Πιο επίκαιρο από ποτέ, αλλά και περισσότερο «πικρό» το «ΟΧΙ» που γιορτάζει σε λίγες μέρες: είναι που ο αποδέκτης του για άλλη μια φορά δεν είναι μόνο «αλλόγλωσσος κι αλλόφυλος και ξένος» για να αντιγράψουμε το λόρδο Βύρωνα. Ο μεγάλος αντίπαλος για άλλη μια φορά συμβατικά παίρνει τη μορφή ενός Γερμανού επιδρομέα, μόνο που τα τσαρούχια δεν τον καρτερούν στην Πίνδο, γίνανε επώνυμα ιταλικά δερμάτινα πασούμια που πίνουν σταυροπόδι στις κεντρικές πλατείες της πρωτεύουσας γαλλικό καφέ με αδάμαστη εθνική υπερηφάνεια.
Κι όσο για τον εσωτερικό, τον κρυφό εχθρό, για άλλη μια φορά και πάλι οι Έλληνες καλούνται να κοιταχτούν με βλέμμα κομματικής καχυποψίας και να εντοπίσουν στην αντίπαλη παράταξη μέσα από την οσμή των σκανδάλων τον υπεύθυνο για την αύξηση της ανεργίας, για το (χαμηλό) ενιαίο μισθολόγιο, για τη διάλυση της όποιας τέλος πάντων ποιότητας της ζωής τους και την ίδια στιγμή να ψηφίσουν με κομματική πειθαρχία για τις περιφερειακές εκλογές. Δεν έχει σημασία που η ζωή τους διαλύεται, αδιάφορο που παλαιοί κι αναδυόμενοι παραγοντίσκοι τούς κοροϊδεύουν και τους ξεγελούν ανερυθρίαστα, αυτοί πρέπει να σφίξουν το στομάχι, μη σου πω και τα δόντια, και να παραμείνουν πιστοί σε ό,τι και όσους τους πρόδωσαν ή τους προδίδουν και να σταυρώσουν τη μάνα του ενός ή τον μπατζανάκη του άλλου. Για… το καλό της πατρίδας… Ύστερα θα επιστρέψουν στα σπίτια τους ως κομματικά πρόβατα και θα υπομείνουν κι άλλα σκάνδαλα, πολιτικές αλαζονείες, νέα μέτρα, νέες μειώσεις, καινούργια σκάνδαλα, αδιαφορία στις ανάγκες τους και κοροϊδία στις επικλήσεις τους.
Η μαύρη αλήθεια είναι πως ο Έλληνας δεν περνάει κι άσχημα: σήμερα, για παράδειγμα, δε γίνονται πια εκτελέσεις στην Καισαριανή, μόνο γραφικά ουζερί υπάρχουν, ούτε βασανιστήρια στην Μπουμπουλίνας, εκτός κι αν ψάχνεις να παρκάρεις στην ιστορική οδό, οπότε ανήκεις στην κατηγορία του αυτοβασανιζόμενου. Από την Ακρόπολη δεν κατεβάζουν πια την ελληνική σημαία, μόνο κάτι συμβασιούχους βγάζουν σηκωτούς συχνά - πυκνά τα ΜΑΤ. Επίσης δεν υπάρχει μαύρη αγορά: τότε ως γνωστόν ο πεινασμένος ξεπουλούσε τιμαλφή για τον επιούσιο. Σήμερα η τηλεόραση προβάλλει καθημερινά τόσους και τόσους έντιμους επαγγελματίες που αρνούνται να ανταλλάξουν τη βέρα της γριάς με ένα καρβέλι και μισό κιλό ζάχαρη. Βλέπετε, δε θα μπορέσουν, αν αποδεχτούν τη συναλλαγή, να συνοδεύσουν το προϊόν με την απαραίτητη απόδειξη αγοράς. Κι αυτοί είναι νομοταγείς πολίτες!
Σε μια Ελλάδα που θυμίζει μητριά πατρίδα, για να θυμηθώ το Μιχάλη Γκανά, οι εθνικές επέτειοι προκαλούν μελαγχολία αν σκεφτεί κανείς ότι η γενική παιδεία του μέλλοντος στα λύκεια δε θα περιλαμβάνει Ιστορία, αν απλούστερα γυρίσει να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αν - το σκληρότερο - αποφασίσει να κοιτάξει μέσα στην ψυχή του.
Δεν έχω συμβουλές περί του πρακτέου: ανέκαθεν υπήρξε πολυτέλεια η άρνηση. Φέτος που συνοδεύουν την εθνική επέτειο εκλογές, σκεφτείτε, αν όχι το ΝΑΙ, τουλάχιστον το ΟΧΙ. Να μη σας καταβάλει εκείνο το «όχι» το σωστό, που λέει ο Καβάφης. Να βρείτε τη δύναμη να εξηγήσετε σε όσους σας δουλεύουν, ακόμη και με την ανοχή τους, ανεξαρτήτως κόμματος, πως ή πρέπει να σας ακούσουν ή πως ήρθε η ώρα να πάνε σπίτια τους!

kalypsodj@yahoo.gr