Πώς καταντήσαμε, λαός απελπισμένος που δεν του φθάνει η ταλαιπωρία του, έχει ν’ ακούει, εκτός των άλλων, αυτό το ανεκδιήγητο «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Όχι, αγαπητέ κύριε Θοδωρή, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Δεν ήταν στο φαγοπότι ο μισθωτός κυρ-Αντώνης ούτε ο συνταξιούχος κυρ-Γιώργος, που για την εκάστοτε μικρή τους αύξηση προσπαθείτε να τους προσάψετε κατηγορίες.
Δεν ήταν η κυρία Άννα η πολύτεκνη, που εσείς τολμάτε να καμαρώνετε για το επίδομα-ψίχουλα που της παρέχετε ενώ ξέρετε ότι δε φθάνουν ούτε για πάνες του μωρού της.
Δεν ήταν η χαροκαμένη κυρία Δέσπω, που ώσπου να της βγάλετε τη σύνταξη μετά το χαμό του άντρα της, της έβγαλε την ψυχή αυτό το τέρας της γραφειοκρατίας που υποσχεθήκατε να δαμάσετε, ενώ εκείνη περιπλανιόταν εδώ κι εκεί για δανεικά να θρέψει τα ορφανά της.
Φυσικά κι έλειπε απ’ αυτό το φαγοπότι κι ο γιατρός στο Διδυμότειχο, που με τα ελάχιστα πενιχρά μέσα τού ΕΣΥ προσπαθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Μην τον μπερδεύετε με τους όποιους μεγαλογιατρούς με τα περιβόητα φακελάκια. Αυτούς ακόμα να τους αγγίξετε.
Δεν ήταν ούτε η καθηγήτρια από τη Δράμα, που μετά από αλλεπάλληλους και ψυχοφθόρους διαγωνισμούς ΑΣΕΠ κατάφερε να βρεθεί στο Μαραθόκαμπο Σάμου, μακριά από τον άνδρα της και το παιδί της, που μεγαλώνει χωρίς τη μητρική αγκαλιά, αλλά με της μεσόκοπης γιαγιάς του. Όσο για τις αποδοχές, δεν επαρκούν ούτε για ενοίκιο.
Τι να πει κανείς και για τον εικοσιπεντάχρονο άνεργο Στάθη; Ζητά συγγνώμη που δεν ήταν παρών, αφού είχε να καλύψει τόσα χιλιόμετρα για να κάνει το γύρο της Γης επτά φορές πεζός, μοιράζοντας βιογραφικά απαριθμώντας πτυχία προς ανεύρεση εργασίας κι άλλοτε να συμπληρώνει μακροσκελείς αιτήσεις για μια τετράμηνη σύμβαση.

Δεν ήταν βέβαια ούτε ο καπετάν-Στρατής ο ψαράς, που με την ψαρόβαρκα, βγαίνοντας από κάποιο μικρό λιμανάκι της Λέσβου, δεν είναι σίγουρος αν ο θαλασσινός δρόμος βγάζει εμπρός του ψάρια ή θεριά κύματα που θα τον εξαναγκάσουν να γυρίσει πίσω με αδειανά τα δίχτυα του.
Απόντες και οι άτυχοι νεαροί ο Γιώργος και ο Γιάννης, οι ειδικοί φρουροί της ομάδας δίωξης εγκλήματος ΔΙΑΣ. Εκείνοι είχαν ταχθεί να προστατεύουν την κοινωνία από τα παράσιτά της. Αυτοί οι ιππότες της ασφάλτου νυχθημερόν έδιναν τη μάχη αγέρωχα επάνω στις μηχανές τους ρισκάροντας τη ζωή τους, κι όμως τολμούσαν. Την πίστη τους στο καθήκον την πλήρωσαν ένα πικρό δειλινό με το ακριβότερο τίμημα, μ’ αυτό της ίδιας της ζωής τους.
Δεν ήταν λοιπόν ούτε αυτοί, μα ούτε κι εγώ, που για την αποκατάσταση της υγείας μου δεινοπαθώ να βρω κρεβάτι σ’ ένα από τα αδιοργάνωτα και με τις τεράστιες ελλείψεις σ’ έμψυχο και άψυχο υλικό νοσοκομεία.
Δεν ήταν γενικά ο απλός λαός σ’ αυτό το φαγοπότι που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού, στην οικονομική εξαθλίωση, στην κατάρρευση αξιών.
Μην προσπαθείτε λοιπόν μέσα στ’ αδιέξοδα της δικής σας πολιτικής να ψάχνετε για συνενόχους ανάμεσα σ’ εμάς τους απλούς πολίτες, τους Έλληνες τους περήφανους, τους Έλληνες που ζυγόν δεν υπομένουν. Πώς να υπομείνουν λοιπόν αυτόν του Δ.Ν.Τ.;
Οι Έλληνες δεν υποτάχθηκαν στην μπότα του κατακτητή Γερμανού, να υποταχθούν στον κλώνο του, την κυρία Μέρκελ;
Άδικα προσπαθείτε να μας υποβάλετε, κύριε Θοδωρή. Δεν πρόκειται να μας κάνετε να νιώθουμε εμείς ενοχές. Ενοχές νιώθουμε μόνο που επιτρέψαμε να μας παραμυθιάζουν κάποιοι κρύβοντάς μας τη σκληρή αλήθεια μέσα σε φανταχτερά σελοφάν.
Σταθερά λοιπόν επιμένω. «Όχι, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, κύριε Θοδωρή.»