Καθώς λένε οι προγνώσεις, περιμένουμε κρύο από Παρασκευή. Οι γέροντες παλιά μάς έλεγαν πως με τις βροχές του χειμώνα ξεπλένεται ο κόσμος από την καλοκαιριάτικη ραθυμία και πως με τα κρύα ψοφάνε τα μικρόβια. Αν και αυτό δεν είναι αλήθεια, το νιώθαμε μέχρι τα κόκκαλά μας πως πάντα μετά από μια βροχούλα ο βρόμικος κόσμος μας βγαίνει κάπως πιο καθαρός. Όταν έχουμε τις μαύρες μας, τώρα που μεγαλώσαμε ειδικά, ο κόσμος μετά τη βροχή απλά μας φαίνεται πιο λασπωμένος. Τα πάντα είναι τελικά θέμα τού πώς αντιλαμβάνεται το μυαλό μας το περιβάλλον γύρω του και πώς η γλώσσα μας συμβολίζει με λέξεις αυτήν την αντίληψη.
Σε μερικούς τόπους, βέβαια, και άσχετα από τη διάθεση της στιγμής, όσο και να προσπαθεί κανείς να δει τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, δυσκολεύεται. Ας πάρουμε για παράδειγμα εδώ το «λεκανοπέδιο» Καλλονής. Η Καλλονή έχει μόνο το όνομα και λίγη από τη χάρη. Μιλώ για την πόλη και όχι για τα πράγματι ειδυλλιακά περίχωρα. Οι δρόμοι της όταν βρέχει είναι βρόμικοι όπως και όταν δε βρέχει. Απλά τα σκουπίδια μουλιάζουν. Δρόμοι γεμάτοι λακκούβες, σκαμμένοι και ξανασκαμμένοι δεκάδες φορές, σαν πεδίο βομβαρδισμένο. Τον περισσότερο χρόνο οι δρόμοι μας είναι «υπό κατασκευή-ανασκευή». Έτσι, το αδιαχώρητο γίνεται... πιο αδιαχώρητο και από εκεί και πέρα χρειάζεται κανείς να είναι «παθ’μένος» για να δει τη φωτεινή πλευρά της κατάστασης. Στα Δάφια υπήρχε ένα γεφυράκι που έκανε μήνες να ασφαλτοστρωθεί, τώρα υπάρχει ένας ντουσιμές σε κεντρικό σημείο, μήνες μισοκαμωμένος, με αποτέλεσμα τα αυτοκίνητα να πρέπει να κάνουν ακροβατικά για να περάσουν. Όμως, προσοχή! Το Δημοτικό Μέγαρο απέναντι από τον Άγιο Γιάννη, με μεγάλη προσοχή και επιστασία, είναι έτοιμο και φωτισμένο (υπερβολικά βέβαια, όπως το ορίζει το γούστο του Νεοέλληνα), με εργασίες που έγιναν γρήγορα και στον καιρό τους. Οι υπηρεσίες του Δήμου μετακομίζουν εκεί και όλα, ελπίζουμε, θα είναι πιο άνετα πλέον για τους πολίτες στις συναλλαγές τους με... με τι πράγμα; Τι θα γίνει από Ιανουάριο; Με ποιον θα συναλλάσσεται ο πολίτης; Ποιος θα φτιάξει τον ντουσιμέ στα Δάφια, στην Ανεμότια, στην Άγρα; Ερωτήματα που όλοι με αγωνία περιμένουμε να δούμε τι απάντηση θα πάρουν.
Ας δούμε κάτι άλλο, μια και τα άστοχα ερωτήματα μόνα τους πάντα δίνουν απάντηση. Σήμερα, μπαίνοντας στην Alpha Τράπεζα Καλλονής, είδα πως η είσοδος έχει αλλάξει. Και δε θα μπορούσα να μην το έχω δει, καθώς για να μπει κανείς μέσα στην Τράπεζα πατάει ένα κουμπί, ανοίγει η βαρέως τύπου πόρτα, μπαίνει σε προθάλαμο όπου παραμένει μπλοκαρισμένος μέχρι να πατήσει ακόμα ένα κουμπί, το οποίο μετά από λίγο ανοίγει τη δεύτερη πόρτα, που δίνει πρόσβαση στην Τράπεζα. Προς τα έξω η ίδια διαδικασία. Οι τράπεζες, όπως είναι φυσικό, χρειάζονται προστασία. Μπροστά στην αυξανόμενη δυσφορία των πολιτών απέναντί τους, να περιμένουμε πως στο μέλλον οι τράπεζες θα θωρακιστούν περισσότερο.
Η πόλη στην οποία ζούμε, οι πολιτικοί τους οποίους εκλέγουμε, οι τράπεζες με τις οποίες συναλλασσόμαστε, όσο κι αν δε μας αρέσουν, είναι καθρέφτες του εαυτού μας. Πολύ συχνά τούς κατηγορούμε όλους, μα δεν κατηγορούμε τον πρώτο υπαίτιο για όλα τα κακώς κείμενα: εμάς τους ίδιους. Ένας λαός, είναι νόμος αυτό από πολύ παλιά, εξουσιάζεται από ανθρώπους που του ταιριάζουν. Αν όχι, ο λαός ξεσηκώνεται και τους εκτοπίζει. Ένας λαός, έπειτα, ζει σε ένα περιβάλλον που τον χαρακτηρίζει και τον αντιπροσωπεύει. Αν όχι, ο λαός κάνει κάτι και αλλάζει και νοιάζεται για το περιβάλλον του, το αλλάζει μέχρι να του φανεί καλό. Τέλος, ένας λαός τρέφει τους θεσμούς που τον συμφέρουν.
Έτσι και με τις τράπεζες, όλοι τις «λιθοβολούμε», αλλά όλοι πηγαίνουμε και παίρνουμε τα δάνεια που προσφέρουν. Με λίγα λόγια, έχουμε ανάγκη τις τράπεζες. Οι τράπεζες έχουν φτιαχτεί πάνω σε λάθη του χαρακτήρα και της σκέψης μας, έχουν εδραιωθεί με τη δική μας απληστία, αγυρτεία, σπέκουλα, φόβο, ανασφάλεια.
Η Καλλονή, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι όμορφη όσο θα μπορούσε γιατί πρώτα απ’ όλα οι κάτοικοί της δεν ενδιαφέρονται για την προσωπική τους «καλλονή». Την καλλονή αυτή που όλοι έχουμε μέσα μας, κάπου εκεί παραμελημένη στο βάθος του μυαλού μας.