Λουλούδι και φως. Λουσμένη η γη από τ’ αρχέγονο φως, σκίρτησε και πάλι στον ανοιξιάτικο παλμό. Ο βρεγμένος κόκκος της γης, έγινε μήτρα για το μικρό σποράκι που κρυβόταν πεντάρφανο αδιόρατο στο χώμα.
Το θαύμα της ζωής ξετυλίχθηκε ακόμα μια φορά. Χρώματα, μυρουδιές, ένας γαλαξίας σε σμήνη κόκκων γύρης. Μια άλλη συμπαντική έκρηξη πλημμύρισε το χώρο των αισθήσεών μας.
Ύλη και ενέργεια. Κολυμπούμε σε μια θάλασσα άγνωστη, θαυμάσια. Κι έχουμε τα κεφάλια σκυμμένα, τα μάτια κλειστά, την ψυχή μας γαντζωμένη στην επαχθή πραγματικότητα της βιοπάλης. Η ομορφιά της γης μας μέσα στα γρανάζια του επιστημονικού ορθολογισμού χάνεται, μέσα στο σκιερό δάσος της εσωτερικής μας ανασφάλειας κρυμμένο και στους αγκαθερούς θάμνους της ματαιοδοξίας μας πληγώνεται.
Το ασυνείδητό μας στρατοκρατήθηκε απ’ τον κομφορμισμό, η παιδικότητα χάθηκε και όλα γύρω έγιναν ντεκόρ για τις παγωμένες μονότονες ανούσιες έννοιες και αναζητήσεις του πλούτου της ψευτοάνεσης μιας μανταλωμένης κλειστής ζωής.
Κι η ενατένηση της άνοιξης αποστασιοποιήθηκε από την ύπαρξή μας.
Θαύμα αυτό το λιλιπούτειο πλασματάκι, το έντομο που αδιόρατο τρυγά τους χυμούς απ’ το πανέμορφο κεφαλάκι μιας άλλης φυτικής ύπαρξης, το ίδιο ασήμαντης αλλά τεράστιας αξίας.
Χιλιετίες διαμόρφωσαν τη χλωρίδα και την πανίδα της γης μας με την τέχνη του άγνωστου μάστορα.
Νοθεύεται η αυθεντική ουσία των πραγμάτων, προδίδεται η γιορτή της άνοιξης. Το μεγαλείο της φύσης εξευτελίζεται μέσα σε σωρούς από σκουπίδια, πλαστικές σακκούλες, ντενεκεδάκια, αναψυκτικών και αποτσίγαρα.
Έγιναν οι βιότοποι παζάρια της άνοιξης και φύλακες αιώνιων αξιών παρθενικής ζωής, νεκροταφεία. Στις όχθες ψόφια ψάρια, στα πελάγη φονικά φύκια, τα ποτάμια σηψαιμικές φλέβες αποβλήτων. Η ζωή επιμένει, σηκώνει το αιώνιο ανάστημά της με τη μορφή ενός βλαστού, με το άρωμα του γιασεμιού, ξεπηδά μέσα από τα χαλάσματα, διαφεύγει από τις πετρελαιοκηλίδες. Καινούργια είδη απρόσβλητα από τη ρύπανση οργανώνονται, επιβιώνουν και γεννούν και επανεμφανίζονται. Αλήθεια, πώς μετριέται η μαυρίλα και ο ρύπος στις ψυχές των δολοφόνων εμπρηστών, των δασοκτόνων καταπατητών;
Πόση αγριότητα στα χέρια ανθρώπων που ψεκάζουν ανεπανόρθωτα το χωράφι για να κάνουν το χορτάρι να ξεραθεί, να καταστρέψουν χιλιάδες ζωντανά πλασματάκια ενός οικοσυστήματος;
Μα η άνοιξη επιμένει να ‘ρχεται γιατί αυτός είν’ ο ρυθμός της φύσης, γιατί υπακούει στις πανίσχυρες προτροπές της ζωής που αναγεννιέται από την τέφρα της.
Το δεντράκι που κάηκε, κάτω από μια μνήμη αρχέγονη μέσα από δυνάμεις που δεν μπορούμε να τις κατανοήσουμε, πέταξε φέτος ένα μικρό ματάκι που κοιτάζοντας το σταχτερό δάσος με φόβο, αλλά κι αποφασιστικότητα, βγαίνει απ’ τον καμμένο κορμό γεμάτο αυθάδεια και προκλητικότητα.
Πόλεμος. Η αέναη σύγκρουση της καταστροφής με τη δημιουργία. Οι επιδρομείς της καταστροφής επιμένουν. Γεμίζουν τα δάση με τσιμεντένια έπαθλα της βουλιμίας τους αφού τ’ αποτεφρώσουν. Μα δίπλα η άνοιξη χαμογελά, νανουρίζεται απ’ την ελπίδα της μητέρας γης και ολοένα ξεφυτρώνουν μικρά πανέμορφα κεφαλάκια, στεφανωμένα από πέταλα, ντυμένα με το μεγαλείο της απλής απέριττης ομορφιάς τους.
Τα πουλιά εξακολουθούν να ζευγαρώνουν, να κατεβαίνουν στις τσιμεντένιες αυλές, τα μεγάλα δέντρα να υψώνουν τα κλαδιά τους δέηση στον ουρανό και να βυθίζουν βαθιά τις ρίζες τους στη σοφή μανία της γης μας.

*Ο Γεώργιος Kωμαΐτης είναι Ψυχίατρος.