Η άποψη που διαμορφώνουν οι «φωτογραφίες της στιγμής», δηλαδή οι δημοσκοπήσεις, ότι ο ελληνικός λαός κατανοεί την αναγκαιότητα των μέτρων και «βάζει πλάτη» σε επιλογές που προσεγγίζουν την ευρωπαϊκή συντηρητική πλειοψηφία, είναι ψευδεπίγραφη και επικίνδυνη. Όπως ψευδεπίγραφη είναι, επίσης, η ιστορία της νεοφιλελεύθερης σκέψης, σύμφωνα με την οποία στην κρίση όλοι χάνουμε εξίσου. Στην πραγματικότητα, από τη κρίση οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι οι αναδυόμενες οικονομίες της Ανατολής - Ασίας που διατηρούν υψηλά ποσοστά ανάπτυξης και πρόσφατα (τελευταίο τρίμηνο 2009) οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν 10% για την Κίνα. 8% για την Ινδία και 18% (!) για την Ταϊβάν. Το ίδιο και οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες, οι οποίες αφού προκάλεσαν τις φούσκες σε χρηματιστήριο και στεγαστικά δάνεια, ζήτησαν βοήθεια από το κράτος. Η αδηφαγία τους δε σταμάτησε εδώ, αφού δίπλα στις αναδυόμενες οικονομίες, βρίσκονται οι μεγάλοι παγκόσμιοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι που σήμερα λεηλατούν την ελληνική οικονομία και σύντομα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Τα παραπάνω είναι επικίνδυνα τόσο για τους Έλληνες Πολίτες, που ακόμα «ψάχνονται» για να καταλάβουν πόσο και από πού θα τους περικόψουν το μισθό, όσο και για τους πολιτικούς σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο γιατί αποπροσανατολίζουν τις δημόσιες αποφάσεις και την οργάνωση μιας νέας πολιτικής. Στην Ελλάδα η «θεωρία της ανοχής» προκύπτει αφενός από την ταλαιπωρία του ελληνικού λαού από την προηγούμενη κυβέρνηση κι αφετέρου από την ελπίδα που καλλιεργήθηκε προεκλογικά από τη νυν. Εκείνο, ωστόσο, που μετράει στην πραγματικότητα είναι ότι: Πρώτον, τα μέτρα δεν έχουν ακόμα εφαρμοστεί, ήτοι δεν έχουν φτάσει στην τσέπη μας. Και, δεύτερον, ότι τα τελευταία χρόνια, έχει διαμορφωθεί μια «σιωπηλή πλειοψηφία» που συνηθίζει να ξεσπά μόλις ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Αυτή η δυναμική δεν καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις και δεν εμφανίζεται σε σημαντική μερίδα των Μ.Μ.Ε. ακριβώς γιατί είναι «σιωπηλή» ή ακόμα και αποκλεισμένη. Αντίθετα, αυτό που καταγράφεται είναι ο βομβαρδισμός «κακών μαντάτων», δυσφημιστικών δημοσιευμάτων στον ξένο Τύπο, αντιφατικών πληροφοριών για όσα θα βρουν τους πολίτες στο άμεσο αλλά και το απώτερο μέλλον τους. Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργείται ο φόβος και η σύγχυση, συναισθήματα που ποτέ δεν οδήγησαν σε παραγωγικά αποτελέσματα. Την παραγωγικότητα την έδιναν πάντα οι πολιτικές διεργασίες, η διαβούλευση μέσα στην κοινωνία, η λειτουργία των θεσμών και των συλλογικών οργάνων με δημοκρατικές διαδικασίες και τα αισιόδοξα μηνύματα που προέκυπταν από ένα καλύτερο αύριο, που όμως θα αφορούσε όλους μας. Η ώρα που ο Πολίτης θα μπορέσει να κρίνει την οικονομική πολιτική και να τη στηρίξει θα κριθεί σύντομα. Γιατί σύντομα θα αρχίσουν να γίνονται συγκρίσεις στην πράξη τόσο για το μονόπλευρο ή όχι χαρακτήρα των μέτρων, όσο και για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής επιλογής τους. Τότε, λοιπόν, ο καθένας μας θα αναρωτιέται: Πώς εφαρμόστηκαν οι περικοπές σε όλες τις διαβαθμίσεις των εργαζομένων, Αν έχουν ληφθεί άμεσα μέτρα για την προστασία του Πολίτη από την παραοικονομία και την ανεργία, Αν κάτι άλλαξε και αν τελικά δεν πήγε χαμένος ο κόπος και οι θυσίες, ερωτήματα που σιωπηλά, ήδη, έχουν αρχίσει να αιωρούνται. Εάν το πολιτικό σύστημα παγιδευτεί στις απλουστευτικές απαντήσεις των δημοσκοπήσεων και στις ερμηνευτικές «αξιολογήσεις των παραθύρων» κινδυνεύει να βρεθεί μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις. Η μια παραλλαγή είναι να υπάρξουν αυθόρμητα ξεσπάσματα με απρόβλεπτα αποτελέσματα και κοινωνικά αδιέξοδα. Η δεύτερη είναι εκείνη του «αναχωρητισμού» και της εξουδετέρωσης του «λαϊκού αισθήματος» των εργαζομένων αυτής της χώρας, που θα ακολουθούν τις κυβερνητικές επιταγές χωρίς ψυχή και θέληση, χωρίς δημιουργικότητα και πείσμα για την ανόρθωση της χώρας. Και φυσικά υπάρχει και μια τρίτη παραλλαγή που είναι μια νέου τύπου οργάνωση και αντίσταση απέναντι στο διαβρωμένο πολιτικό σύστημα αλλά και στις νεοφιλελεύθερες επιλογές των Βρυξελλών.

* Η Ελένη Γουρνέλου είναι ειδική γραμματέας στο Δ.Σ. του Συλλόγου Δ/κού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Αιγαίου.