Στη Ν.Δ., ο αγώνας δρόμου για τη διαδοχή έχει πάρει πλέον ανεξέλεγκτες διαστάσεις και οι δύο βασικοί διεκδικητές της προεδρίας της Ν.Δ. επιδίδονται σε συστηματική ανταλλαγή συνθημάτων, που μάλλον δεν αντιπροσωπεύουν τον πυρήνα της παράταξης. Οι τόνοι έχουν ανέβει κατακόρυφα και οι αντεγκλήσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς να εξηγήσει τη μόνιμη αναφορά του Αντώνη Σαμαρά στους «μηχανισμούς» και τα «φέουδα», φωτογραφίζοντας ευθέως την αντίπαλό του για το αξίωμα; Ο κ. Σαμαράς φιλοδοξεί να συμπεριλάβει στην παράταξη τις παραδοσιακές δεξιές τάσεις, τους «παλιούς καλούς δεξιούς». Ρίχνοντας βλέφαρο παντού, δεν επιθυμεί να αφήσει κανέναν απ’ έξω από το κόμμα. Η κ. Μπακογιάννη, από την άλλη, επισημαίνει πως το κόμμα χρειάζεται ηγετική ομάδα με νέους ανθρώπους, με στελέχη ικανά, αποτελεσματικά, με απήχηση στην κοινωνία, που να προσελκύουν τους νέους και προβληματισμένους πολίτες. Μια ηγετική ομάδα με ό,τι καλύτερο διαθέτει η Νέα Δημοκρατία. Και τονίζει, ρίχνοντας παράλληλα μια διεισδυτική ματιά στον κεντρώο χώρο: «Όχι με τα περιβόητα golden boys που κάποιοι - που καταγγέλλουν νυχθημερόν τους μηχανισμούς - έσπευσαν να βάλουν στο επιτελείο τους. Δε χρειαζόμαστε αυτούς που πλήγωσαν και έβλαψαν την παράταξη.»
Απευθείας αντεπίθεση, λοιπόν, της Ντόρας κατά Σαμαρά και το κόμμα θυμίζει κάστρο υπό πολιορκία. Ποιος από τους λογικούς ψηφοφόρους δε θα απογοητευθεί βλέποντας αυτή την κατάσταση λίγες μόνο μέρες πριν τις εσωκομματικές εκλογές; Και με τι διάθεση να πάει να ψηφίσει όταν οι δύο υποψήφιοι έχουν επιδοθεί σε μια σύγκρουση άνευ προηγουμένου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ενότητα της παράταξης; Ο τρίτος εκ των υποψηφίων, Παναγιώτης Ψωμιάδης, στέκεται κάπου στη μέση, δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι «δεν είναι ούτε Αβραμόπουλος, ούτε Σπηλιωτόπουλος». Το ποσοστό του ποιος θα το πάρει σε περίπτωση επανάληψης της ψηφοφορίας;
Το παζάρι γενικεύεται και οι «μαγικές κινήσεις» καραδοκούν. Πραγματικά οι κινήσεις Ντόρας και Αντώνη κατέδειξαν ότι στον προεκλογικό αυτό αγώνα υπάρχουν ακόμη πολλά χαρτιά που δεν έχουν ανοιχτεί και πως οι κάτω από το τραπέζι συναλλαγές καλά κρατούν. Ο νέος ή νέα πρόεδρος της Ν.Δ. θα θελήσει να διασφαλίσει εξ αρχής τη συνοχή της παράταξης. Διερωτάται όμως κανείς: πώς θα αντιδράσει ο ηττημένος μετά από μια τέτοια σκληρή μάχη; Μετά από τέτοια ανταλλαγή βαριών κατηγοριών που μάλλον παραπέμπουν σε παλιά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και όχι σε απλή μονομαχία;
Οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. έχουν απογοητευθεί από την εν λόγω αντιπαράθεση και μάλλον παρακολουθούν μουδιασμένοι την εξέλιξη της μάχης. Αν εξαιρέσει κανείς το σκληρό πυρήνα των δύο πλευρών, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στηρίζουν τους δύο υποψηφίους και τις πρακτικές τους, η πλειοψηφία των οπαδών της Ν.Δ. μάλλον παρακολουθεί με αδιαφορία τη σύγκρουση Σαμαρά και Μπακογιάννη, αλλά και με μεγάλη απογοήτευση τους πολυποίκιλους διαξιφισμούς. Διερωτάται λοιπόν εύλογα ο μέσος νεοδημοκράτης ψηφοφόρος: Η μονομαχία δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς βαριές εκφράσεις για «τζάκια», «φέουδα» και «μηχανισμούς»; Τι είναι αυτό που ωφελεί περισσότερο τη Ν.Δ., η υποδαύλιση των συμφερόντων της παράταξης με ύβρεις, προσβολές και ειρωνείες, ή μια ξεκάθαρη αντιπαράθεση με επιχειρήματα και όρους διεξαγωγής της διαδικασίας για την εκλογή προέδρου; Έτσι είναι όμως. Και ο μέσος νεοδημοκράτης θα πρέπει να συνηθίσει αυτού του είδους τις αντιπαραθέσεις, όπως τις ανέχθηκε πριν από λίγο καιρό ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ στη μονομαχία Παπανδρέου - Βενιζέλου.
Τα κόμματα έτσι λειτουργούν στην Ελλάδα. Σε περιόδους ανάδειξης κάποιου ή κάποιας στο ύπατο αξίωμα της προεδρίας, διακυβεύονται πολλά και πάνω απ’ όλα η αξιοπιστία των επιχειρημάτων. Επίσης, αυτό που κυριαρχεί είναι «το βόλεμα της αυλής», η τοποθέτηση των μηχανισμών στις καίριες θέσεις. Έχουν δίκιο, λοιπόν, και οι δύο υποψήφιοι που μιλούν για μηχανισμούς. Γνωρίζουν καλά πώς εξελίσσεται η ιεραρχία στο κόμμα και πώς διασφαλίζεται η περιβόητη συνοχή. Μοιραία λοιπόν κάποιος, την επόμενη μέρα, θα πρέπει να μπει στη γωνιά και να αφήσει ελεύθερο πεδίο στον άλλο.
Τη φορά αυτή ο κίνδυνος, όμως, για τη Ν.Δ. είναι πολύ μεγάλος, καθώς υπάρχουν προηγούμενα και ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Το κόμμα της Ν.Δ., αυτή την εποχή, έχει χάσει την επαφή με τη βάση και πολλοί μιλούν ακόμη και για πιθανή διάσπαση. Σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες πάντως, η διάσπαση αυτή δε φαίνεται στον ορίζοντα. Η συντηρητική παράταξη, όμως, έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και οι απλοί ψηφοφόροι ίσως αναζητήσουν αλλού στέγη. Και αυτό είναι το μεγάλο θέμα: από το να ζητάς την ψήφο των ίδιων σου των οπαδών, μέχρι του να κυβερνήσεις εκ νέου, σβήνοντας μονοκοντυλιά όσα διαδραματίστηκαν το τελευταίο χρονικό διάστημα, είναι σα να τρέφεις απατηλές και εκτός τόπου και χρόνου εντυπώσεις. Η Ν.Δ. θα χρειαστεί καιρό για να συνέλθει. Πολύ δε περισσότερο για να πάρει ξανά την εξουσία.
Υπάρχει και η διαδρομή ως μείζων αντιπολίτευση, ας μην το ξεχνάμε, ένα άλλο σοβαρό θέμα. Από τη στιγμή της εκλογής προέδρου μέχρι την εσωκομματική συγκρότηση και συγκερασμό των αντιθέσεων, θα περάσει καιρός. Και το ΠΑΣΟΚ θα πορεύεται ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο. Ας πρόσεχαν όταν έφτιαχναν τα καταστατικά λειτουργίας του κόμματος. Ας είχαν το νου τους για το τι θα γινόταν σε περίπτωση αποτυχίας στις εκλογές. Γιατί εάν το ήξεραν, θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να προετοιμάσουν και τους οπαδούς τους για το καζάνι που βράζει και κάποτε θα ξεχείλιζε. Που στην παροντική περίσταση, αυτοί οι οπαδοί δεν ξέρουν πώς να πράξουν και ποιον να εμπιστευθούν. Κοινώς, ας είχαν βάλει βαθιά το νυστέρι ώστε να εκριζωθεί το καρκίνωμα που ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια μια παράταξη, της οποίας ο πολιτικός λόγος, αν δεν έχει χρεωκοπήσει, έχει επιεικώς ατονήσει.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.