Ήτανε Άνοιξη του 1981 όταν μια φούχτα ανθρώποι των γραμμάτων που είχανε αγάπη και μεράκι να γράφουν, που θέλανε να κλέβουν ώρες πολύτιμες απ’ τη ζωή τους και των παιδιών τους την ισιοστράτιση για να στραγγίζουν της καρδιάς τους το ανθόνερο και να δίνουν φώτιση, αγάπη και αρωγή στο κοινωνικό σύνολο, αγκαλιαστήκανε σφιχτά, το κουβεντιάσανε, το καταγράψανε και γίνηκε απόφαση να στυλιώσουν την Ένωση Πνευματικών Δημιουργών Χανίων. Να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να ανταλλάξουν ιδέες και καημούς, μαθήματα και παθήματα, να διδάσκονται απ’ τους παλαίμαχους, να κάνουν παρουσιάσεις εκλεκτών βιβλίων, διαλέξεις, συμπόσια, σεμινάρια κι άλλα παρόμοια.
Αλλά, μια και κατά που λένε το πνεύμα σα σμίξει με το οινόπνευμα κάνει θάματα, κι επειδής οι χαρτοπόντικες του Καζαντζάκη δυσκολεύονται να βγουν απ’ το θαλάμι τους, αποφασίσανε να κάνουν την υπέρβαση. Για σκέψου, ξεφάντωμα! Μια ολάκερη βραδιά, κάθε χρόνο! Και να σου, πρόσφατα, στις δέκα του Φλεβάρη, μαζωχτήκανε για την 31η ετήσια συνεστίαση τους. Οι άνθρωποι ετούτοι, που με θυσίες, με αιμορραγία οικονομική και ξενύχτια, με στύψιμο του μυαλού κι άπλωμα της καρδιάς των το ξεχείλισμα στο παγερό χαρτί, εκπληρώνουν αυτεπάγγελτα, χωρίς κανένας να τους υποχρεώνει, μηδέ και να τους πληρώνει, με αντίξοες συνθήκες κι εμπόδια ή απαξίωση πολλές φορές, τον ένα και μοναδικό σκοπό τους, που είναι το δώρισμα των όσων μπορεί ο καθένας, λίγα ή πολλά, στον πολιτισμό μας, στην κοινωνία, στο συνάνθρωπό μας.

Κι ήτανε φυσικό να δημιουργήσουν ένα κλίμα ζεστό, πολιτισμένο, όλο προβληματισμούς, συζητήσεις, φιλοσοφία, αλλά και γέλιο, τραγούδι, μουσική και χορό, που ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς πώς ξεγλιστρήσανε απ’ το ανελέητο σφιχταγκάλιασμά τους με βιβλία, εφημερίδες, ποιήματα, μαντινάδες και πεζά αριστουργήματα κι αγκαλιάσανε εξ ίσου σφιχτά τους συνοδοιπόρους και συναγωνιστές στο έργο τους, τα έτερα ημίσεά τους, και βολοδέρνανε στην πίστα με το δικό τους, της ψυχής τους το ρυθμό, ώρες πολλές, ως αργά, κοντά ξημερώματα.
«Τέλεψε και τούτη η βραδιά», μουρμούριζαν, και φεύγανε όλοι χαρούμενοι, ανανεωμένοι, με ένα πικρό χαμόγελο για τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη κοινωνία, και με την υπόσχεση να αντισταθούνε στην καταιγίδα βίας και τρομοκρατίας, τις προδοσίες, και τα όσα φριχτά μας δέρνουν, και με ασπίδα τον πολιτισμό να κρατήσουν ψηλά την πατρίδα μας, την αξιοπρέπειά μας, την ελευθερία μας.
Ας μην ξεχνιόμαστε. Το προϊόν, το πολύτιμο αγαθό που μπορεί η Ελλάδα να παράγει στον πρωτογενή τομέα, είναι η γνώση, η ποίηση, η λογοτεχνία, οι καλές τέχνες. Αυτά είναι τα εφόδιά μας, τα, έστω κι εκφυλισμένα τώρα, γονίδια που κληρονομήσαμε από τους αρχαίους φιλόσοφους, ρήτορες, τους γίγαντες του πολιτισμού που δώσανε τα φώτα τους στον κόσμο ολάκερο.

Και φεύγει ένα ηχηρό μήνυμα, μια κραυγή προς τους υπεύθυνους:
«Έλεος. Σώστε την πολύπαθη πατρίδα μας. Μην την ποδοπατάτε άλλο. Κοιτάξτε τους ηρωικούς πολέμιους της βίας, της ανευθυνότητας, της κερδοσκοπίας και της ανασφάλειας, τους ταπεινούς ετούτους οδοιπόρους που με όπλα το μολύβι και το χαρτί κρατάνε βιγλάτορες στους προμαχώνες ενάντια σε ντόπιους κι αλλοεθνείς εχθρούς μας. Μην προσπαθείτε να τους παραγκωνίσετε και να τους αποδυναμώσετε. Σταθείτε στο πλευρό των εθελοντών μαχητών μας! Μα κι αν θελήσετε να τους φιμώσετε, να τους αποκεφαλίσετε, παρακαλώ, θυμηθείτε τη Λερναία Ύδρα.»
Αυθόρμητα έρχεται στα χείλη μας ένα μεγάλο «ευχαριστώ», και «μπράβο», στα μέλη τού Δ.Σ. και ιδιαίτερα στον χαλκέντερο, αεικίνητο κι αειφόρο πρόεδρο της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών, Δημήτρη Νικολακάκη, για την έντονη, πολυσχιδή δραστηριότητά του.
Και τελειώνουμε με μια πολύ ανησυχητική διαπίστωση που ήταν χτυπητή για όποιον έβλεπε τα κεφάλια του πλήθους των Πνευματικών Δημιουργών Χανίων που παρευρέθηκαν:
Τα οκτώ στα δέκα ήταν με άσπρα μαλλιά… Και μετά;
Τα σχόλια, δικά σας.