Ένα πρωτόγνωρο κίνημα, το κίνημα των «Αγανακτισμένων», γεννήθηκε πριν λίγες μέρες στη χώρα μας. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, τη σπίθα για την εκδήλωσή του την έδωσαν οι Ισπανοί αγανακτισμένοι, που πρώτοι πλημμύρισαν τις πλατείες τους και μας κέντρισαν το φιλότιμο, με εκείνο το - μάλλον ειρωνικό - σλόγκαν: «Σιγά! Μην ξυπνήσουν οι Έλληνες…».
Και εδώ που τα λέμε, είχαν δίκιο: Από τον Οκτώβριο 2009 και εντεύθεν ασέλγησαν κατ’ εξακολούθηση κυβέρνηση και δανειστές πάνω στο σώμα του λαού και δεν κουνήθηκε φύλλο. Ή μάλλον… «κουνήθηκαν» η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, τα δεκανίκια της κυβέρνησης σε κάτι ευάριθμες συνάξεις, που ευωνύμως τις ονόμασαν συλλαλητήρια διαμαρτυρίας… Στρατιές οι θιγόμενοι εργάτες και οι υπάλληλοι από τα οικονομικά μέτρα, αλλά στους δρόμους… «αραία, αραία να ‘μαστε καμμιά σαρανταρέα». Και η κυβέρνηση να υπομειδιά και να βαυκαλίζεται ότι έχει τη συναίνεση του λαού στις αποφάσεις της.

Και οι φοιτητές; Πού είναι οι φοιτητές μας; Οι περισσότεροι… στις καφετέριες για καπουτσίνο και στα μπαρ για ουίσκι, με το πανάκριβο κινητό ανά χείρας. Θυμάμαι τη δεκαετία τού ‘60… Το φοιτηταριό, σαφώς μικρότερο σε όγκο και με σαφώς λιγότερες δυνατότητες επικοινωνίας, έβγαινε με κόκκινα λάβαρα, μαζί με την εργατιά, κάτω από ένα στενά αστυνομοκρατούμενο καθεστώς, στους δρόμους και στις πλατείες, ταρακουνώντας συθέμελα το τότε καθεστώς, με συνθήματα όπως «114» (ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος) και «15%» για την Παιδεία! Τις ιαχές για δημοκρατία και παιδεία συνόδευαν τα τραγούδια του Θεοδωράκη, πυρπολώντας τις ψυχές και τα πνεύματα…
Και… «μύριζε το σκοτάδι κι’ όλη η άβυσσος»!...
Σήμερα, λοιπόν, το κίνημα των «Αγανακτισμένων» μού ξαναφέρνει στο νου τις μέρες εκείνες και με γεμίζει ελπίδα ότι ο λαός μας, που φαίνεται πως μέχρι χτες είχε σκύψει προσώρας από το φόβο της επιβίωσης, που με μοναδική μαεστρία και χωρίς αιδώ έσπειραν στην ψυχή του οι κυβερνώντες, θα ξανατραγουδήσει εκκωφαντικά: «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις»!

Ένα πολύχρωμο πλήθος διαφορετικών ηλικιών, ιδεολογιών και μορφωτικού επιπέδου, με μοναδική σημαία τη γαλανόλευκη και με το όνειρο μιας πατρίδας λεύτερης από δουλείες, από προστάτες, μεσσίες, μεσίτες και άρπαγες και με το αίτημα μια αξιοπρεπούς καθημερινής ζωής, πλημμυρίζει καθημερινά τις πλατείες μαζί με τη μαγιάτικη βροχή και κατασκηνώνει σ’ αυτές ειρηνικά, αποφασισμένα, αλλά και οργισμένα.
Ένα κίνημα που, ενώ ξεκίνησε σα ρυάκι, έγινε γρήγορα ποταμός και ίσως - αν δεν το φθείρει η κόπωση και δεν υπονομευτεί - γίνει τσουνάμι που θα συμπαρασύρει κάθε σαθρό, ψεύτικο και σκουριασμένο και θα ανατρέψει ειρηνικά τη συμβατική, την κατ’ επίφαση δημοκρατία, για μια πραγματική συμμετοχική δημοκρατία του δήμου.
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, θα γίνουμε πιστεύω αύριο χίλιοι δεκατρείς… και με μπροστάρηδες τους νέους, που νιώθουν μετανάστες στην πατρίδα τους, που νιώθουν ότι οι μεγάλες ιδέες, όπως π.χ. ο σοσιαλισμός τού ΠΑΣΟΚ, που τους πουλούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, ήταν τσιχλόφουσκες σαν τα «ομόλογα», θα επιχειρήσουμε να σηκώσουμε τον ήλιο… Και θα τον σηκώσουμε!... Ας το πάρουν απόφαση όλοι οι τυφλοπόντικες της πολιτικής…

Μυτιλήνη, Μάης 2011
Ένας «αγανακτισμένος»
Και για την αντιγραφή
Ηλίας Κουρτζής