Πριν προσπαθήσουμε να εκτιμήσουμε ποια είναι η φύση της σημαντικής αυτής υποκατηγορίας της συναισθηματικής λειτουργίας του ψυχισμού του ανθρώπου στους ηγέτες, θα ήταν χρήσιμο να κάνουμε μια γενική ψυχολογική προσέγγιση στη σημασία που έχει αυτή η λειτουργία για την ατομική ευτυχία, αλλά ταυτόχρονα και την επιβίωση του συνόλου και κατ’ επέκταση του ανθρώπινου είδους. Και συνδέω σκόπιμα την ύπαρξη της κοινωνίας με την επιβίωση του είδους. Γιατί είναι αναμφίβολο το ότι, αν διαλυθεί η κοινωνική δομή της ανθρώπινης φύσης, τότε η έννοια του είδους χάνεται. Ολομόναχοι πίθηκοι θα κυκλοφορούν σε μια καμμένη από υπερσύγχρονα όπλα γη, όταν τα όπλα αυτά βρεθούν στα χέρια «πιθήκων ηγετών» από αυτούς που πληθαίνουν στην εποχή μας.
Ένα βασικό ψυχολογικό ερώτημα είναι ποια λειτουργία είναι πιο σημαντική για τον άνθρωπο, η σκέψη ή το συναίσθημα; Φαίνεται ότι η σκέψη, η νόηση πιο εξειδικευμένα, αποτελεί το εργαλείο του εγκεφάλου για την προσαρμογή του ανθρώπινου είδους και την επιβίωσή του, καθώς συνδέεται άμεσα με την επιστήμη και την τεχνολογική ανάπτυξη. Όμως, η επιβίωση της ανθρώπινης κοινωνίας έδειξε ότι πολλές φορές στηρίχθηκε στο συναίσθημα και συγκεκριμένα στα κοινωνικά λεγόμενα συναισθήματα, την αγάπη δηλαδή, τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, την επικοινωνία και την προβλητική ταυτοποίηση, δηλαδή τη δυνατότητα να ταυτισθείς ψυχικά με τον άλλο. Αλλιώς ο τεχνολογικός πολιτισμός, αν διασπαστεί η συναισθηματική επικοινωνία και δομή της κοινωνίας, γίνεται μέσο καταστροφής για τον πολιτισμό και την εξέλιξη. Η ατομική ενέργεια μπορεί να γίνει όπλο καταστροφής στα χέρια αντικοινωνικών προσωπικοτήτων, χωρίς συμπόνια και αγάπη, να γίνει ακτινοβολία που θεραπεύει τον καρκίνο όταν τη χειριστούν οι κάτοχοι της γνώσης, με τρυφερότητα, αλληλεγγύη και ανθρωποκεντρικά συναισθήματα.
Όλος αυτός ο μακρύς πρόλογος δομήθηκε για να απαντήσουμε στο ερώτημα: Ποια είναι η αρετή του ηγέτη ή, ας πούμε, η λειτουργία που θα ευνοήσει την ειρήνη άρα την ευημερία και την ευτυχία του λαού; Το συναίσθημα ή η σκέψη; Ή μήπως είναι η σοφή πλανητική γνώμη ότι το μέτρο, η αρμονία και η ισορροπία παράγουν ηθική (αρετή); Ποιος πρέπει να κυβερνά την ψυχή του ηγέτη; Η νοημοσύνη ή το συναίσθημά του; Πιστεύω ότι τη συνοχή της κοινωνίας αν ο ηγέτης ενδιαφέρεται γι’ αυτήν, αν δηλαδή έχει τα απαραίτητα κοινωνικά συναισθήματα που μαζί τους έλκουν τα συναισθήματα αγάπης για την τέχνη, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, μειώνει η έμφυτη επιθετικότητα των ηγετών, που είναι καταστροφική, διασφαλίζοντας αυτήν τη συνοχή.
Μια φτωχότερη, όχι τόσο τεχνολογικά εξελιγμένη κοινωνία, με βασικό στόχο την κοινωνική πρόνοια, που αποτελεί το αποκορύφωμα της αγάπης και αλληλεγγύης ανάμεσα στους ανθρώπους, είναι το ζητούμενο. Αποτελεί την πιο σίγουρη εγγύηση για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Αλλιώς, πολιτικές συγκρούσεις, ταξικές διαφορές, επαναστάσεις, τρομοκρατίες, νωθρότητα από χλιδή και καταναλωτισμό δυναμιτίζουν την επιβίωση και την εξέλιξη. Η παράνοια του φόβου στο δυτικό πολιτισμό και η παράνοια των τρομοκρατών από την άλλη, καταστρέφουν την ευτυχία και την προοπτική για την ανθρωπότητα.