Όλα τα καλά τελειώνουν γρήγορα. Έτσι είναι και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Οι Άγιες μέρες της ξεκούρασης παρήλθαν και στη θέση τους ανέλαβαν εκ νέου δράση οι μέρες της εργασίας. Από μόνο του αυτό, τα λέει όλα…
Όλα τα καλά τελειώνουν γρήγορα. Έτσι είναι και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Οι Άγιες μέρες της ξεκούρασης παρήλθαν και στη θέση τους ανέλαβαν εκ νέου δράση οι μέρες της εργασίας. Από μόνο του αυτό, τα λέει όλα…
Ωραία πέρασε ο καιρός, ήσυχα και οικογενειακά που λένε. Ήρθανε φίλοι και συγγενείς με τα βλαστάρια τους, πήγαμε και εμείς για Πρωτοχρονιά στους κουμπάρους μας. Μάλιστα, πρέπει να σας πω για το χωριό του κουμπάρου μου, τη Βοβούσα. Ένα ιδιαίτερο χωριό στα σύνορα Ιωαννίνων - Γρεβενών.
Χιόνι παντού και το καλό ήταν ότι άρχισε να πέφτει με το που φτάσαμε, πολικό κρύο, παγωμένο ποτάμι. Ησυχαστήριο πραγματικό, και σας το προτείνω αν ποτέ βρεθείτε στα μέρη μου. Ησυχαστήριο όπως και πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας, και με κοινή ιστορία που το δένει με πολλές περιοχές της χώρας μας. Αυτά όμως υπολογίζω να σας τα μεταφέρω σε 15 μέρες, εάν και εφόσον έχω την κατάλληλη βοήθεια.
Μετά λοιπόν τις ολιγοήμερες διακοπές των, κάπως σκυθρωπών είναι η αλήθεια, Χριστουγέννων, βρέθηκα στο κέντρο της πόλης, μέσα στο αυτοκίνητό μου, προσπαθώντας να βάλω το μυαλό και το κορμί ξανά σε σειρά. Πάντα μια μικρή περίοδος προσαρμογής είναι αναγκαία.
Άνοιξα το ραδιόφωνο, κάπου στη μία και μισή το μεσημέρι, και το πρώτο πράγμα που άκουσα, ήταν ένα, πώς να το πω; Ρητορικό ερώτημα, ας πούμε, που βγήκε από τα χείλη του κυβερνητικού εκπροσώπου.
«Όταν σε ρωτάει η τρόικα, γιατί έχεις κατώτατο μισθό 150 ευρώ περισσότερα από την Ισπανία, τι απαντάς;»
Στην αρχή δεν έδωσα και πολύ σημασία, στον αέρα ήταν τα παιδιά της «Ελληνοφρένειας» και ξέρετε το «κόψε - ράψε» που πέφτει! Σιγά - σιγά, όμως, φόρτωνα! Το επανέφερα ξανά και ξανά μέσα μου και μου φαινόταν κάτι σα φάρσα.
Πρώτα απ’ όλα, ποιος είναι αυτός που έρχεται να μας βοηθήσει ώστε να επανέρθουμε στον ίσιο δρόμο, κάνοντας τέτοιου είδους ερωτήσεις λες και ήμαστε μαθητούδια του δημοτικού. Έπειτα, αν ο κ. Καψής δεν μπορεί να απαντήσει, προφανώς δεν κάνει γι’ αυτήν τη θέση και, τελικά, είναι απαράδεκτο να πετάει «ελαφρά τη καρδία» το μπαλάκι στον κόσμο.
Τι περιμένει δηλαδή από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, που μετράνε ήδη 1.000.000 ανέργους; Να λυπηθούνε τους Ισπανούς και να συναινέσουν με σκυμμένο το κεφάλι στις νέες περικοπές; Μήπως να έχουν και τύψεις;
Έχει και συνέχεια. Λίγες ώρες, λίγες μέρες μετά, δε θυμάμαι ακριβώς, στο «Μέγκα» αυτήν τη φορά, μας, ή τουλάχιστον με, πέθανε με την «ανταγωνιστικότητα»!!!
«Πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικοί» και «η ανταγωνιστικότητα της χώρας». Και γύρω - γύρω από το 13ο, το 14ο, όπως επίσης και τον κατώτατο μισθό η κουβέντα.
Έχουμε 25 τόμους να διαβάσουμε για τη ριμάδα την ανταγωνιστικότητα και κολλήσαμε σε μια παράγραφο!!!
Αν υπήρχε σχέδιο από την αρχή της κρίσης, σήμερα, τρία χρόνια μετά, κάτι θα βλέπαμε στον ορίζοντα. Αντίθετα όμως, φτάσαμε να βλέπουμε τους Γερμανούς να δανείζονται με αρνητικό επιτόκιο, την ώρα που εμείς αναρωτιόμαστε αν θα γίνουμε «Κίνα»!!! Λες και αν γίνουμε «Κίνα», θα γίνουμε ταυτόχρονα και «ανταγωνιστικοί»…
Οι πλατείες είναι πάντα άδειες και το «έργο» έχει συνέχεια. Έμεινα να θυμάμαι την ομορφιά του παγωμένου ποταμού…