Μπορεί η στήλη τούτη να παρέμεινε… άφωνη για λίγο, να όμως που είμαστε ξανά εδώ μαζί, εσείς να με διαβάζετε κι εγώ να σας ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου.
Έχω διαπιστώσει αμέτρητες φορές πως εδώ στον τόπο μου, η κάθε στιγμή σού χαρίζει έγχρωμες πινελιές ζωής και σου ζητά να τις δεις και να τις απολαύσεις. Όσα χρόνια κι αν πέρασαν, κάποια πράγματα καθόλου δεν τα πείραξε ο χρόνος, το αντίθετο θα έλεγα, θαρρείς πως αυτά σταμάτησαν το χρόνο. Παρέμειναν ίδια όπως τότε, για να γεννούν τώρα τη νοσταλγία των ωραίων εποχών και των ειδυλλιακών χρόνων, αυτών που είχαμε την τύχη να ζήσουμε κι ολοένα ψάχνουμε να ξαναβρούμε. Κι όταν, στα καλά καθούμενα, τα βρεις μπροστά σου, ξαφνιάζεσαι… δεν το πιστεύεις. Σταματάς, κάνεις λίγα βήματα πίσω για να βεβαιωθείς πως έτσι είναι. Σε κάποιες γειτονιές, στα σοκάκια και στα πεζούλια τους, η γειτονία και η γειτόνισσα συνεχίζουν να υπάρχουν… ακόμη.
Το καλοκαίρι διάβαινε προς το τέλος του, τα μελωμένα σύκα και τα σταφύλια στις δόξες τους, τα ρόδια ίσα που άρχιζαν να ροδοκοκκινίζουν κι η ζωή έδειχνε να κυλάει, ανύποπτη προς το παρόν και μακριά από το μουντό κι αλλόκοτο που πλανιέται από πάνω της, φορτισμένο από τα πολιτικά μαγειρέματα της κρίσης. Μικρός κι ανεκτικός ο κόσμος στις παλιές γειτονιές της Μήθυμνας.
Βλέπεις νοικοκυρές στα κατώφλια τους να φτιάχνουν κριθαράκι κι ό,τι άλλο σπιτικό φανταστείς… για τη σοδειά. Τα γνωστά συναπαντήματα απλών γυναικών, που δείχνουν να μαζεύονται πιότερο από ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, παρά από διάθεση και όρεξη για κάτι άλλο. Η παλιά συνήθεια που είχαν στις γειτονιές της «αυθεντικότητας και της καλοσύνης» να βοηθούν ο ένας τον άλλον, κρατάει και σήμερα.

Το αντάμωμα, η φιλία, τα μοιράσματα των ματιών, τα κοινά βιώματα, οι συζητήσεις, οι «αθλουγιές», τα πειράγματα, η τρέχουσα κατάσταση σ’ όλες τις εκδοχές και τις μορφές της, κάνουν κύκλους και ταξιδιάρα την κουβέντα. Πτυχές της άφθαρτης (όσο αντέχει) λεσβιακής παράδοσης, που αναδύονται μες απ’ το μικρόκοσμο της γειτονιάς, γίνονται αντίδοτο σε καταθλιπτικούς καιρούς και δύσκολους, γι’ αυτό ακριβώς επιστρέφουν και ξεδιπλώνονται.
Τι άλλο απόμεινε, αλήθεια, που θα μπορούσε σήμερα ν’ αγγίξει τις χορδές της ανθρώπινης ψυχής, να τις χαϊδέψει, να τις κάνει να πάλλονται; Τι θα μπορούσε να χρωματίσει τη ζωή, να βάλει μιλιά στο χτύπο της καρδιάς κι ελπίδα στα απρόσιτα όνειρα; Κάτι τέτοια απλά κι ασήμαντα, τόσο σημαντικά όμως και τόσο χρειαζούμενα, όσο να σε κάνουν να ξεχνάς το «αύριο» και τις επιπτώσεις του.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, είναι ανάγκη να υπάρξει και να βασιλέψει η αδερφοσύνη, κι αυτό μπορεί να γίνει όταν ξαναγυρίσουμε και πάλι κοντά στους ανθρώπους μας. Στη γειτονιά. Ο άνθρωπος ταιριάζει και καταλαβαίνει το συνάνθρωπό του μαθαίνοντας τον τρόπο ζωής του, τις αγωνίες και τις ελπίδες του. Γιατί, αλίμονο, οι άνθρωποι - κι ας φαίνεται ψέμα - έχουν τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες ανάγκες, τους ίδιους πόθους, τους ίδιους στόχους. Σκέπτονται, στοχάζονται κι ονειρεύονται το ίδιο. Στον ίδιο ρυθμό χτυπάνε και οι καρδιές τους, γιατί μόνο έτσι μετριέται η αγαλλίαση της ζωής… με τους σφυγμούς και τους κτύπους της καρδιάς.
Καλώς σας βρήκα!