Περίπου 700 είναι συνολικά οι Τσιγγάνοι της Λέσβου. Από αυτούς, οι 280 - 300 περίπου βρίσκονται στη Μυτιλήνη και οι υπόλοιποι είναι μοιρασμένοι στη Γέρα και την Καλλονή. Εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους του νησιού, φυσικά και στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουν.
Το «Ε» βρέθηκε στους δύο καταυλισμούς των Τσιγγάνων στην Παγανή - στο Κτηνιατρείο και τη χωματερή - και μίλησε μαζί τους. Τα ερωτήματα, δύο: αν θα ψηφίσουν και τι θα ζητούσαν από τους υποψηφίους αν τους συναντούσαν.

Οι πρώτοι τέσσερις κάτοικοι που μιλήσαμε, ζουν στον καταυλισμό δίπλα στο Κτηνιατρείο της Παγανής. Οι απαντήσεις τους ήταν καταιγιστικές και οι απαιτήσεις τους από την αυτοδιοίκηση επιτακτικές. Ωστόσο, αναγνωρίζοντας τη δυσχερέστερη θέση στην οποία βρίσκονται οι υπόλοιποι Τσιγγάνοι, αυτοί που ζουν στην περιοχή της χωματερής, στη συνέχεια μας πήγαν και μέχρι εκεί. Μιλήσαμε τελικά με δύο γυναίκες, αφού οι άντρες του καταυλισμού έλειπαν στην πλειοψηφία τους, έχοντας πάει για δουλειά. Όσα μας είπαν δεν μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτόν τον καταυλισμό, που είναι βουτηγμένος στα σκουπίδια και τις λάσπες και χαρακτηρίζεται από απουσία οποιασδήποτε βασικής υποδομής.

Νίκος Νικολάου
«Θέλουμε νερό»

«Το πρώτο που θα ζητούσα είναι το νερό. Έρχεται ένα βυτίο το πρωί, το μεσημέρι το νερό έχει τελειώσει. Το δεύτερο, μια παιδική χαρά που λείπει από εδώ. Τρίτον, χρειαζόμαστε περισσότερα λυόμενα. Υπάρχει ένα σχέδιο για τα λυόμενα που δε μας το δίνουν. Έτσι όπως το είχα δει πριν γίνει ο καταυλισμός, ήταν όλα πολύ ωραία, με παιδικές χαρές, εκκλησία, ιατρείο. Βάλανε, όμως, τα λυόμενα και σταμάτησαν. Όλα τα άλλα τα έχουμε φτιάξει με τα χέρια μας. Και τα σκουπίδια. Τα μαζεύουν μια φορά τη βδομάδα, γεμίζουμε ποντίκια. Τα έχουμε πει χίλιες φορές. Τρία χρόνια τώρα, λέμε για το χωμάτινο κομμάτι στην είσοδο του καταυλισμού που γεμίζει λάσπες. Ένα χωριό όμορφο θέλουμε, όπως κάθε πολίτης. Προσωπικά, μπορεί να μην ψηφίσω και τίποτα και κανέναν. Άσε που δεν ανεβαίνουν ποτέ μέχρι εδώ. Και πάλι, εμείς εδώ καλά είμαστε. Έχει όμως ανθρώπους πάνω στη χωματερή, που θέλουν πολλή βοήθεια. Ζουν μέσα στη λάσπη, έχουν πάει στο δήμο και τους κοροϊδεύουν χρόνια.»

Ευαγγελία Τζαμλή
«Δε θα πρέπει να ψηφίσουμε»

«Το νερό είναι το πρώτο που θέλουμε. Τι να πρωτοπρολάβουμε; Να κάνουμε μπάνιο τα παιδιά, να πλύνουμε ρούχα και πιάτα; Πρέπει να περιμένουμε τους άντρες μας να μας φέρουν νερό. Να έρθουν να δουν τα μπετόνια, που είναι γεμάτα χώμα και φιδάκια. Ακόμα, είμαστε 10 άτομα, δύο οικογένειες, που μένουμε σε ένα μικρό λυόμενο. Αν θέλουν ψήφους, να έρθουν να μας βάλουν λυόμενα, να φτιάξουν το χωματόδρομο, που τα ταξί μάς παρατάνε στο Κτηνιατρείο, να μαζέψουν τα σκυλιά που παρατάει ο κόσμος εκεί και έρχονται σε μας κι ανοίγουν τα σκουπίδια. Μας πετάξανε εδώ επειδή είμαστε γύφτοι και υπάρχουν και οικογένειες που ζουν χειρότερα από εμάς. Κανονικά δε θα πρέπει να ψηφίσουμε.»

Κωνσταντίνος Καραγιάννης
«Ένα σχολείο…»

«Ένα σχολείο για τα μικρά. Πρέπει να τα κατεβάζουμε εμείς κάτω, δεν έρχεται ένα σχολικό να τα πάρει κι έτσι δεν πάνε σχολείο. Θέλουμε και τσιμέντα στον καταυλισμό, να μη γεμίζει λάσπες, και καθαριότητα. Δεν είμαστε ευχαριστημένοι από κανέναν μέχρι τώρα. Μας βλέπουν Τσιγγάνους και μας προσπερνούν, γιατί σκέφτονται “αυτοί δεν ξέρουν γράμματα, δεν καταλαβαίνουν”.»

Θεοδώρα Στεφανή
«Τσιμέντα και καθαριότητα»

«Τσιμέντα και καθαριότητα. Στο κάτω μέρος του καταυλισμού που μένουμε εμείς, είμαστε πολύ χάλια, μέσα στα νερά. Το νερό μπαίνει στα σπίτια μας συχνά και αυτό που φέρνουν δε μας φτάνει για τη μέρα. Έχω παιδιά που είναι για σχολείο και δεν μπορούν να κατέβουν. Πώς θα πάνε αν είναι βρόμικα γιατί δεν έχουν νερό να κάνουν μπάνιο; Αν είναι για κάτι καλύτερο, να ψηφίσουμε.»

Ευαγγελία Ισμαΐλη
«Γιατί να ψηφίσουμε;»

«Είμαστε εδώ 20 χρόνια και δείτε την κατάντια μας. Μένουμε στην περιοχή της χωματερής σε παράγκες, χωρίς φώτα, χωρίς καθαριότητα. Γιατί να πάμε για ψήφους;»

Χριστίνα Καραγιάννη
«Να πηγαίνουν τα παιδιά μου σχολείο»

«Θέλουμε λυόμενα να ζήσουμε μέσα, να ζούμε όπως κάθε πολίτης που έχει σπίτι. Έχω τρία παιδιά. Θέλω να είναι πλυμένα και καθαρά, να μπορούν να πηγαίνουν σχολείο.»


«Δε ζητάμε πολλά»

Ο Μανώλης Καμπέρης, πρόεδρος των Ρομά Λέσβου, εκφράζει στο «Ε» την απογοήτευσή του για τα όσα αμελούν τόσα χρόνια οι αρμόδιοι.
«Τους έχω επισκεφτεί πολλές φορές, μου δίνουν υποσχέσεις, αλλά το αποτέλεσμα είναι μηδενικό. Ένα νερό να μας βάλουν, δε ζητάμε πολλά. Έκανα και αίτηση για τα φώτα, δεν υπάρχει φωτισμός. Σκοτάδι. Έκανα αίτηση και για 10 λυόμενα και μου τα έχουν υποσχεθεί, έχω προτείνει ακόμη και χώρο στο νομάρχη και το δήμαρχο και μου λένε “εντάξει”. Τι πρέπει να κάνω παραπάνω; Δεν είναι μεγάλα προβλήματα, αλλά μικρά, που δε λύνονται όμως. Τα παιδιά στους καταυλισμούς μού τα λένε όλη την ώρα και εγώ υπόσχομαι ότι θα τους βοηθήσω, αλλά πλέον ντρέπομαι να τους αντικρύσω. Τους λέω “είναι ζωή αυτή που τραβάτε;”, μου απαντούν “όχι, κύριε πρόεδρε, κάνε μας μια ζωή όπως και των άλλων”. Είναι Έλληνες όλοι αυτοί. Εδώ τους πρόσφυγες τους φροντίζουν. Τα δικά μας τα Ελληνόπουλα τι πρέπει να κάνουν;»