκριμένη ομάδα των λαϊκών διοικεί τη Μονή, είναι η επίσκεψη προ ημερών του Μητροπολίτη Μυτιλήνης κ.κ. Ιακώβου με τον επισκεπτόμενο τη Μυτιλήνη Επίσκοπο Απαμείας (της Αστόρια στη Νέα Υόρκη) κ.κ. Βικέντιο, οι οποίοι μάλιστα μετέφεραν και λείψανα του Αγίου Ακινδύνου, προκειμένου να προσκυνήσει η ηγουμένη και οι άλλες μοναχές.
Οι δυο Αρχιερείς έγιναν δεκτοί από τον εν λόγω λαϊκό, ο οποίος τους ανακοίνωσε (με ποια ιδιότητα άραγε;) ότι «η Αγία Μανούλα προσεύχεται» και στην πραγματικότητα αποπέμποντάς τους από το μοναστήρι.

Επιστολές με γνωστό περιεχόμενο
Η αντεπίθεση, λοιπόν, που επιχειρείται, ιδιαίτερα στα όσα αποκάλυψε το «Ε» σχετικά με το βίο και την πολιτεία της ηγουμένης επί μια ολόκληρη 45ετία, εξαντλείται στη δημοσίευση στον τοπικό Τύπο της Μυτιλήνης επιστολών υποτιθέμενων προσκυνητών της Μονής του Αγίου Ραφαήλ, τη μέρα της γιορτής του αγίου, την περασμένη Λαμπροτρίτη. Πρόκειται για απαράδεκτες θεολογικά, αλλά και από πλευράς χριστιανικής, ηθικές επιστολές που βγαίνουν στο φως η μια μετά την άλλη. «Είναι απαράδεκτες», έλεγε χθες γνωστός θεολόγος στον οποίο τέθηκαν υπ’ όψιν. «Καταδικαστέες θεολογικά, δεν έχουν καμμία σχέση με την ορθοδοξία και το χριστιανισμό. Αποτελούν δείγμα ενός παραθρησκευτικού φαινομένου που θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί και από την επίσημη Εκκλησία.» Κι η επίσημη Εκκλησία; Δυστυχώς, αλλά για μη κατανοητούς λόγους, σιωπά. Ακόμα και για το σκανδαλισμό που προκαλείται στους πιστούς από τη δημοσίευση των γελοίου δογματικά περιεχομένου επιστολών.
Τι περιλαμβάνουν όμως στ’ αλήθεια οι επιστολές αυτές; Ποια η σχέση τους με το παραθρησκευτικό-αιρετικό πόνημα που κυκλοφορούσε κάποτε στο μοναστήρι με συγγραφές τον ιερέα Αντωνακάκη και αποτέλεσε αφορμή για πραγματική εξέγερση ιερέων και τελικά την απόσυρσή του;



Γραφική;
Πριν μήνες, από το «Ε», στο πλαίσιο της μεγάλης του έρευνας για τη Μονή του Αγίου Ραφαήλ, έμπαινε το ερώτημα σχετικά με το ρόλο της ηγουμένης. Πολλοί είναι αυτοί, γράφαμε, που απλά την αντιμετωπίζουν σα μια «γραφική περίπτωση» μιας γυναίκας με απωθημένα λογοτέχνη, που δεδομένων των χρημάτων που διαθέτει αγοράζει «λογοτεχνικά εύσημα», ενώ η κολακεία στην οποία είναι επιρρεπής μερικές φορές φτάνει την υπερβολή της «αγιοποίησης»!
Άλλοι πάλι, σημειώναμε, υποστηρίζουν ότι κάθε άλλο παρά μια αθώα γραφική περίπτωση είναι η λειτουργία της ηγουμένης. Λένε πως δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα - και μάλιστα επικίνδυνο στην εποχή μας - υπαρκτό παραθρησκευτικό φαινόμενο, μέσω του οποίου, μάλιστα, μια ολόκληρη κοινωνία εθίζεται στη λογική τού «καλό κι άγιο είναι ό,τι φέρνει χρήμα». Και αφού το να έρχονται χρήματα σε ένα νησί σαν τη Λέσβο, με σχεδόν καθόλου επενδύσεις, είναι «θαύμα», ας ανεχθούμε και τη «θαυματουργή» δράση της «αγίας» κ. Κλειδαρά.



Στην έρευνά μας αυτή είχαμε μάλιστα αποκαλύψει παλιότερη επιστολή διαμαρτυρίας 15 ιερέων της Μητρόπολης Μυτιλήνης προς το Μητροπολίτη για την πρακτική της ηγουμένης στο Μοναστήρι. Επιστολή που έμεινε αναπάντητη, και όταν εστάλη, αλλά και όταν δημοσιοποιήθηκε πριν λίγους μήνες…
Η ίδια η ηγουμένη του Αγίου Ραφαήλ δε διστάζει, και στο παρελθόν, αλλά και τώρα, να μιλήσει για το «θεόπνευστο» συγγραφικό της έργο.
«Και το σπουδαιότερο είναι - έλεγε στον αρχηγό ΓΕΣ που την επισκέφθηκε το μεσημέρι της Κυριακής 23 Φεβρουαρίου 1997, αμέσως μετά τα πασίγνωστα στο πανελλήνιο σκανδαλιστικά εγκαίνια του Αγίου Θεοδώρου στην Παγανή, με την προσωπογραφία της μαζί με τον Άγιο Θεόδωρο, ως κτήτορος της Μονής, για να της επιδώσει τη διαμνημόνευση του υπουργείου Εθνικής Άμυνας για την οικονομική συνδρομή της στην ανέγερση του ναού στην έδρα του Στρατηγείου - είναι ότι «ένα βιβλίο μου αν το πάρει κανείς αλλάζει ο ψυχικός του κόσμος». Καθηγητές πανεπιστημίου εκφράζουν τα καλύτερα λόγια γιατί αισθάνονται και αυτοί την αλλαγή του ψυχικού τους κόσμου. Και αυτό δεν είναι ανθρώπινο. «Είναι του Θεού υπόθεση. Δεν είναι δυνατό να πάνε σε όλα τα κράτη του κόσμου τα βιβλία μου. Και δεν μπορεί να αλλάζει ο ψυχικός σου κόσμος από ένα βιβλίο αν αυτό δεν είναι του Θεού υπόθεση. Δεν είναι ανθρώπινο.»



Πέρα από την ίδια βέβαια, για τα «θαυματουργά βιβλία» της ηγουμένης έχουν μιλήσει και άλλοι. Ο πρώην ιερέας του μοναστηριού του Αγίου Ραφαήλ Ιωσήφ Αντωνακάκης, ο οποίος και παρουσιαζόταν όσο ζούσε στη Μυτιλήνη σαν καθηγητής Πανεπιστημίου του New Jersey των ΗΠΑ, σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 1990 με τον τίτλο «Τρύγος στα σαράντα θεόπνευστα συγγράμματα της Ηγουμένης Ευγενίας» αναφερόταν σε ανάλογες με τις πρόσφατες επιστολές ανοησίες, που υποχρέωσαν το Μητροπολίτη να τον εκδιώξει από το μοναστήρι, ενώ το βιβλίο αποσύρθηκε, τουλάχιστον από τα βιβλιοπωλεία-μαγαζάκια του μοναστηριού.
Στο βιβλίο του Αντωνακάκη, λοιπόν, γίνονταν αναφορές στη «μεγαλειώδη Μορφή της Ηγουμένης αντάξια των Αγίων» στη «μόνο μια Πνευματική Μητέρα, την Αγία Ηγουμένη Ευγενία, που με τη χάρη του Θεού γεννά πνευματικά εκατομμύρια ανθρώπους [...] Είναι πραγματική απόγονος των Αγίων ενδόξων Αποστόλων και Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας», αλλά και στο θαυματουργικό ρόλο των βιβλίων της. «Όποιος τα διαβάσει», γράφει, «αμέσως θαυματουργικώς θεραπεύεται. Σα να ακουμπά επάνω στην ματωμένη πλευρά του Θεανθρώπου Ιησού» (σελ. 101).
Η προσπάθεια δημιουργίας κλίματος αγιοποίησης της ηγουμένης Ευγενίας Κλειδαρά στην οποία αρέσκονταν η ίδια η ηγουμένη και σήμερα προωθούν οι περί αυτήν, ήρθε έντονα στο φως με αφορμή την περιβόητη πολυσυζητημένη εικόνα της, που φιλοτεχνήθηκε στο ναό του Αγίου Θεοδώρου της Μυτιλήνης. Το προαναφερθέν βιβλίο του κ. Αντωνακάκη, που ένα πρωί το 1992, λόγω των αντιδράσεων που προκάλεσε, εξαφανίσθηκε όπως και η εικόνα της «Αγίας μανούλας» λίγα χρόνια αργότερα, αναφερόταν στην «Αγία», «Ισαπόστολο», «Άγια Θεοφόρο» ακόμα και στην... «εικονίζουσα το πρόσωπο του ίδιου του Χριστού» και άλλα πολλά, ηγουμένη της Μονής του Αγίου Ραφαήλ.



Έγραφε το βιβλίο του Αντωνακάκη, που και αυτό όπως και όλα τα άλλα απαυγάσματα κολακείας βιβλία και άλλες δημοσιεύσεις που αναφέρονται στο «πνευματικό έργο της Αγίας Μητέρας» χρηματοδοτήθηκαν από την ίδια και μάλιστα μερικές φορές ελαφρώς... «υπερτιμολογημένα»:
«Ατενίζοντες το Φως του Θεού θα βυθίζεστε στη γαλήνη Του, την οποία εκφράζει η Βιβλική Μορφή της Οσιολογιωτάτης Ηγουμένης Ευγενίας, που άγγιξε την ανεξιχνίαστη και μυστηριακή Μορφή του Κυρίου. Σαν άλλος Ευαγγελιστής Ιωάννης προσφέρει την αγάπη του Θεού μέσα από τα βάθη της καρδιάς της...» (σελ. 12). «Η Αγία Ηγουμένη Ευγενία είναι κλητή και εκλεκτή Απόστολος του Χριστού, στύλος της εκκλησίας και το Μουράγιο της καλής ελπίδας» (σελ. 16). «Στο πρόσωπο της Ηγουμένης Οσίας Ευγενίας βλέπουμε τον Ιησού, τον Λυτρωτή μας και Σωτήρα του κόσμου» (σελ. 39). «Όταν κοιτάξουμε την Αγία Μητέρα, όταν βλέπουμε τη Μορφή της αισθανόμαστε ένα δέος, γιατί συναντούμε τον Ιησού Χριστό και δεν νιώθουμε πως βλέπουμε άνθρωπο» (σελ. 45). «Η Αγία Ηγουμένη κατέστη αληθής Ισαπόστολος των Αγίων Αποστόλων του Κυρίου» (σελ. 91). «Η Αγία Ηγουμένη Ευγενία είναι η θεωμένη εν Χριστώ Ισαπόστολος που εκφράζει δια των έργων και της ζωής της τον Χριστό» (σελ. 92). «Δεν την είδα ποτέ να πατεί στη γη, πέφτουν στη γη σαν ακτίδες οι σκέψεις της και γίνονται φως [...]. Τέτοια ταπείνωση, τέτοια απλότητα έχουν μόνο οι Άγγελοι, μα κι Εκείνην “βραχύ τι παρ’ αγγέλοις την έπλασε”» (σελ. 140). «Είναι μαζί μας ο Κύριος μέσω των Αγίων του και της Αγίας Μητέρας Ευγενίας. Είναι ανάμεσά μας. Μας ομιλεί με τα αγιασμένα χείλη της σεβασμίας Ηγουμένης και τα συγγράμματά της» (σελ. 159). «Η Αγία Ηγουμένη Ευγενία λοιπόν, η πάμφωτη και ευλογημένη ψυχή της Αγίας Τριάδος, η Μήτηρ που είναι Θεολόγος σαν τους Άγιους Πατέρες» (σελ. 253). «Στο Αγιασμένο της Πρόσωπο συναντούμε το μεγαλείο των Μεγάλων Αγίων» (σελ. 287). «Χριστιανική ειλικρίνεια, που στο Αγιασμένο Πρόσωπο της Αγίας Ηγουμένης Ευγενίας, Ο Θεάνθρωπος Ιησούς μας την υποδεικνύει Φως να μπορέσουμε να δούμε την Προφήτιδα και Ισαπόστολό Του» (σελ. 305).

ΑΥΡΙΟ
Οι «Αντωνακάκειες» επιστολές από το… «πουθενά»