ΤΡΕΧΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Από την πρώτη οικονομική κρίση τού 1929 (μεγάλο κραχ) και μετά, προέκυψε η ανάγκη να ασκείται ένας συνεχής και πολύπλοκος έλεγχος στους μηχανισμούς λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς. Έτσι, εκτός από τις τράπεζες που έλεγχαν την αγορά με τους παραδοσιακούς τρόπους, προέκυψαν και αρκετοί οικονομικοί οργανισμοί που επιτηρούν τα πάντα στην παραμικρή τους λεπτομέρεια. Το επάγγελμα του οικονομολόγου που μέχρι το 1929 περιοριζόταν περισσότερο στην οικονομική και λογιστική πρακτική, σήμερα έχει γίνει μια πολύ δύσκολη υπόθεση, με πολλές υποειδικότητες. Διαπιστώθηκε ότι αν αφήσεις την αγορά να λειτουργήσει ανεξέλεγκτα, δημιουργούνται τριγμοί και τότε καλούνται οι οικονομολόγοι να δώσουν εσπευσμένα λύση. Και φυσικά η λύση που δίνουν, είναι η γνωστή συνταγή τού Κέυνς, του εισηγητή του κρατικού παρεμβατισμού στην ελεύθερη αγορά. Είναι πια διαπιστωμένο ότι όταν τα ζωτικά συμφέροντα των ισχυρών του συστήματος βρίσκονται στο καναβάτσο, τότε οι ίδιοι ζητούν απεγνωσμένα από το κράτος να παρέμβει. Αντίθετα, όταν αποκομίζουν κέρδη από την απορρυθμισμένη αγορά, τότε φωνάζουν το κράτος να μείνει μακριά. Άρα λοιπόν, δεν είναι ότι δε θέλουν το κράτος, είναι ότι δεν το θέλουν κοινωνικό και δίκαιο. Όσες προσαρμογές και αν έκανε το σύστημα, στα ίδια αποτελέσματα κατέληξε. Να θυμηθούμε την περίπτωση του «λαϊκού καπιταλισμού». Η μεγαλύτερη ανοησία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ταυτίζεται με την εμφάνιση της Ανώνυμης Εταιρείας, μια από τις σημαντικότερες εφευρέσεις του σημερινού συστήματος.

Το πρόσωπο-κεφαλαιοκράτης φεύγει από τη μέση και τη θέση του παίρνει κάτι άψυχο, η μετοχή. Βέβαια, τις μετοχές των Ανωνύμων Εταιρειών τις αποκτούν αυτοί που μπορούν να τις αποκτήσουν. Σε αυτές τις εταιρείες υπάρχει «συνεταιρισμός» κεφαλαιοκρατών. Αν κάποιος αγοράσει μετοχές που αντιστοιχούν στο ένα εκατομμυριοστό τής Α.Ε., δε σημαίνει ότι είναι ιδιοκτήτης της. Δεν είναι τίποτα.
Ακούμε διάφορους, κυρίως πολιτικούς που δεν ξέρουν πώς λειτουργεί η οικονομία, να προσπαθούν μέσω οικονομικών όρων και δεικτών να εκφράσουν τους ευσεβείς πόθους τους, και δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να οικονομολογούν ευρέως και αφελώς εκφράζοντας αποτυχημένες πολιτικές σκέψεις. Φυσικά η πολιτική σκέψη είναι θέμα παιδείας και κανείς πολιτικός με έλλειμμα παιδείας δεν μπορεί να σκέφτεται πολιτικά. Εδώ δεν πρέπει να συγχέουμε την πολιτική σκέψη με την πολιτικολογία, που είναι ο απολιτικός λόγος περί πολιτικής.
Στη συζήτηση για την ψήφιση του προϋπολογισμού τού 2012 ακούστηκαν, κυρίως από βουλευτές τού ΠΑΣΟΚ, απόψεις και προτάσεις για μείωση του κόστους εργασίας για να γίνει, λένε, η ελληνική οικονομία ανταγωνιστική. Πριν μιλήσουμε για παραγωγή και πώς θα την πετύχουμε, πήγαμε αμέσως στη μείωση των μισθών. Αγνοούν, και φυσικά γιατί να το γνωρίζουν, ότι σε μια οικονομία όπως τη δική μας, που στηρίζεται στην κατανάλωση και στις εισαγωγές και καθόλου ή ελάχιστα στην παραγωγή, δε μειώνεις μισθούς οριζόντια και αδιακρίτως.

Με τέτοιες οικονομικές ανοησίες δεν περνάς ούτε το πρώτο έτος τής ΑΣΟΕΕ. Φυσικά αυτή η οικονομική συνταγή έρχεται από έξω και είναι συνταγή γενικής υποτίμησης, που εξυπηρετεί τους σημερινούς δανειστές μας για να βρουν χαμηλό κόστος εργασίας στις ενδεχόμενες δικές τους επενδύσεις. Αυτοί θα εκμεταλλευτούν το φτηνό εργατικό δυναμικό και τις υποδομές της χώρας μας. Υπάρχει εμπειρία σε αυτό. Δείτε την επένδυση των Κινέζων με την COSCO. Δεν ήρθαν να επενδύσουν σε υποδομές. Ήρθαν να εξασφαλίσουν διευκολύνσεις με τις υπάρχουσες υποδομές - λιμάνια, οδικές μεταφορές, σιδηροδρόμους κ.λπ. -, προκειμένου να διευκολυνθεί η μεταφορά των εμπορευμάτων τους στην καρδιά της Ευρωζώνης. Στην πράξη, εκχωρήσαμε τις βασικές μας υποδομές για να διακινεί η Κίνα τα δικά της εμπορεύματα. Το δε εργασιακό καθεστώς και οι μισθοί στις εγκαταστάσεις τής COSCO, είναι ανάλογες με αυτές της Κίνας. Αυτά, για να καταλάβουμε ότι υπάρχουν επενδύσεις και «επενδύσεις» και ποιοι κερδίζουν από αυτές. Και για να επανέλθουμε, βρήκαν λοιπόν οι δανειστές μας τους δικούς μας πρόθυμους, τους «μπαχαλάκηδες» της εξουσίας (μπαχαλάκηδες δεν υπάρχουν μόνο στον αντιεξουσιαστικό χώρο), και δέσμευσαν τη χώρα και τα περιουσιακά της στοιχεία για είκοσι και πλέον χρόνια. Έριξαν την οικονομία της χώρας μας στην ύφεση και όπως συνήθως συμβαίνει όταν μια οικονομία λειτουργεί υπό καθεστώς ύφεσης, όλοι οι συντελεστές της προσαρμόζουν τη λειτουργία τους ή εξαναγκάζονται να λειτουργήσουν, όσο αντέχουν, με τους κανόνες που επιβάλλει το καθεστώς της ύφεσης. Η ψυχολογία που επικρατεί, μας έχει κάνει καταθλιπτικούς και απαισιόδοξους. Εκεί μας έχουν φτάσει.

ΥΓ. Στην κυβέρνηση Παπαδήμου συγκυβερνά ο Αντώνης, αλλά όχι ο Σαμαράς. Εδώ η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια.

e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
blog: www.vaspik.blogspot.com