«Προεκλογικός πυρετός σε όλη τη χώρα»! Ο τίτλος περνούσε στο κάτω μέρος της οθόνης, κόκκινο της φωτιάς, για να δώσει εύληπτο νόημα στο περιεχόμενο του πρώτου θέματος ενός δελτίου ειδήσεων, το βράδυ της περασμένης Παρασκευής.
Πυρετός; Πού τον μέτρησαν;
Και γιατί το δικό μου θερμόμετρο δείχνει υποθερμία;
Οι ειδικοί των δημοσκοπήσεων (που κάνουν διαρκώς, αλλά απαγορεύεται να μαρτυρήσουν δημόσια, δημοσκοπήσεις) επιβεβαιώνουν τη δική μου αίσθηση, όχι τον τίτλο: «Ποτέ άλλοτε, ούτε σε ευρωεκλογές, δεν έχω συναντήσει τόσο χλιαρό πολιτικό κλίμα», λέει ένας δημοσκόπος.
«Είναι που έχει διαλυθεί, έχει θρυμματισθεί κάθε συλλογικό φρόνημα», σχολιάζει ένας ποιητής.
Η Ελλάδα ψήφισε... Στα πιο μικρά μέρη κάθε σόι είχε τουλάχιστον έναν υποψήφιο για κάποιο δημοτικό αξίωμα από την ευρύτερη φαμίλια. Σε ένα νησιωτικό δήμο, για παράδειγμα, με 12.000 ψηφοφόρους μέτρησα 950, συνολικά, σε όλα τα ψηφοδέλτια, τοπικούς υποψηφίους για κάποιο αξίωμα, Ένας στους 12. Η Ελλάδα ψήφισε. Πολιτικά όμως η ψήφος της ήταν, όσο ποτέ άλλοτε, χλιαρή.
Ψήφος μιας θυμωμένης χώρας, μιας φοβισμένης χώρας, μιας αμήχανης, μετέωρης χώρας.
Τη θυμωμένη χώρα τη βλέπω, την ακούω κάθε μέρα. Βλέπω και ακούω, επίσης, τη φοβισμένη χώρα, τη χώρα που φοβάται τα ακόμη χειρότερα από όσα ως τώρα της έτυχαν. Ο φόβος και ο θυμός τέμνονται συχνά. Απόψε θα ξέρουμε ποιο απ’ τα δύο αισθήματα κέρδισε την ψήφο. Υποθέτω ο φόβος. Αλλά και όσοι θυμωμένοι ψηφίσουν σήμερα από φόβο, δε θα ξεθυμώσουν μετά. Ίσως θυμώσουν ακόμη χειρότερα. Και θα μείνουν αμήχανοι όσο πριν: με ποιον στ’ αλήθεια θα έπρεπε να είναι θυμωμένοι;
Κι αν κάτι κάνει τόσο περίεργη, τόσο ασυνήθιστη αυτή την εκλογική ημέρα, είναι που όλες τις προεκλογικές ημέρες βλέπαμε κι ακούγαμε να αναμετριούνται δυο καμπάνιες απλοϊκές, σχεδόν πρωτόγονες. «Μαυρίστε τους, γιατί αλλιώς θα σας φέρουν νέα, χειρότερα μέτρα», ήταν η πολεμική κραυγή της μιας πλευράς. «Ψηφίστε μας, γιατί αλλιώς θα υποστείτε τα χειρότερα που φοβάστε, την πολιτική αστάθεια», απάντησε, μετά από ένα μακρύ διάστημα αμηχανίας, η άλλη πλευρά.
Φόβος απέναντι στο φόβο, φόβος κι απέναντι στο θυμό. «Η προεκλογική καμπάνια είναι ποίηση, η διακυβέρνηση πρόζα» έχει πει ένας Αμερικανός πολιτικός. Ίσως για πρώτη φορά ζήσαμε μια προεκλογική καμπάνια δίχως σταγόνα ποίησης. Χωρίς ούτε καν μια στρωτή πρόζα. Δίχως την ποίηση της ελπίδας ή την πρόζα ενός ορθολογικού σχεδίου. Μόνοι, απέναντι σε καθρεφτίσματα κακών λύκων που μας έδειχναν απειλητικά τα δόντια τους. Να διαλέξουμε αυτόν που μας τρομάζει λιγότερο...

* Το άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου Παύλου Τσίμα γράφτηκε για την ιστοσελίδα www.protagon.gr χθες το απόγευμα.