Όποιος παίζει σκάκι, έστω και σε επίπεδο αρχαρίου, έρχεται σε επαφή με κάποιους «κώδικες τιμής» ας πούμε, που δεν είναι εύκολο να τους συναντήσεις, ούτε σε άλλα παιχνίδια και πολύ περισσότερο ούτε στον καθημερινό «στίβο μάχης». Μέσα από αυτήν την επιτραπέζια «μάχη», που επιδιώκεις να παίζεις με ανώτερους ή τουλάχιστον ισάξιους παίκτες, γεύεσαι με πολύ γλυκό τρόπο τη χαρά της νίκης και δέχεσαι με περηφάνεια την πίκρα της ήττας. Δε θα ακούσεις ποτέ τον ηττημένο να αποκαλεί το νικητή «κωλόφαρδο»!!! Δε θα λογιζότανε ως σκακιστής, αλλά ως ταβλαδόρος και μάλιστα της κακιάς ώρας!!
Το σημαντικό σημείο του παιχνιδιού, όμως, είναι το σχέδιο. Από κάπου ξεκινάς, βαδίζεις σε συγκεκριμένο μονοπάτι, με σκοπό να κερδίσεις. Όχι τυχαία, αλλά με σχέδιο και καλή προετοιμασία. Είναι περίεργο, όμως, σε μια καλή παρτίδα, η καρδιά χτυπάει σαν τρελή και η αδρεναλίνη σκαρφαλώνει στα «κόκκινα». Εκεί πρέπει να κρατήσεις την ψυχραιμία σου για να γλυτώσεις την επικείμενη πανωλεθρία.
Δεν είναι εύκολο αν δεν έχεις προετοιμαστεί κατάλληλα. Αν δεν έχεις μπει στο ρόλο, αν δεν έχεις αυτοσυγκέντρωση. Ένα μικρό σφάλμα, ένας «αδικοχαμένος» στρατιώτης, αρκεί για να γυρίσει η πλάστιγγα υπέρ του αντιπάλου.
Με λίγα λόγια, είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι, εφαρμογές του οποίου μπορούμε να βρούμε στην οικογένειά μας, στις φιλίες μας, στις δουλειές μας, στην κοινωνία μας.
Στην Ελλάδα τού χτες, του σήμερα και του αύριο υπάρχουν κάποιες εφαρμογές του; Έχουμε δει κάποιες κινήσεις που να δηλώνουν την ύπαρξη σχεδίου και την προοπτική κατακτήσεως της «νίκης»- ευημερίας;
Υπάρχει πρώτα από όλα ένας αντίπαλος, και δεν είναι ο κακός μας εαυτός. Όλο αυτό το αλισβερίσι για την κυριαρχία μέσω των χρεών, οι ζώνες και οι περιοχές επίδρασης, οι «μεγάλες δυνάμεις» και τα προτεκτοράτα, ίσως είναι μόνο οι παρυφές του βουνού που πρέπει να ανεβούμε και να κατακτήσουμε.
Πόσα πράγματα, πόσες αποφάσεις παίρνονται πίσω από την πλάτη μας. Όλοι οι αόρατοι και ορατοί εχθροί μας, ενωμένοι, παίζουν σκάκι την ώρα που εμείς κοιμόμαστε και βρίσκονται πολλές κινήσεις μπροστά μας.
Εμείς από την άλλη πλευρά του τραπεζιού, στείλαμε το Σημίτη ως πύργο του εκσυγχρονισμού και τον Καραμανλή ως βασιλιά του ύπνου, μόνους χωρίς στήριξη, να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά· και η παρτίδα ήταν χαμένη εξ αρχής.
Τώρα βγάλαμε τον ΓΑΠ ως ιππότη Δον Κιχώτη, να τα βάλει με τα θηρία, τις μάγισσες και τα τέρατα. Μόνο του...
Οι κινήσεις του; Σπασμωδικές, δηλώνουν την έλλειψη αυτοπεποίθησης. Παντού λάθη, ατέλειες και πισωγυρίσματα. Όμως...
Είναι στη μέση της σκακιέρας μόνος, με τον «εχθρό» απέναντι και τους ημετέρους πίσω του να τον μέμφονται για τις κινήσεις του. Όχι κατ’ ανάγκη άδικα. Λίγο το σήριαλ με τις συνεχόμενες αυξήσεις του Φ.Π.Α., που οι μισοί Έλληνες τρέχουν κάθε τρεις και λίγο με τις ταμειακές μηχανές στα χέρια για τις απαραίτητες διορθώσεις, λίγο η περαίωση που δηλώνει εισπρακτική αδυναμία, δίνουν πάτημα σ’ αυτούς που δεν κάνουν τίποτε άλλο εκτός από κριτική.
Δε χρειαζόμαστε λόγια του αέρα και πυροτεχνήματα από την αντιπολίτευση. Χρειαζόμαστε, όμως, ενιαίο μέτωπο. Ας αναλάβουν και οι 300 τις ευθύνες τους για την αντιμετώπιση της εμπροσθοφυλακής του εχθρού, που απαρτίζεται από τραπεζίτες και κερδοσκόπους.
Και αν δεν καταφέρουμε την κίνηση «ματ», τουλάχιστον θα αποδείξουμε πως μπορούμε να είμαστε σκακιστές επιπέδου και όχι ταβλαδόροι της κακιάς ώρας...