- Βλέπεις μέσα στο φεγγάρι δυο σκιές;
- Ναι, απάντησα απορημένος και χαρούμενος, που κάποια ωραία ιστορία θα μου έλεγε η μητέρα μου.
- Είναι δυο παιδάκια.
- Τι; Παιδάκια; ρώτησα τρομαγμένος τώρα.
- Ναι, είναι δυο αδερφάκια που το ένα μαρτυρούσε το άλλο.
- Και πώς πήγανε εκεί; Ξαναρώτησα με γουρλωμένα μάτια.
- Δεν πήγανε. Ο Θεός τα έστειλε για να τα τιμωρήσει.
- Και δε θα ξανάρθουν στη γη;
- Πώς να γυρίσουν αφού είναι τιμωρημένα. Εκεί θα μείνουν για πάντα.
Θυμάμαι είχα αρχίσει να τρέμω, κι ας ήταν Αύγουστος. Και έκανα την επόμενη ερώτηση.
- Δηλαδή είναι πολύ κακό να μαρτυράς;
- Ναι. Γι’ αυτό κι ο Ιούδας κρεμάστηκε στο δέντρο.
Τώρα τα πράγματα είχανε δυσκολέψει κι ένιωθα δυο σιδερένια χέρια να με σφίγγουν, να πνίγομαι. Όμως, τραυλίζοντας, το τόλμησα.
- Δηλαδή… που… μαρτύρησα το Μιχαλάκη…
- Δεν ξέρω, μα αν το ξανακάνεις μπορεί και να σε στείλει κι εσένα εκεί.
Άξαφνα ο ουρανός άρχισε να χαμηλώνει, να μαυρίζει κι ένιωθα έναν καυτό αέρα να με αρπά, να με σβουρίζει και να με σφεντονάει αψηλά. Αν δεν ήμουνα τρίχρονος μπόμπιρας, θα πήγαινα από εγκεφαλικό ή έμφραγμα.
Εκείνο όμως που σίγουρα έγινε, είναι ότι δεν ξαναπρόδωσα τον αδερφό μου έστω κι αν μου έτρωγε την καλύτερη μπουκιά, ή αν με έδερνε. Το ψυχικό τραύμα απόμεινε αθεράπευτο.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κι ο δάσκαλος· ο Γιάννης.
- Γιατί μαρτύρησες το συμμαθητή σου;
- Μα, κύριε… έκανε…
- Σκασμός.
- Κύριε, αυτός φταίει…
- Α, ναι; Για έλα εδώ.

Το «έλα εδώ» σήμαινε άνοιξε τα χέρια σου και μέτρα τις «βιτσιές» που θα πέσουν μέχρι να κοκκινίσουν τα δάχτυλα.
Ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, βέβαια, είναι αυτά για τους σημερινούς νέους, μα, πώς να το κάνουμε. Έτσι μεγάλωσε η γενιά μας κι ευτυχώς, γιατί ήταν ελάχιστοι οι δωσίλογοι κι οι σπιούνοι τα δύσκολα χρόνια που περάσαμε.
Όμως, από εκεί μέχρι του σημείου να αφήνουμε το διπλανό να παρανομεί εις βάρος του συνόλου, υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Κι αυτό δεν μας το διδάξανε γονείς ούτε δασκάλοι. Εμείς οι απλοί πολίτες καλούμαστε να σκεφτούμε και να κάνουμε τη διαφορά, πράξη.
Σήμερα, δεν μαρτυρεί κάποιος τον άλλον όχι από καλοσύνη ή από φόβο μην πάει στο φεγγάρι, αλλά από αδιαφορία, από φόβο για αντίποινα, ή επειδή κι αυτός είναι ή σκοπεύει να είναι παράνομος. Κι όπως λένε, «Κόρακας κοράκου μάτια, δε βγάζει».
Και σκέφτομαι, τι θα με δίδασκε η μάνα μου αν ξαναγεννιόμουν τώρα κι έβλεπε να γίνονται εγκλήματα, κλοπές, παρανομίες, βιασμοί κι εκβιασμοί, μπορεί και τρομοκρατίες μπροστά μας;
Να πίνω τα ουζάκια μου και να κοιτώ από την άλλη;
Θα με προόριζε για το πυρ το εξώτερο αν έκανα ένα τηλέφωνο στον αρμόδιο, έστω κι αν είναι κι αυτός αδιάφορος;
Θα μου έλεγε τάχα να συμμετέχω σε μια ασυδοσία, σε μια υπόθαλψη της αβεβαιότητας, μέχρι κάποτε να απαλλαγούν οι παρανομούντες και να ξεκινήσουν απεργία πείνας για δικαίωσή τους οι καταπατητές οικοπέδων και θεσμών;
Τι θα μου έλεγε άραγες;